Bekommerd als we zijn over Uw tijdsbestek en bestedingspatroon geven we U hier in exclusieve preview het summum van journalistiek in de Lage Landen, met name een artikel dat deze week gaat verschijnen in Knack over ‘tScheldt. De auteur van dit ongeëvenaard literair broddelwerk heet Jeroen de Preter. Jeroen de Preter is, hou u vast, de collega bij Knack van Jan – Opus Dei – Stevens, het freelancende afvoerputje van Vlaamse journalistiek die meer dan honderd privé-sms’en van ‘tScheldt medewerkers publiceerde in Humo de afgelopen weken.
Jan en Jeroen gingen dus gniffelend samen zitten in de gesubsidieerde redactielokalen van Roularta. En het wonder geschiedde. De ene journalist interviewde de andere journalist.
Zonder enige vorm van opzoekingswerk, controle of nazicht nam Jeroen De Preter de leugens van Jan Stevens over onder de eerbiedwaardige noemer ‘journalistiek’.
Het te verschijnen artikel over ‘tScheldt in Knack
De afgelopen weken onthulde het weekblad Humo dat de satirische site ‘tScheldt fungeert als wapen in politieke beschadigingsoperaties van extreemrechts. tScheldt en zijn bezieler Gert Van Molreageerden op de artikelenreeks met de oproep om zoveel mogelijk privé-informatie te verzamelen over de Humo-journalisten. ‘Dit is gewoon zijn manier van werken’.
‘‘tScheldt zoekt zoveel mogelijk informatie over deze 4 heren, het liefst nog hun privé-communicatie’, zo staat sinds kort te lezen op de site die zichzelf omschrijft als ‘Vlaamse satire’. Een gelijkaardige oproep, gericht aan dezelfde ‘4 heren’, was al eens verschenen kort nadat de reeks in Humo begin oktober was gelanceerd.
De ‘heren’ in kwestie zijn onder meer Jan Antonissen en Jan Stevens, de journalisten die voor hun artikelenreeks onderzoek deden naar het netwerk achter ‘tScheldt. Uit de reeks blijkt hoe Gert Van Mol, drijvende kracht achter de site, en ondernemer Erik Van der Paal, een tijd lang de belangrijkste geldschieter, ‘tScheldt gebruikten als lanceerbasis voor beschadigingsoperaties die een (extreem)rechtse agenda moesten dienen. Zo lanceerde tScheldt onder meer persoonlijke aanvallen op (gewezen) partijvoorzitters Egbert Lachaert en Conner Rousseau, met niet altijd waarheidsgetrouwe details uit het privéleven. Whatsapp- en sms-verkeer dat Humo kon inkijken, laat onder meer zien dat Van Mol en Van der Paal politici van N-VA en Vlaams Belang doelbewust buiten schot lieten. Pas toen Van der Paal zich meer en meer uit het project terugtrok, kregen ook politici van N-VA wel eens van de zweep. ‘Na de breuk met Erik Van der Paal rijdt Van Mol vooral voor de Antwerpse afdeling van het Vlaams Belang’, zegt journalist Jan Stevens. ‘Zijn redactiecoördinator is Rudi Franssens, ondervoorzitter van Vlaams Belang-Antwerpen. Dirk Smulders, ondervoorzitter van Vlaams Belang-Antwerpen, is een kernredactielid. Dat gebeurt allemaal onder het goedkeurend oog van Filip Dewinter en Sam Van Rooy.’
De Humo-reeks viel – zacht uitgedrukt – niet in goede aarde bij Van Mol. Behalve met een vruchteloze poging om het blad via de rechter uit de rekken te laten halen, reageerde hij met herhaalde openlijke intimidaties aan het adres van de betrokken journalisten.
‘Leuk is anders, maar op mij maakt het niet zo veel indruk’, zegt journalist Jan Stevens in een gesprek met Knack, ‘Ik vrees dat ik er stilaan aan gewend ben. U mag er trouwens vanuit gaan dat u, na publicatie van dit artikel, hetzelfde zal meemaken. Bedreigen, intimideren en laster verspreiden, dat is gewoon zijn manier van werken. Met journalistiek heeft wat hij doet weinig of niks te maken. Het principe van wederwoord kent hij niet. Van Mol noemt zichzelf een groot voorvechter van de absolute freedom of speech. Tot het over zijn eigen business gaat, en daarover dingen worden geschreven die hem niet bevallen. Dan stapt hij, zoals in ons geval, naar de rechter met de bedoeling om Humo uit de rekken te halen.
Van Mol verloor de zaak. Ongetwijfeld versterkt het Van Mol en aanhangers in de overtuiging dat justitie sommige politici beschermt. Zie, onder meer, een artikel van tScheldt over vermeend grensoverschrijdend gedrag van Conner Rousseau. Hier besloot de rechter wél tot publicatieverbod.
Stevens: Juist, alleen: het waren telkens artikels waarin de bewijzen ontbraken en waarin geen weerwoord was gevraagd. Dat doen wij wel, ook in het geval van Van Mol. Voor de reeks ging verschijnen heeft hij niet geantwoord, we kregen enkel een citaat Graham Green. Pas na de tweede aflevering, toen hij door kreeg hoeveel info we hadden, wilde hij wel reageren. Ik denk dat het hem zenuwachtig maakte, en hij vooral te weten wou komen hoe we aan onze informatie zijn geraakt. Maar daar kunnen wij vanwege het bronnengeheim natuurlijk niks over zeggen. Zulke dingen irriteren hem mateloos. Terwijl hij de regels van het spel natuurlijk heel goed kent. Hij is zelf ooit uitgever geweest van Teek!, een degelijk maandblad.
tTscheldt schrijft verhalen die politici pijn doen. Dat is wat de vierde macht hoort te doen, toch?
Stevens: Humo doet dat natuurlijk ook wel eens, maar er is een verschil. Wij baseren ons niet op ongecontroleerde roddels.
tScheldt noemt zich een satirisch medium.
Stevens: Juist. Onder het mom van satire kan veel. Daar verstopt hij zich achter.
Onder de noemer satire bracht ook Koen Meulenaere in Knack beschadigende artikels.
Stevens: Ja, maar die deed het met open vizier. Van Mol ontkent nog altijd dat hij de auteur is van zijn stukken. Daar heeft hij een goede reden voor.
Omdat hij bang is voor de juridische repercussies?
Stevens: Uiteraard. Om die reden heeft hij een verantwoordelijke uitgever aangesteld, John Wolf, ere-ondervoorzitter van Vlaams Belang in Borgerhout. Wolf kreeg die functie omdat hij onvermogend is. Die mens heeft niks, dus valt hier niks te rapen.
Pleit u voor een publicatieverbod voor tScheldt?
Stevens: Nee. Ik ben geen voorstander van publicatieverboden. Het enige wat je kan doen is nagaan of ze zich aan de regels houden en, indien dat niet het geval is, ze juridisch bekampen. Al is dat niet vanzelfsprekend. Procederen kost veel geld. En wie een proces tegen Van Mol aanspant, moet ook weten dat hij je zal blijven belagen. Hij stopt nooit.
De beroepsverenging VVJ wil de artikels waarin hij de lezers oproept om gegevens over jullie te verzamelen laten verwijderen. Heeft dat zin? Er zijn vandaag alternatieven genoeg om zo’n oproep te lanceren.
Stevens: Ja, en daar maakt hij ook afdoende gebruik van, bijvoorbeeld via Twitter. Twee van zijn accounts zijn al geschorst – dat wil wel iets zeggen – maar hij heeft er inmiddels al een nieuw. Ik denk dat de VVJ hem vooral juridisch wil aanpakken via een klacht wegens belaging.
**
Het antwoord van ‘tScheldt
Geachte Heer De Preter,
Dank dat U ons Uw artikel op voorhand liet lezen. We waren even in de veronderstelling dat U journalist was. Tot wij Uw artikel lazen.
Vooreerst, Gert Van Mol is niet de bezieler van ‘tScheldt, dat was Bert Murrath. Wij begrijpen dat het in de moderne journalistiek niet altijd mogelijk is om zich te verdiepen in een onderwerp, vandaar dat wij U even helpen aan waarheidsvinding te doen.
In tegenstelling tot wat U schrijft reageerden wij niet op de reeks in Humo door privé-informatie van journalisten te gaan zoeken. Wij reageerden door naar de rechtbank te gaan. Waarom? Omdat Humo gedurende 4 weken privé-sms’en, privé-Whatsappen en emails publiceerde waarvoor noch afzender noch ontvanger toestemming gaven.
Hoe kwam Humo aan deze privé-communicatie? Dankzij het gerecht. In 2021 vielen namelijk gewapende agenten resp één huis en twee bedrijfsadressen binnen. Zij namen alle gsm’s en laptops op deze adressen in beslag. Waarom? De overheid bleek op zoek naar de auteur en de cartoonist van een artikel en een foto van de politica Zelfa Madhloum op ‘tScheldt. Vervolgens werd alle inbeslaggenomen privé-communicatie tussen 2018 en 2021 door de IT-afdeling van de politie uitgelezen. Dat resulteerde in een 1000 blz tellend dossier. Dat dossier belandde bij Humo. De heren Jan Stevens en Jan Antonissen publiceerden uit dat dossier een honderdtal privé-sms’en, Whatsapps en e-mails tussen verschillende ‘tScheldt-medewerkers.
Aangezien wij niet geloven in een samenleving waar gewapende lieden privé-communicatie uit huizen mogen komen halen om die vervolgens bij een concurrent te zien belanden, gingen wij naar de rechtbank. Een rechter, Marleen De Smedt, voormalig Open Vld Jongeren Voorzitter Mechelen oordeelde dat Humo onze privé-communicatie mocht publiceren omdat één bepaalde ‘tScheldt-medewerker 1. een publiek figuur is (?) en 2. dat er een journalistiek onderzoek naar zijn politieke connecties werd gevoerd.
Aangezien justitie nu formeel beslist heeft dat publieke figuren, onder het mom van onderzoek naar politieke connecties, geen recht meer hebben op privacy, briefgeheim, bronnengeheim en GDPR-bescherming leek het de redactie van ‘tScheldt van een satirische gezelligheid om dan maar een oproep te doen tot eender wie beschikt over privé-boodschappen van bijvoorbeeld de ‘publieke figuren’ Jan Stevens en Jan Antonissen. Merkt U het verschil? Humo gebruikt gewapende agenten. ‘tScheldt gebruikt het publiek.
U schrijft dat ‘tScheldt persoonlijke aanvallen lanceerde op Egbert Lachaert en Conner Rousseau, ‘met niet altijd waarheidsgetrouwe details uit het privéleven’. Zou het U storen deze ‘niet waarheidsgetrouwe details’ dan te publiceren? Anders klinkt Uw beschuldiging nogal goedkoop.
U schrijft dat de redactie van ‘tScheldt werkt ‘onder het goedkeurend oog van Filip Dewinter en Sam Van Rooy‘. Werkelijk? De redactie van tScheldt heeft Sam Van Rooy waarschijnlijk ooit 1 keer ontmoet. De naam Sam Van Rooy komt zelfs met moeite voor in de 4 artikelen van Humo. Van waar haalt U dan dergelijke nonsens? Waarom wil U Sam Van Rooy aan ‘tScheldt binden? Wij vragen ons verwoed af welke machinaties zich in Uw hoofd afspelen waardoor U meent dat het publiceren van een dergelijke leugen tot een soort journalistieke Aha-erlebnis leidt. Hetzelfde voor Filip Dewinter. Wij hebben niets met Filip Dewinter, net zoals wij veronderstellen dat Filip Dewinter niets met ons heeft. Waarom schrijft U niet meteen dat ‘tScheldt werkt onder het goedkeurend oog van Koning Filip? Van hetzelfde laken een pak. Het is opnieuw journalistieke ongefundeerde nonsens.
U schrijft dat ‘tScheldt-medewerker Gert Van Mol zou doen aan ‘bedreigen, intimideren en laster verspreiden’. Het lijkt ons, nu wij Uw artikel lezen, dat U zich hieraan bezondigt, niet?
U schrijft dat ‘wie een proces tegen Van Mol aanspant, moet weten dat hij je zal belagen. Hij stopt nooit.’ Dat lijkt veel op het voorgaande. Kan U ons misschien enkele vonnissen bezorgen waarin deze man veroordeeld werd voor bedreiging, intimidatie en belaging? Tenzij Gert Van Mol een alter ego heeft waarvan wij het handelen niet kennen, menen wij dat deze medewerker nooit voor zoiets werd veroordeeld. Noch Mr Van Mol, noch ‘tScheldt doen aan bedreiging, intimidatie en belaging. Dat satire soms prikt, benevelt en bespettert, daar kunnen wij inkomen. Wij constateren daarentegen dat U als ster-journalist van Knack er blijkbaar geen probleem mee heeft zware beschuldigingen zonder enige grond te publiceren.
Het komt ons voor dat U een uiterst tendentieus artikel schreef op basis van een wel heel bijzondere bron. Uw bron is ‘journalist’ Jan Stevens. Notabene een journalist van Knack. Notabene een collega van U! Vindt U het normaal dat de ene journalist de andere journalist van hetzelfde blad interviewt? Kon Knack geen neutrale, objectieve journalist vinden buiten de zwemzone van Jan Stevens? U weet toch dat Jan Stevens in het verleden door ‘tScheldt zwaar in het ootje werd genomen? De obsessie van Jan Stevens voor ‘tScheldt is genoegzaam bekend. Zijn obsessie resulteerde ondertussen in honderden tweets over het ‘gevaar’ ‘tScheldt en Gert Van Mol. De obsessie werd zo potsierlijk dat de redactie van ‘tScheldt besloot deze man een poets te bakken. De redactie van ‘tScheldt liet Jan Stevens in het oor fluisteren dat ‘tScheldt gefinancierd werd door het Opus Dei vanuit het Vaticaan. Binnen de 48 uur stond er een 3 pagina tellende artikel in Knack zeggende dat ‘tScheldt…. gefinancierd werd door Opus Dei. Daar hebben vele mensen smakelijk mee gelachen. Sindsdien is Uw collega Jan Stevens het afvoerputje van de journalistiek. Zijn obsessie en rancune zijn intussen zo mogelijk nog groter geworden. Het is met enige meewarigheid dat wij constateren dat U meegaat in zijn woede en rancune, blijkbaar de nieuwe standaard voor de hedendaagse ‘journalistiek’.
Indien U een échte journalist was dan zou U zich bezighouden met hoe het kan dat materiaal van een huiszoeking zomaar kan en mag gepubliceerd worden in een concurrerend blad, nog voor het materiaal bij een rechtbank belandde. Hoe het kan dat de overheid drie huiszoekingen doet op zoek naar een auteur en een cartoonist. U schijnt dat normaal te vinden. Wij niet. Hoe het kan dat Humo in onze privé-communicatie mag grasduinen dankzij het gerecht. Hoe Humo aan cherry-picking doet en een eenzijdig deplorabel verhaal creëert door alleen die sms’en te gebruiken waarin gelinkt wordt naar of geschreven wordt over het Vlaams Belang. Hoe het komt dat de 1000-en andere berichten over andere politici en andere politieke partijen strategisch geweerd werden. Om dan tot constatatie te komen dat ‘tScheldt ‘gestuurd ‘ wordt door het Vlaams Belang. Niets is minder waar.
Maar aangezien U uit het Knack-clubje komt dat gelooft dat ‘tScheldt gefinancierd wordt door Opus Dei verwondert het ons niet dat U het geweldig vindt te schrijven dat ‘tScheldt een ‘beschadigingsoperatie is van extreemrechts’. U heeft dankzij Uw artikel opnieuw bewezen dat de journalistiek zich in Vlaanderen op een dieptepunt bevindt. Dolblij ben zijn wij, te mogen deel uitmaken van een groep niet gesubsidieerde auteurs en cartoonisten die middels satire uw verwrongen wereld dag na dag een beetje mogen kietelen.
De redactie
‘tScheldt
**
Illustratie: ‘journalist’ Jeroen de Preter van Knack
**
STEUN de SATIRISCHE ONDERZOEKSJOURNALISTIEK van ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
