“Gert Van Mol, de vermeende man achter ’t Scheldt, werd veroordeeld tot 6 maanden voorwaardelijk, een boete van 4.000 € (maal opdeciemen) en een natte-vinger-schadevergoeding, te betalen aan een politica, een gepatenteerd liegebeest, dat de waarheid niet kon verdragen. En dit voor de verschijning van 1 artikel op ‘tScheldt. Van Mol was noch de schrijver van het kwestieuze artikel, noch de verantwoordelijke uitgever, noch op enigerlei wijze betrokken bij de totstandkoming van het artikel.”
Dit is de dag dat de Belgische democratie stierf.
Dinsdag 27 februari 2024 was een zwarte dag in de Kerk van de Democratie: er werden minstens drie pijlers van deze staatsvorm tegelijk ten grave gedragen: de persvrijheid, het recht op een eerlijke en onpartijdige rechter en het recht op vrije meningsuiting. De lijken werden, vooraleer ze in mahoniehouten kisten zindelijk gemaakt werden voor de achteloze rechtsonderhorige, in loden exemplaren gepropt wegens een vergevorderde staat van gezwollenheid en lekkende ontbinding. Sinds die dag, dinsdag 27 februari 2024, is België formeel opgehouden een democratie te zijn, hebben de Belgische instellingen de rechtstaat begraven en werd het totalitaire systeem – met alle mogelijke attributen, zoals censuur, rechterlijk machtsmisbruik en ideologisch fanatisme – officieel boven de doopvont gehouden.
Persvrijheid
Ooit een constitutioneel paradepaardje, is de persvrijheid thans verworden tot een lege doos van Pandora waarin zelfs de hoop, als laatste redmiddel, zich niet meer thuis voelt. De persvrijheid, die aanschurkt bij een recht op waarheid, bij een recht op “ieder zijn waarheid” – naar het oeroude debatprogramma op de “nationale zender”, toen politici zich er nog niet zo gemakkelijk vanaf konden maken met lichtzinnige slogans, bedacht in de diepste krochten van hun bovenmatig met politieke benoemingen gevulde kabinetten, maar zelf dienden te getuigen van enige kennis en doorzicht – kantelde in haar tegendeel: de censuur. Die censuur zorgt thans voor een moderne, weliswaar geveinsd democratische index, die pakken fundamentalistischer is dan wat destijds de Index Librorum Prohibitorum geweest moet zijn. De censuur is in volle glorie terug van haast nooit weggeweest! De waarheid wordt, net als in de 19de eeuwse legende, verleidt door de leugen en springt naakt in het heerlijke water van de waterput, waarop de leugen ervan doorgaat met haar kleren. Sindsdien blijft de waarheid naakt achter en hult de leugen zich in het gewaad van de waarheid.
De waarheid verliest opnieuw al zijn rechten. Want nooit legde ’tScheldt één woord in de mond van jokkebrok Madhloum, dat er niet zelf uit ontsnapt was of reeds door anderen werd opgetekend; nooit publiceerde ’tScheldt één feit dat niet te achterhalen viel in officiële publicaties, zoals het Belgisch Staatsblad; nooit veropenbaarde ’tScheldt één foto, die niet al menigmaal elders veropenbaard werd. En toch vond de ideologisch kromgetrokken rechter het nodig ’tScheldt of zijn vermeende achterman te veroordelen wegens het aanzetten tot haat: de waarheid zelf zet klaarblijkelijk aan tot haat en dit bovendien à la tête du client. Een staaltje klassenjustitie zonder weerga! Wee echter jullie, persmuskieten van het triomferende type, want niet lang meer of de rechter beslist welke foto’s in jullie flutgazetjes de artikels mogen begeleiden. Wees het “Vai Victus” (Livius, 5,48) indachtig, want het zwaard van tirannen weegt loodzwaar door! Straks geen foto’s meer van drag queen Mahdi of drank- en drugsorgel Q, als er ook respectievelijk mannelijke en nuchtere foto’s van dit slechts exemplarische tweetal te vinden zijn.
Recht op een Eerlijke en Onpartijdige rechter
Het activisme is duidelijk van kamp veranderd en zit tegenwoordig bij de onbenulligste der politiek benoemde machthebbers die verzamelen hebben geblazen in ’s lands essentieelste instellingen, en dus ook in de rechterlijke macht. De mars door de instellingen van extreemlinks grondsop is gelukt, mede door rechts almaar te verketteren terwijl ze er zelf een dubbele moraal op nahielden, getuige daarvan de resem schandalen waar ze in het middelpunt van stonden. En zeg nu niet dat dit als een donderslag bij heldere hemel komt. Reeds in het Rechtskundig Weekblad, jaargang 2013-2014 (kolom 723-733), maakte prof. Marc Bossuyt, van liberale signatuur trouwens, brandhout van de activistische rechters in Straatsburg (EHRM), die vreemdelingenrechten eindeloos blijven oprekken en hun plichten doen krimpen, tot de interpretatie van de Internationale Verdragen de perfecte antipode wordt van hun initiële ratio legis. Maar, zoals steeds, bleek de Belgische hutsepot van juridische kwallen en andere vissen zonder graat nog harder te stinken dan dat van Straatsburg.
De toga-activiste van Mechelen heeft een volle maand herhaaldelijk alle zes haar hersencellen moeten folteren om tot dit vonnis, boordevol denkfouten, te besluiten. Zij deed er waarschijnlijk zo lang over omdat zij begenadigd werd met het labiele on-brein van een goudvis die, zelfs in het kleinste aquarium, zich na luttele seconde niet meer kan herinneren ooit op dezelfde plek voorbij te zijn gezwommen. Ondergedompeld in een ideologische verontreinigde plas brak en troebel water heeft zij niet eens nog klaar zicht op de democratische gevolgen van haar eigen non-besluit. Deze politiek benoemde oppernar onder de rechterlijke narren heeft elk vermoeden van eerlijkheid op slag verbeurd en is, in plaats van onpartijdig, zonneklaar en glashelder schatplichtig aan de broodheren die haar, ten onrechte zo blijkt nu, op de zetel plaatsten die zij nu beneemt. Oeverloze domheid, fanatisme en een compleet gebrek aan juridische denkvaardigheid mag dan op de lachspieren werken aan de toog, het stopt acuut sympathiek te zijn wanneer men haar, het vlijmscherpe slagzwaard der ongerechtigheid in de handen drukt. Wij zeggen: Neen, aan dit rechterlijk machtsmisbruik!
Recht op Vrije Meningsuiting
En zelfs al was het niet waar wat we publiceerden – quod in casu certe non! – dan nog vermocht ’tScheldt het uiting te geven aan zijn visie en mening ten opzichte van leugenaars die het in de woke wereld van vandaag vergund wordt van de ene kwakkel naar het andere verdichtsel te huppelen, met het schild van “racisme en belediging” voor het verwaande lijf. En daar kan geen nepotistische rechterlijke macht tegenop! Daar hebben we zelfs geen gepretendeerde Voltaire voor nodig, het vigerende bovendien internationale recht, dat primauteit heeft op de Belgische misbaksels van gedrogeerde politici, volstaat! Tuurlijk zal er beroep worden aangetekend tegen deze juridisch gebrekkige tuchtiging, tot voor het Europees Hof aan toe, als het moet. Uiteindelijk zal deze togabuffel op de vingers getikt worden door de intellectuele meerdere die zijn gerechtelijke carrière wél te danken heeft aan een goed stel hersenen, in plaats van aan de juiste partijkaart.
Relevantie
Maar laten we eindigen met een positieve noot. Deze uitspraak bevestigt voor eens en altijd de relevantie van ’tScheldt. De achterlijke machthebbers in alle geledingen van dit apenland doen het in de broek voor een blad van amateurs en niet vergoede bijklussers. De pen is nog steeds het gedroomde wapen bij uitstek: vlijmscherp en tegen de gedachtelijke tirannie van kromme rechters en dito politici. Dit vonnis is ingegeven door de institutionele angst om de inherente dwaasheid en ongerijmdheid van de Belgische machtscenakels bij klaarlichte dag blootgesteld te zien. In tempore non suspecto (Nederlandse vertaling, 2016) schreef Amos Oz reeds in zijn lieflijk kleinood “Hoe genees je een fanaticus” dat humor de genezing bevordert omdat die de eigenschap heeft ook zichzelf te relativeren. Bij deze! Geen tirannieke fanaticus, gebeft of niet, zal ons dus klein weten te krijgen! We blijven, te meerdere eer en glorie van onze fundamentele beschavingspijlers en tot spijt van wie het benijdt, doen wat we doen, opdat geen enkel versleten en ziekelijk overheidskreng erin slaagt de bloeddorstige gieren aan te trekken die, puur omwille van de heerszucht, onze vrijheid bij voortduring blijven uithollen. Wij passen graag voor dit soort van ideologisch fanatisme.
**
Illustratie: Artist, Jean-Leon Gerome, 1896. “Truth Coming Out of Her Well”
**
Het was een dure week in de schemerzone die Justitie heet:
Mensen rond ‘tScheldt werden veroordeeld voor 1500 euro schadevergoeding (burgerlijk), 4000 euro boete (strafrechtelijk), 2500 euro schadevergoeding (strafrechtelijk), de proceskosten (burgerlijk én strafrechtelijk) en de advocatenkosten (burgerlijk én strafrechtelijk). ‘tScheldt wordt gemaakt door vrijwilligers. Het is duidelijk dat de overheid via dit soort van justitie en SLAPP ‘tScheldt monddood wil maken. ‘tScheldt kan alleen maar overleven via abonnementen en steun.
**
STEUN ‘TSCHELDT:
Bijvoorbeeld via: rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
