De veroordeling van één van onze medewerkers, Gert Van Mol, heeft zwaar ingehakt op de ‘tScheldt-redactie. Van Mol werd veroordeeld voor 1 artikel en 1 bewerkte foto over ex-politica Zelfa Madhloum, eertijds woordvoerster van de Open Vld.
Ofschoon Gert Van Mol veroordeeld werd als individu, voelen we ons allemaal aangesproken. Van Mol schreef immers niet het artikel waarvoor hij werd veroordeeld. Dat was één van onze collega’s die al meer dan 10 jaar meewerkt aan ‘tScheldt.
‘tScheldt werd opgericht in 1995, de bijhorende vzw ‘tScheldt werd opgericht op 3 maart 1995, morgen dus exact 29 jaar geleden. Toen oprichter en eigenaar Bert Murrath in 2018 ‘tScheldt verkocht, enkele dagen voor zijn dood, kwam er dankzij Gert Van Mol een nieuwe ploeg aan boord van ‘tScheldt. We zijn dankbaar dat we gehouden hebben aan het gebruik van pseudoniemen, anders was de auteur van het Zelfa Madhloum-artikel wellicht zijn baan bij de overheid kwijt geraakt.
De overheid was zo boos over het Madhloum-artikel dat ze drie huiszoekingen liet uitvoeren, één daarvan bij Gert Van Mol thuis. De overheid was op zoek naar de auteur van het artikel en de maker van de bijhorende cartoon.
Van Mol werd gearresteerd en in de gevangenis gegooid. Hij wordt nu al drie jaar door de overheid op de hielen gezeten, een calvarietocht die afgelopen week een eerste beslag kreeg in de rechtbank van Mechelen. De uitzonderlijk zware straf voor Gert Van Mol heeft ons geschokt. Wij zijn allemaal vrijwilligers die aan ‘tScheldt werken. Wij hebben allemaal onze eigen job of we zijn op pensioen. Wij zijn niet de mensen die men van ons maakt in de ‘reguliere’ pers. Wij zijn vooreerst een foute groep. Want wij zijn als groep te blank, te man, te oud en te afhankelijk van bepaalde genoegens des levens, zoals bijvoorbeeld spiritualiën.
Wij hebben geen echte redactievergaderingen. Wij hebben geen hoofdredacteur. Wij hebben geen eindredacteur. Wij komen samen in lost-vast verband, waarbij de plaats van samenkomst, dwz het restaurant, van groter belang is dan de reden van samenkomst. We zijn vrijbuiters, schavuiten, met een grote waaier aan passies, passies die voor de moderne wereld eerder stoffig en beduimeld overkomen. Als Don Quichots savoureren we onze passies buitenshuis, want de meerderheid van onze vrouwen lacht met onze bezigheden, zeker als het om ‘tScheldt gaat. Ons verzet geldt dus niet altijd de wereld, maar even zo vaak onze thuisfronten, en dat laatste, de ‘fronten’, mag men op militaire wijze interpreteren.
We worden geëmotioneerd door literatuur, in al zijn vormen, we raken in vervoering door klassieke muziek en jazz, we worden geraakt door smaken en geuren in heerlijke restaurants, we worden geprikkeld door buitenlandse kranten en TV-programma’s, we worden verwonderd door kunst, in al zijn vormen, we houden van theater, god we bezoeken zelfs opera’s, gaan naar het ballet en we zouden allemaal sigaren roken en whisky drinken omdat het er zo lekker uitziet in Blake en Mortimer, ware het niet dat enkelen onder ons door hun dokter zouden gevierendeeld worden indien we ons zouden wagen aan sigaren.
We glimlachen meer dan we schateren, we zwijgen vaak meer dan we zeggen, we zijn begripvol voor iedereen rondom ons, we vermijden fysieke confrontaties, we denken er vaak het onze van. We geloven doorgaans in niets, soms in iets Goddelijks, maar altijd in het Gezond Verstand, door sommigen ook het Boerenverstand genoemd.
Tot het moment waarop de rationele wereld kantelt en zich openbaart als een probleem, als een dorre plek, als een schimmelende vlek, een onsmakelijk geurende gracht.
Dat is het moment waarop we onze vragen, bedenkingen, vloeken en verwensingen aan het papier toevertrouwen in de vorm van satire en cartoons.
Dan zijn we niet altijd meer zo lief. Dat weten we.
Juvenalis
We kozen voor de satire van Juvenalis, een vorm van satire waar niet altijd mee kan of moet gelachen worden. Het adagio dat satire altijd om te lachen is (zoals eerder gesteld door rechter Samuel Granata in de Antwerpse rechtbank die van satire even weinig weet als recht spreken) is jammer genoeg fout. Onze satire heeft een doel. In het Engels klinkt dat als volgt: “satire is the art of shaming individuals or governments into improvement.”
Al 29 jaar weten we bij ‘tScheldt dat satire niet geliefd maakt. Onze oprichter Bert Murrath zat heel zijn leven lang alleen op een stoeltje op de achterste rij van elke persconferentie waar hij naar toe ging, doodgezwegen door zijn collega’s van de reguliere pers. Soms heel soms, kwam er een journalist van een grote krant naast hem zitten, dat was de lakmoesproef om te zien wie nog de échte journalisten waren. Vandaag zou er geen enkele journalist meer naast Bert Murrath komen zitten, want er zijn geen echte journalisten meer.
Moesten we vandaag als ‘tScheldt geliefd willen zijn, hadden we ons ver weg te houden van satire. Wij werken aan ‘tScheldt niet om geliefd te zijn, noch om bekend te zijn (anders zouden we onze artikels wel tekenen met onze echte namen). We werken met pseudoniemen, niet alleen om niet vervolgd te worden, maar ook om aan te geven dat onze onderwerpen op de eerste plaats komen, en niet wij-zelf als schrijvers.
De ‘regimepers’ gaat vandaag helemaal omgedraaid te werk. Er is een hevige tendens bij de regimepers om van hun journalisten BV’s te maken. Wie goed oplet ziet hoe de regimepers haar artikelen meer en meer promoot met een foto van de journalist in de voorgrond, letterlijk staande voor het eigenlijke onderwerp. Dat is een kwalijke trend want het niveau van de gemiddelde journalist is deerniswekkend laag. Het niveau van de gemiddelde Vlaamse journalist is zo laag dat de huidige media een gevaar voor de samenleving is geworden. De zogenaamde vierde macht is geen macht meer, het is een drukkingsmiddel geworden dat ingezet wordt om de bevolking op andere gedachten te brengen, met name de gedachten van een bepaald politiek bestel. Wie de artikels leest over ‘tScheldt in de reguliere pers kan niet anders dan de wenkbrauwen fronsen. Ook de manier waarop de reguliere pers collaboreert met justitie is van een bedenkelijk allooi.
Hoe kan het anders dat alle materialen in beslag genomen bij Gert Van Mol bij de redacties van Humo, de Morgen en Apache terecht kwamen? Hoe kan het anders dat een ‘reguliere’ pers privé-gesprekken verkregen via gewapende agenten durft te publiceren? Wij bij ‘tScheldt durven veel, maar we hebben de afgelopen 29-jaar nog nooit materiaal gepubliceerd dat gewapende agenten uit iemands huis of gsm haalden. De eerste vertegenwoordiger van het gerecht die ‘tScheldt materiaal aanbiedt verkregen via huiszoekingen is bij ons aan het verkeerde adres. Aan dat soort van Gestapo-journalistiek doen wij niet mee. En dat weten ze natuurlijk.
Gert Van Mol had makkelijk de naam van de auteur van het Zelfa Madhloum-artikel aan de overheid kunnen verraden. Dan was Gert Van Mol vandaag niet veroordeeld geweest, maar wel de eigenlijke auteur van het artikel zelf. Dat is namelijk hoe het werkt. Indien er geen verantwoordelijke uitgever op de site staat, dan zijn de auteurs en cartoonisten zelf verantwoordelijk voor de inhoud van hun artikels of hun cartoons. Indien Van Mol de naam van de auteur had prijsgegeven was de auteur vermoedelijk zijn baan kwijt geraakt. Zo ver is het in het Vlaanderen van vandaag gekomen. De redactie van ‘tScheldt is Gert Van Mol dan ook dankbaar om de moeilijkste weg gekozen te hebben, zonder aan zichzelf te denken. Dat de overheid Gert Van Mol veroordeeld heeft als ‘aanzetter tot haat op basis van racisme en xenofobie’, is een schande. Niemand kent Gert Van Mol als racist of als xenofoob. Mensen die Van Mol vragen wat hij gezegd of geschreven heeft dat zo ‘racistisch’ is dat hij ervoor veroordeeld moest worden, kunnen niet anders dan het verbijsterende antwoord krijgen dat hij niets gezegd of geschreven heeft.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de redactie van ‘tScheldt de afgelopen dagen de mogelijkheid ernstig bekeken heeft om te stoppen met ‘tScheldt. De veroordeling van Van Mol is zo fout dat er moet getwijfeld worden aan de veiligheid van alle medewerkers. Daarom niet altijd ‘fysieke’ veiligheid, wel ‘veiligheid’ van leven in deze maatschappij. Agenten die huizen binnenvallen, privé-communicatie die gelekt wordt naar concurrenten, het doorbreken van briefgeheim, bronnengeheim, GDPR-bescherming, het schenden van het auteursrecht, rechters die schabouwelijke uitspraken laten optekenen die nooit meer weggaan, de eeuwige veroordeling op het internet, het risico op verlies van jobs, het risico op monsterachtige boetes ten privé-titel… de schaduwkant van het spelen met Vlaamse politieke satire hangt als een zwaard van Damocles boven het hoofd van de ca. 30 medewerkers van ‘tScheldt.
Echter, net zoals de aanhef van het vrouwenkoor in het Confutatis van het Requiem van Mozart (klik HIER), betekende niet het vonnis, maar het besef van de ware bedoeling van het vonnis voor vele medewerkers een innerlijk moment van écht en vrij begrip. De ‘tScheldt-medewerkers hebben de boodschap begrepen. Als een Duitse bezettingsmacht heeft de overheid Gert Van Mol op het binnenplein van onze gedachten vlak voor onze ogen in de buik geschoten. Door hun kleine oogjes kijken ze spiedend rond wie Van Mol van de grond gaat schrapen om hem te helpen, om zich aldus zelf bloot te geven.
‘tScheldt is een verzetsblad.
Wel, ‘tScheldt wordt gefaciliteerd door Groep G, eertijds een verzetsgroep die in 1943 een trein naar de concentratiekampen tegenhield. Het klinkt pathetisch, maar we have been there. ‘tScheldt is een verzetsblad. Iedereen die collaboreert met onvrijheid, corruptie, politieke volksverlakkerij, diefstal van onze cultuur en onze identiteit, die mag zich aan de satire van ‘tScheldt verwachten. Voor de benepen zieltjes die menen te kunnen lezen dat wij politiek gelinkt zouden zijn aan Vlaams Belang, denk opnieuw. Er is geen enkele link tussen Vlaams Belang en ‘tScheldt. Wij zijn veel groter. Feel free om ons te linken aan Vlaams Belang. Het is niet alleen fout, het is een onderschatting.
Dat ‘tScheldt gestuurd wordt door het Vlaams Belang is een boodschap die de regimepers in de hoofden van de mensen wil inprenten. Het is fake news. Het is een zielige leugen, die alles zegt over de journalistiek vandaag. Elke journalist die collaboreert met de onware gedachte, met de leugen, met de activistische daad ‘tScheldt te willen beschadigen door te linken aan Vlaams Belang, mag ons op zijn of haar weg verwachten. De Vereniging van Vlaamse Journalisten, het corrupte collaborerende zenuwcentrum van de Vlaamse subsidiepers met de politieke overheid, pretendeert de journalistiek te dienen. Er is maar 1 toekomst voor de Vereniging van Vlaamse Journalisten: de opheffing. ‘tScheldt zal onvermoeibaar de leugens van de regimepers openbaren.
Wat de overheid betreft.
Aan de overheid één boodschap:
Straf ons. Verneder ons. Pijnig ons.
Het werkt verhelderend.
Ons verzet is zaligmakend.
De redactie
**
Cartoon van Knarr Kroniek
**
