Beste partijgenoten, pintendragers en teleurgestelde zielen in dit Nieuwjaarsfeest anno 2026 – goeienavond!

Ik ben Valerie Van Peel, voorzitster van een N-VA die meer weg heeft van een Nationale Verontschuldigingsfabriek dan van een Vlaamse leeuw. Geen confetti of confederalisme vanavond, maar een stevige mea culpa. Want na jaren regeren, is het tijd om excuses aan te bieden aan u, kiezers en leden, voor het verraden van de Vlaamse zaak, het ontsporen van begrotingen, het breken van belastingsbeloften en het pamperen van linkse clubjes terwijl Vlaamse verenigingen verhongerden. Trek uw oren open, dit wordt een biecht korter dan een federale formatie, maar scherper dan een mes uit Moddergat.

Eerst de Vlaamse zaak – ons heilige vaandel! “Vlaanderen eerst!” brulden we in de oppositie, dromend van confederalisme en eigen bevoegdheden. Maar eenmaal in de macht? Als een ridder die zijn zwaard verkocht voor een Waalse worst hebben we onze zaak verfoeilijk verraden. Vastgeklonken aan Arizona, deden we toegevingen aan MR, cd&v en Vooruit. De onafhankelijkheid? Die ligt stof te vergaren naast Theo’s oude dromen. Mea culpa, Vlamingen! We hadden moeten vechten als Brugse poorters, maar we bliezen als schapen in de Brusselse wind. Excuses aan elke kiezer die geloofde in een sterk Vlaanderen – we lieten het verwateren tot een federaal soepje.

Dan de begrotingen, ons paradepaardje van evenwicht! “Geen tekorten, geen schulden voor de kinderen!” hamerden we in 2014. Een federale balans in evenwicht tegen 2030. Omdat we zo van België houden natuurlijk. Wel, in 2025 gaapt er een federaal gat van miljarden. We pompten geld in Waalse putten, Brusselse metro’s en Europese regels, terwijl onze scholen, ziekenhuizen en wegen verzinken in het duister. Ontspoord als een trein zonder remmen! Waarom? Toegevingen aan linkse uitgavenmanie. Mea culpa, belastingbetalers! Ik, Valerie, heb meegeholpen aan deze puinhoop. We bleven zitten in de regering, warm en knus, terwijl u de factuur betaalt. Excuses voor elke euro verspild aan andermans dromen.

En de belastingen – ah, de gebroken beloften! “Geen nieuwe taksen!” Folders vol slogans, geen vermogensbelasting, geen vliegheffing, geen suikertaks. Maar wat deden we? Taks op spaarboekjes voor ‘solidariteit’, CO2-heffing die de boer kapotmaakt, accijnzen stijgend als de zeespiegel. Ondanks alles, leegden we uw portemonnee om de put te dichten. Voor wie waren we constructief? Niet voor u, de werkende Vlaming. Mea maxima culpa! We logen met daden, niet woorden. Excuses aan ondernemers en families! We werden een taksenpartij.

Tot slot: subsidies, ons stokpaardje tegen verspilling! “Weg met linkse potvertering!” riepen we. Haha, Vlaamse fanfares en heemkringen kwamen eerst. Miljoenen gingen naar Brusselse ngo’s die migratie pushen, groene clubjes die windmolens planten op onze akkers. Linkse festivals floreren, terwijl Vlaamse verenigingen subsidies verliezen. We deelden uit aan sossen, vakbonden en groenen, hongerden ons eigen volk uit. Mea culpa, cultuurdragers! We vochten niet voor Vlaamse euro’s, maar voor coalitiepeace.

Partijgenoten, dit is ons bilan: verraad, ontsporing, taksen, oneerlijke subsidies. Tijd voor bezinning! Stap uit de regering, terug naar de basis: Vlaanderen echt eerst. Dit mea culpa is een begin, geen einde.

Proost!

Op vergeving – en een brullende leeuw in 2026.

Dank u.