Goedendag, medeburgers van dit zinkende schip genaamd Vlaanderen! Hier spreekt Karel de Bijter, uw trouwe waakhond uit Moddergat, waar de modder tot aan de knieën komt en de politici nog dieper in de stront zitten. Vandaag duiken we in de wonderbaarlijke wereld van Ben Weyts, die N-VA-tovenaar die met één zwaai van zijn begrotingstoverstok de Vlaamse schuld heeft doen smelten van 93 procent naar een schamele 14,5 procent. Ja, u leest het goed: van bijna honderd naar veertien-en-een-half. Dat is geen boekhouding, dat is goochelarij op staatsniveau. En ik, Karel, die na veertig jaar ambtenarij nog steeds niet snap hoe je een factuur dubbel boekt zonder dat de fiscus je bij de kladden grijpt, ga die Ben eens een goed fileermesje geven. Want laten we eerlijk zijn: als dit geen trukendoos is, dan eet ik mijn pet op – en die is al kaalgevreten door jarenlange belastingen.

Laten we beginnen bij het begin, want Ben Weyts, die stoere Vlaming, heeft het geflikt. De Vlaamse schuld, die torenhoge berg van miljarden die we met z’n allen hebben opgebouwd door jarenlang te leven als een student op kot – veel feesten, weinig afwassen – is plotsklaps gedecimeerd. Hoe? Via een “begrotingstruc”, zegt men. O, wat een eufemisme! In Moddergat noemen we dat gewoon “de kat in het donker knijpen”. Ben heeft namelijk besloten om bepaalde schulden niet meer mee te tellen in de officiële cijfers. Weg ermee! Alsof je je hypotheek vergeet omdat je hem in een andere la hebt gestopt. De Europese regels, die strenge tantes uit Brussel, kijken naar de “consolidatieperimeter” of zoiets ingewikkelds, en Ben heeft gewoon een paar potjes buiten die perimeter geschoven. Poef! Schuld verdwenen. Van 93 naar 14,5 procent. Dat is sneller dan een dieetpil bij een politicus voor de verkiezingen.

Maar laten we Ben eens goed onder de loep nemen, die man die Begroting & Financiën, de Vlaamse Rand, Dierenwelzijn en Onroerend Erfgoed in zijn portefeuille heeft – een portefeuille die blijkbaar elastisch is als een oude onderbroek. Ben, die dierenwelzijn beheert en schulden laat verdwijnen als konijnen in een hoed. Hij staat daar in het parlement, met zijn serieuze gezicht, te verkondigen dat dit “transparant” is en “volgens de regels”. Transparant? Mijn pintglas is transparanter, en dat is nog troebel van het bier. Dit is geen transparantie, dit is een rookgordijn dikker dan de mist in de polders tijdens een herfststorm. Ben Weyts, de man die wegen laat bouwen die nergens heen leiden, scholen financiert met beloftes en nu de schuld laat krimpen door hem gewoon te hernoemen. “Het is geen schuld meer, het is een investering in de toekomst!” Ja, dat zeg ik ook altijd tegen de belastingcontroleur: “Die boete? Dat is een investering in mijn rijvaardigheid.”

En het mooiste? Iedereen slikt het. De oppositie mompelt wat, de coalitie klapt, en de burger betaalt. Want die schuld is niet weg, hè? Die hangt ergens in een zijstraatje van de boekhouding te roken, wachtend op het moment dat Ben met pensioen gaat en wij hem mogen aflossen. Ben Weyts fileert zichzelf eigenlijk, door te denken dat we dommer zijn dan een kudde schapen in een wolwinkel. Hij is de keizer zonder kleren, maar dan met een das van N-VA-goud. Zijn trukendoos is zo doorzichtig dat je erdoorheen kunt kijken naar de echte cijfers: miljarden die we nog steeds verschuldigd zijn aan banken, aan Europa, aan de toekomstige generaties die ons zullen vervloeken terwijl ze in armoede studeren op kotten zonder verwarming. Ben, ge zijt een meester in creatief rekenen, maar in Moddergat zouden we u uitlachen tot ge rood ziet als een tomaat uit de serres van Mechelen.

Nu, om dit feestje compleet te maken, heb ik als bijtende pensionaris een paar absurde voorstellen voor andere politici. Want als Ben het kan, waarom zij niet? Laten we onze schulden doen verdwijnen als sneeuw voor de zon – of beter, als bier in een dorstige keel. Neem Conner Rousseau van Vooruit: jongen, verkoop de hele sociale zekerheid aan een Chinees bedrijf en noem het “een strategische partnerschap”. Schuld? Weg! Die Chinezen betalen alles, en wij krijgen er gratis noedels bij. Of denk aan Sammy Mahdi van CD&V: organiseer een nationale loterij waar de prijs “geen belastingen meer betalen” is. Trek één gelukkige winnaar, en de rest? Die betaalt dubbel. Schuld daalt met 100 procent, want iedereen denkt dat hij de winnaar is. En wat te denken van Dirk De Smedt van Open Vld? Verkoop de Noordzee aan de Nederlanders – “tijdelijke huur” noem je dat – en gebruik het geld om schulden af te lossen. De vissers? Die krijgen een visum voor de polders. De Noordzee geen bevoegdheid van Brussel? Niks van aantrekken, die begroting is toch al zo fake als het maar kan zijn, iets verkopen dat ze niet hebben, typisch Open Vld.

Maar wacht, er is meer absurditeit in de aanbieding. Voor Georges-Louis Bouchez van MR: declareer Wallonië onafhankelijk voor één dag, laat hen de schuld overnemen, en annexeer het dan weer ‘s avonds. Poef, Vlaamse schuld nul! Of aan Petra De Sutter van Groen: plant een bos op elke begrotingstekort. Bomen absorberen CO2, dus waarom niet schulden? Na tien jaar heb je een woud van nullen. En voor de extremen, aan Tom Van Grieken van Vlaams Belang: bouw een muur rond Brussel en factureer het aan Europa als “grensbeveiliging”. Schuld verdampt in de betonmixer.

Zie je, medeburgers? Met een beetje creativiteit – of waanzin – is alles mogelijk. Ben Weyts heeft de toon gezet: boekhouding is geen wetenschap, het is een circus. Hij is de clown met de grootste neus, maar morgen lachen we hem uit. Want in Moddergat weten we: wat je verbergt, komt altijd terug bijten. En ik bijt harder dan wie ook. Tot de volgende truc, Ben. Proost op de 14,5 procent – moge het bier net zo nep zijn als jouw cijfers.

**

Illustratie: Ben Weyts

**