In 2030 vieren niet enkel belgicisten de 200ste verjaardag jaar hunner favoriete operettestaat, terwijl de anti-belgicisten gebelgd hoopten aan een staatkundige koffietafel te zitten. Ook Patrick Janssens (Vooruit) is dat jaar klaar om op zijn 74ste opnieuw Antwerps burgemeester te worden. Dat is toch wat wij als zijn diepste hunkering in de wandelgangen horen gonzen.
‘De’ Patrick overspeelde zijn hand in 2012 toen hij omringd door ja knikkende lakeien te laat zijn herverkiezingscampagne aftrapte en uitdager Bart De Wever onderschatte. Zijn idee dat BV’s, ambtenaren en allochtonen voldoende waren om de sjerp te veroveren, klopte niet met de werkelijkheid: de arrogantie van de macht ligt de kiezer altijd wat zwaar op de maag. De Wever was alomtegenwoordig in de media en surfte mee op een tijdgeest waarin de realiteit van de multiculturele ontsporing en de subsidie-culturele betweterigheid steeds minder ontkend kon worden. Op de koop toe gunden nogal wat VB-stemmers BDW het voordeel van de twijfel, al was het maar om Janssens buiten geveegd te zien. Zo geschiedde.
Vandaag is Janssens superschepen. De drie kabinetten van de drie Vooruit-schepenen zijn door hem samengevoegd tot een ‘efficiënt’ monsterkabinet met aan het hoofd twee van zijn voormalige kabinetschefs. Die geoliede machine brengt Patrick waar hij wil arriveren: op de troon van ’t Schoon Verdiep. Alhoewel hij niet onledig noch onbesproken bleef na het achter laten van zijn verweesde sp.a-afdeling werd hij toch net als die andere bejaarde bitch van een Vandenbroucke door de Vooruit-top heropgevist. Na een uitputtende stammenoorlog onder de sossen van ’t stad met de uitgeschakelde Tom Meeuws en Jinny Beels, huppelde hij quasi overgekwalificeerd doorheen de hoepel van de macht. Vandaag heeft hij zich omringd met zwakkere partijfiguren in het College maar met sterkhouders op ZIJN kabinet.
Alomtegenwoordig op allerlei oude én nieuwe overlegorganen, drenkt hij zich aan dossiers allerhande en bespeelt in discussies als een heer van stand mét nuancering net de juiste spelers met zijn standpunten. Zo liet hij zijn Cultuurschepen wat op de vlakte pirouetteren rond het M UKHA-debacle, oordeelde hij publiekelijk dat nieuwkomers voldoende jaren in de stad moeten wonen vooraleer een sociaal optrekje op te eisen en verdedigde hij zowaar netwerker pur sang Fernand Huts in het verzet tegen een laag extra verdiepingen op het Hilton-hotel. Dat zou de bezoekers aan het Boerentorenproject niet enkel het zicht op de kathedraal ontnemen, maar het zou ook een gedrochtelijk gedoe worden op de Groenplaats.
We vermoeden dat Janssens vanuit een stedenbouwkundige visie oprecht en terecht tegen die bovenbouw is, maar nog interessanter voor hem is de erkentelijkheid van puppetmaster Huts die in de toekomst nog kan aanzwellen, zeker nu die hommeles heeft met de N-VA die hem verried. Daar bovenop kleeft aan Huts het imago van een volkse self made man die de Antwerpenaars ‘hun’ toren maximaal verfraait, vult met waardevolle kunst en toegankelijk maakt voor de ‘gewone’ medemens. Last but not least blijft de olifant in de kamer: de allochtoon. Gaat die stemmen? Heeft die Janssens intussen een en ander over de hoofddoek vergeven? Blijft de moskee electoraal even vlot te penetreren als voorheen nu de PVDA daar kind aan huis is? En wat als De Wever toch terugkeert naar Antwerpen?
Met de tien jaar die De Wever nodig zegt te hebben om het land financieel en bestuurlijk op te kuisen en met zijn uitdijende gezelligheidsgevoel midden de Europese clubcircuits, zal Els van Doesburg het in 2030 moeten opnemen tegen hem, hoopt Janssens. Bij de N-VA blijft Koen Kennis de belangrijkste schepen. Daadkrachtig, maar helaas voor hem zelf en velen binnen en buiten zijn partij ook behept met een van hartelijkheid gespeende hooghartigheid.
Binnen Vooruit is schepen Karim Bachar wel een hartelijks speler die verder niet in de weg loopt. Zijn collega Lien Van de Kelder verlaat vooralsnog haar kelder niet ongebreideld veel, wat bewezen wordt door haar afwezigheid in besturen waar ze officieel een zitje heeft. Ook op vlak van projecten beweegt er onvoldoende qua interactie met initiatiefnemers. Zo ligt de theaterzaal van het vroegere Echt Antwaarps Theater er ongebruikt bij, ondanks creatieve voorstellen die nauwelijks beantwoord op de plank blijven liggen. Het EAT speelt nu losse voorstellingen in de wat verder gelegen Arenbergschouwburg waar het voor hen ooit begon.
Kortom, Patrick Janssens loopt zich warm en hij heeft tijd. De Open VLD behaalde geen plek in de gemeenteraad meer, de cd&v neemt 1 zetel in, de PVDA roept en tiert alsof ze zich in Brussel of Gent wanen, Groen krijgt de elitair smakende kauwgom maar niet vanonder de zool geschraapt en het Vlaams Belang roert regelmatig in de pot politieke soep die Vooruit en N-VA noodgedwongen samen opdienen aan de burger. De tijd tikt in het voordeel van de onverteerde wraak, meent Janssens. ‘I’ll be back’, is ’s avonds zijn laatste gemompel voor het inslapen. Een rode dageraad gloort ter meerdere glorie van ‘de’ Patrick. Wacht maar.
Anneleen De Bruyne
