U leest vandaag deel 5 van onze novelle: “Hoe het begon”
Van de hand van K. Bardoesjka
Elk weekend komt er een deeltje bij.
Lees vooraf:
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (1) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (2) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (3) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (4) – Klik HIER
Volgende zaterdag deel 6
**
Wij blij met het besef dat er zeker één van de oude KGB zenders nog werkt. En dat die staat op een plek waar we van vermoeden dat het iets hoog in de boom en militair is. Verschillende dingen stonden ons te doen: De Revox A77 een revisie geven; de magneetbanden ervoor terugvinden, meer informatie zoeken rond de mogelijke huidige locatie van die zender, meer frequenties proberen… genoeg om ons in de vrije uurtjes bezig te houden.
Inmiddels was het weer twee dagen verder. De job voor ons beiden riep en dus heel dit project even op pauze gezet. Eindelijk vrijdag. De tijd aan onszelf. Tijd om weer eens de taken te verdelen. Mijn schat koos ervoor aan de slag te gaan met een kaart, frequenties, opzoekwerk en Goudmerk koffie van Rombouts. We wonen niet voor niets al 25 jaar in Antwerpen Stad en de Filip met zijn madam stond toch maar mooi op die blikken.
Waar staan we? We weten waar vandaag het militaire HQ is. We weten waar Theo Defensie zijn kabinet nu zou moeten hebben. Echter, de oude historische adressen terugvinden van de top van het leger en het toenmalige ministerie van Defensie was andere koek. Ik had er groot vertrouwen in dat mijn schattige heks met goeie inzichten zou komen. Haar zesde zintuig heeft haar nog nooit in de steek gelaten.
Zelf ging ik mijn Revox A77 van de zolder halen. Even twee stapels dozen verplaatsen en dat juweel keek me aan. Haar blik verweet me dat ze zolang geen daglicht meer gezien had en geen banden had kunnen spelen. Hoewel het een risico is (iedereen weet dat oude dozen op zolder openen een grote vertraging betekent…), besloot ik toch de tijd te nemen om te zoeken naar magneetbanden. Ik wist nog goed dat ik er had van Maxell, Philips, 3M en Agfa. De ferrochrome banden van Agfa waren toen mijn favoriet en ik wist zeker dat ik die nog ergens had.
“Schat! Kom snel!” De stem van mijn halve trouwboek verraadde dat er geluid uit de ontvanger kwam. Ik liet de zolder voor wat die was en kwam met meerdere treden tegelijk de trap af gestormd. Beneden gekomen, hoorden we het geluid van krachtige voetstappen uit de zender komen. Dan een korte stilte en een stevige klop op een deur. Het klonk alsof de deur van hout was. “Binnen” werd er geroepen. Deurklinken klonken en dan weer stilte. Verdorie, we beseften dat de zender niet in een lokaal hing maar ergens in een gang of corridor naast een deur. We hoorden weer een deur opengaan. Vanuit het lokaal klonk een mannenstem: “Zeg aan Theo dat we het advies over ChatControl nog niet op papier willen zetten, ik wil eerst met hem overleggen. En bypass zijn kabinetschef, die heeft immers de opdracht alles wat die hoort door te brieven naar het kabinet van Di Rupo. Dat is het laatste wat we nu kunnen gebruiken. Zorg dat je offline bent met hem.” De stem klonk met overtuiging, duidelijk een meerdere in rang. Het antwoord volgde snel: “Jawel, generaal-majoor, tot uw orders.”
Met grote ogen hoorden we dit korte gesprek aan. Wow, we zitten met deze zender wel erg hoog in de boom, dit gaat interessant worden. En al ineens een hot item: ChatControl. De militairen houden er zich mee bezig. Het gaf weer het gevoel van succes. Stiekem meeluisteren in die kringen gaf ons een spannend deugenietgevoel en zin naar méér.
De trap terug naar boven liet horen dat ik met enthousiasme hoger klom. Niet voor niets wonen we in een eeuwenoud pand. Vijf dozen verder had ik ze: de oude doos met de vele banden, allemaal mooi gelabeld. En tien minuten later had ik in mijn werkplaats (sommigen zeggen mancave) de Revox opengegooid en was ik met de stofzuiger en Contact-60 aan de slag. Terwijl ik de sporen van de spray tijd gaf om te verdampen, las ik met nostalgie de labels op de dozen van de tapes. Een zalig gevoel dat door goede herinneringen werd opgeroepen vervulde mijn lijf. “Achtergrondmuziek kerstmis bij baboesjka 1976” – Verdorie, dan moet er ergens ook een cassette zijn van de opname die ik toen maakte. En daar moeten dus alle stemmen op staan van familieleden die intussen al lang overleden zijn. Ik herinnerde me dat ik toen als experiment een microfoon aan de luster had gehangen om de gesprekken aan tafel op te nemen. De Revox speelde zachte achtergrondmuziek, de Teac nam de gesprekken op, de muur was nog bijlange niet gevallen. Wàt een tijden…
Ik verwed er een bak Gouden Carolus op dat op die kersttape veel nummer zullen staan uit het album “In the mood for Trumpets” van James Last. Eén van mijn favoriete LP’s van dat moment. Héérlijk, die jeugdzonden… Eén voor één de tapes aan de kant gelegd tot ik er een tegenkwam die overschreven kon worden zonder hartzeer.
De Revox was inmiddels gereviseerd en getest en werkte zoals verwacht. Mooi zo. Een directe microfoon ingang had die niet, dus even de oude analoge Stanford M1770 mixer tussen haar en een van mijn Shure SM58 microfoons gehangen en we konden van start.
Intussen had Salena meerdere successen geboekt, ze had een top5 overzicht gemaakt van plekken die we eerst gingen checken. Bovenaan de lijst stond (wat dacht je) de Wetstraat 16. Daar huist al sedert 1944 de regering en de eerste minister. Yes! Proberen!
Terwijl mijn schat de knoppen op de ontvanger van Vladke in de juiste standen zette, maakte ik de Revox klaar om op te nemen. Alles ingesteld, spanning erop, band gestart, go! En…. stilte! Yes! Nu wisten we dat dat betekent dat er ontvangst is, maar geen geluid aan de andere kant. Toch even de knoppen verdraaien en ja hoor… ruis. Mooi zo. Terug afstemmen. “Wacht! Ik hoor wat!” Vaag hoorde je stappen dichterbij komen. Ze stopten en je hoorde kloppen. “Binnen!” We keken elkaar aan en wel honderd gedachten tegelijkertijd flitsten door onze hoofden. “Die stem! Zou dat écht zijn? Is dit écht de stem van onze huidige eerste minister?” Onze adrenaline niveaus gingen even door het dak. Muisstil keken we naar de ontvanger, die vervolgens uitbraakte: “Een gesloten nota van defensie, mijnheer, vertrouwelijk.” Even een stilte en toen: “Dankjewel, ga persoonlijk aan Theo zeggen dat ik hem alleen wil zien en dat hij om 16 uur op simba moet zijn.” “Simba, mijnheer?” “Ja, hij weet waar dat is. Ga nu. Ite cito.”
We keken elkaar aan alsof we de lotto gewonnen hadden. “Latijn! Dit is Bart de Wever! De zender bevindt zich ergens in het kabinet van de eerste minister! En die werkt nog! Wooowww….” Het duizelde even. De consequenties van deze ontdekking waren niet te overzien. Kort na de oorlog is de KGB er blijkbaar in geslaagd een microfoon met zender in de Wetstraat 16 te plaatsen op dusdanige wijze dat die continu kon blijven werken…
Hier moesten we even van bijkomen. Tijd dus voor een vervroegd aperitief.
Wordt vervolgd…
K. Bardoesjka
**
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (1) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (2) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (3) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (4) – Klik HIER
Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (5) – Klik HIER
Lees volgend weekend deel 6
