Hoe het begon: Incredibilé! (4)

U leest vandaag deel 4 van onze novelle: “Hoe het begon”

Van de hand van K. Bardoesjka

Elk weekend komt er een deeltje bij.

Lees vooraf:

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (1) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (2) – Klik HIER

Hoe het begon: Oude bekenden en verrassende pakjes (3) – Klik HIER

Volgende zaterdag deel 5

“Incredibilé!” Soms doen de uitspraken van mijn vrouw denken aan die geestige Dré Steemans zaliger. Hij kon en mocht nog lachen en humor maken via zijn alter ego Felice vóór dat alles op de VRT en VTM via de moet-woke-zijn checks moest passeren. Goeie herinneringen, en wat meer is, ook al deed hij veel voor TV en radio, die geweldige Dré bleef tenminste van de kinderen af…

Terug naar mijne schat. Ze riep Incredibilé nadat ze gevonden had dat het apparaat de mogelijkheid zou bieden van alle nog werkende zendertjes die de KGB in de jaren ’50 en ’60 in een straal van 100km rond Brussel op strategische plaatsen geplant had, te kunnen ontvangen. Je zou van minder dat soort dingen gaan roepen.

Haar enthousiasme prikkelde me voldoende om de antenne even te laten wachten. Samen gingen we aan tafel om ons te buigen over de tabellen. Salena toonde me wat ze gevonden had. En ze was zo slim geweest een private kaart op Google te maken om de gegevens op aan te brengen. Een en ander werd daardoor heel erg duidelijk: Vladke had ons inzicht gegeven in waar de KGB in de jaren ’50 en ’60 hun informatie wilde vandaan halen. Adressen en coördinaten van belangrijke organisaties, zowel politiek, militair als maatschappelijk. Sommige van die plekken bestonden uiteraard al een tijd niet meer, gebouwen waren afgebroken of de organisaties verhuisd. Een uitdaging die ons wel ligt.

We besloten een lijstje te maken, waar we bij elk gevonden punt dat met de 1313KHz overeenkwam een waarde oordeel zouden hangen. Onze eigen tabel. Waar we het meest nieuwsgierig naar waren, of wat het meeste in het oog sprong, kreeg dan meer sterren. Onnodig te zeggen dat het toenmalige gebouw van de generale staf van het Belgische leger op nummer één stond, samen met het toenmalige adres van het ministerie van Defensie. “Als ze die zender dan maar niet in de bloembakken op het paradeplein gestoken hebben,” grinnikte ik, denkend aan de nachtelijke hobbies van de huidige minister van Defensie.

We besloten na een vijftal adressen om eerst verder de antenne af te werken en het toestel daarmee uit te testen. Het enthousiasme was zo mogelijk nog groter, we voelden dat we dicht bij een doorbraak zaten. Nu nog de antenne fijn afgestemd krijgen. Dankzij de goeie tips van Professor Chris en zijn AI Baby Nancy die regelmatig op X te lezen zijn, had ik al even geleden een kleine maar goed werkende oscilloscoop gekocht. Een ingeving die ik toen als een “folieke” beschouwde, maar die vanuit het huidige perspectief geen toeval was. Het Universum werkt mee. Héérlijk! Dankzij dat meettoestel en de opgerakelde kennis uit een ver verleden (dankjewel aan die oerdegelijke duitstalige handboeken uit de jaren ’80) kon ik de antenne haarfijn tunen op de gewenste 1313kHz. De antenne-aansluiting achteraan de ontvanger was echter binnenin nogal roestig geworden, dus ik besloot de verbinding te vernieuwen en die te vervangen door een modernere versie. Ik had nog wel een stel connectors in mijn elektronica voorraad liggen.

Apparaat terug opengevezen en een uurtje later waren we zover: uitproberen. We hoopten dat de zenders erg goed verstopt of gecamoufleerd waren en dat ze nog steeds zouden werken. Opwindend!

Antenne zat erin, spanning stond erop, nu de knoppen en schakelaars instellen op de waarden in de tabel van Vladke die overeenkwamen met wat toen het Belgische ministerie van Defensie was. Langzaam draaiden we de volumeknop open en… niets. Hoezo, niets? Hoe kan dat nu? We hadden ruis verwacht. Maar nu enkel grote stilte. Mmmmm…. wat zou er fout zijn? Nog eens proberen. Spanning er weer af, alles nagaan, settings nakijken. Ze kloppen. Vreemd.

Iets in mijn wezen zei me dat dit belangrijk was en geen fout. Denk, mijn beste, denk! Mijn grijze cellen op turbo gezet met de opdracht inzicht te creëren. Na enkele minuten alles maar weer terug ingeschakeld, de volumeknop wat hoger gezet en in de vintage zetel gaan zitten. Daar werken mijn hersenen beter en is mijn verbinding met Het Universum optimaal. Een stemmetje in mijn hoofd zei me zachtjes met de frequentieknop te draaien, net zoals vroeger op een oude radio. Stemmetjes in mijn hoofd, daar dien ik naar te luisteren. Het Universum heeft me op die manier al erg veel goeie tips en hints gegeven, dus ik terug aan tafel gaan zitten en de frequentieknop langzaam verdraaien. Wel verdorie! Met het wijzigen van de frequentie kwam er ruis opzetten. Zowel door naar links als naar rechts te draaien. Wat wil dat zeggen? Maar natuurlijk! Dat wil zeggen dat er wel degelijk een goed signaal en goeie ontvangst is, maar dat er momenteel geen geluid werd doorgezonden, want STIL in de buurt van de ontvanger. Zou het echt? Dat wil zeggen dat we beet hebben!

Eén mogelijkheid om dat zeker te weten: geduld hebben. Mmmmm… geduld en enthousiasme samen, als dat maar goed gaat… Even op de klok gekeken: het was 12:33, dus lunchtijd. Dat zou natuurlijk kunnen verklaren waarom het stil is, iedereen zit elders te tafelen. Tijd dus om zélf de inwendige mens te versterken. Schat! Lunch!

Even samen genieten van onze PFAS-vrije eitjes van onze eigen kippen en het zelfgebakken zuurdesembrood op basis van onze eigen starter. Héérlijk. En het smaakt extra lekker omdat overheid en media het afraden. Zelf zoveel mogelijk doen, daar kunnen ze niet tegen. En beter nog, dan moeten we niet gaan aanschuiven in de Colruyt of Delhaize en aan de kassa reclame zien hangen voor die extreem linkse leugenaars zoals Humo. Maar daar zullen we het deze keer niet over hebben.

En toen gebeurde het. De klok gaf 14:15 uur aan en uit het apparaat kwam het onmiskenbare geluid van een oude Nokia gsm. Het riedeltje dat zowat elke mens op deze aardkluit ingeprent heeft gekregen. Eerst klonk het zwak alsof het veraf was, maar het werd al gauw luider. We zaten ineens kaarsrecht in onze stoel met alle zintuigen op scherp. Er klonken vaag voetstappen en een mannenstem. “Ja, dat weet ik. Ja. Ja. Dedju, is dat bericht geverifieerd?” Het volume van de stem steeg, wat suggereert dat de eigenaar ervan zich naar de zender toe bewoog. We keken elkaar aan met triomf in de ogen. Yes! Hoera! Ergens in Brussel was een zender die nog werkte. Nu verder luisteren.

“Hoezo neen? Godverdomme, zorg dat ADIV haar mening hierover geeft en wel met prioriteit. Ik wil het geverifieerd hebben. Ja, ja, zeg dat het bevel van mijzelf komt.” Er klonk gestommel en het geluid van een deurklink. Kort daarop volgde de zware dreun van een houten deur die dicht klapte en in het slot viel. En weer stilte.

We hadden vanaf het eerste geluid onze adem ingehouden van spanning, alsof we aanwezig waren bij de zender en we niet wilden ontdekt worden. Tijd voor vreugdekreten. Yes! Bingo! Fantastisch! Duvel! Croky chips! … euh… maar wat nu?

Volgens de tabellen zou deze zender zich moeten bevinden op het kabinet van Defensie. Maar ja, op het adres van ergens in de jaren ’50 of ’60… en sedert de verhuis halverwege de jaren ’70 van alle bovenste lagen van het militair apparaat (inclusief kabinet en ministerie), bevinden die zich nu in Kwartier Koningin Elisabeth te Evere. Het feit op zich dat er zulk goed geluid ontvangen werd, verbaasde ons eigenlijk wel. Het riep eigenlijk een hoop meer vragen op. Waar zou die zender nu zijn? Hoe komt het dat die nog werkt? En zo’n helder geluid geeft? We hadden het idee dat we met wat opzoekwerk enkele van die vragen zouden kunnen beantwoorden. Wij aan de slag ermee, met natuurlijk de zender op de achtergrond, hopend op nog méér geluid.

Na wat publieke bronnen te hebben geraadpleegd, vonden we makkelijk dat op de plek van het huidige militaire HQ in België vroeger een luchthaven was. Die van Haren. (Zelfs Wikipedia wist het juist te vermelden…) De allereerste internationale luchthaven van België. Met ooit een hangar erop voor de zeppelins van de Duitse bezetter. Het bleek ook de geboorteplek van het roemruchte S.A.B.E.N.A., zelfs Charles Lindbergh is er ooit geland met zijn toestel, kort na zijn transatlantische vlucht. De historiek van de site verklaart ook de aanwezigheid van enkele oude bedrijven in de luchtvaart, zoals het ooit gerenommeerde S.A.B.C.A. In 1967 kwamen de vluchtbewegingen op Haren ten einde. Op de terreinen van die luchthaven werd dan in ijltempo een nieuw hoofdkwartier voor de NAVO gebouwd, omdat de Fransen zich beter vonden buiten de alliantie. Een echte Frexit toendertijd. Kortom: dat beetje zoeken naar achtergrond onthulde al snel een rijke geschiedenis met veel opties en mogelijkheden voor wat de oude en huidige plekken van de zender betrof…

Tel daarbij als informatie wat we gehoord hadden: De stilte in het begin suggereerde dat het géén frequent bezochte plek kon zijn. Geen doorgang of zo waar iedereen na de lunch langsheen komt. Het Nokia riedeltje deed denken aan de recente Nokia modellen zónder GPS, zónder mobiele data zoals gebruikt door mensen die geen zin hebben in het constante tracen door de overheid en Big Tech. Het vermoeden bestaat dat daar zelfs “secure” versies van bestaan die je niet zomaar in de winkel kan kopen. De woorden die we konden opvangen gaven aan dat het iemand hoog in de boom moest zijn en die persoon gebruikte het woord “bevel”. Die elementen samengelegd zouden mogelijks betekenen dat het om een plek gaat hoog in de militaire hiërarchie, afgeschermd van veel passanten.

Conclusie: we wisten nog niets, maar we hadden toch het gevoel dat we succesvol waren. Op zijn minst één zender werkte nog, dat gaf ons enthousiasme extra voeding. Ik moest ineens aan Vladke denken. Ik hoopte écht dat alles goed met hem was, dat het ons toezenden van al deze informatie en materiaal hem geen problemen heeft opgeleverd. Vooral dat laatste zinnetje uit het tweede telegram baarde me zorgen. Ik deelde dat sentiment met mijn schatje, die voorstelde voor Vladke een kaars te branden. Goed idee. Zender en mobieltjes nu uit, wij even stil in gedachten bij Vladimir.

Het zijn dat soort momenten dat we koesteren. In stilte bij elkaar even met de innerlijke mens bezig zijn. Vroeger noemde men dat bidden, new age-adepten hebben het over mediteren, mijn bompa vond het “niksen”, wij hebben het gewoon over “even in stilte gaan”. En onze ervaring is dat uit de stilte de beste antwoorden komen. Ook deze keer.

Het beeld dat ik binnen kreeg was van mijn oude Revox A77. Een van de beste bandopnemers ooit gemaakt. Een topmodel uit de goeie jaren van de hifi. Even nadenken, waarom dat beeld? Maar natuurlijk, dan kunnen we langdurige kwalitatieve opnames maken van alles wat die zender uitkraamt. Yes! Goed idee. Ik vreesde er al voor dat we alles wat de zender ‘s nachts zou oppikken zouden missen. Heerlijk, hé, die stilte momenten… Mijn oude Revox A77… een reeks herinneringen vlogen langs, Salena vroeg waar mijn blinkende oogjes ineens vandaan kwamen. Snel ontweek ik de vraag en focuste terug op de Revox. Achterin een kast op zolder die wel meer schatten uit die periode herbergde wist ik hem staan. Een prachtstuk. En ja, het is erg lang geleden dat ik die nog eens boven gehaald heb. Tijd om die eens een revisie te geven. En waar heb ik toch die oude banden gelegd?