Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 5)

Elke dag deze week een stukje Italië

Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 1) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 2) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 3) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 4) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 5) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 6) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 7) – Klik HIER

De Wedergeboorte van het Staatsmanschap

Toen op 8 en 9 juni jongstleden het door links en haar vakbonden opgedrongen referendum werd gehouden ter halvering van de periode van legaal verblijf, door de vreemdeling benodigd, om de Italiaanse nationaliteit te verkrijgen (van 10 naar 5 jaar), riep Meloni het land op niet te komen stemmen. Wat ook zomaar geschiedde. Het werd andermaal een beschamend debacle voor links. Meloni voelde immers haarfijn aan dat de Italiaan niet op die halvering zat te wachten. Links heeft er echter weer niks van geleerd. Het blijft als een kip zonder kop ijveren voor onvoorwaardelijke en ongebreidelde migratie, voor – hoe kan het anders? – de erkenning van onbestaand Palestina, voor het blijvend door de vingers zien van wederrechtelijke huisbezettingen door krakend bezinksel… Daartegenover zet de regering een beleid dat de illegale instroom wil stoppen, minstens aanzienlijk verminderen; dat Palestina wil erkennen als het ook daadwerkelijk bestaat en er tevens nagegaan kan worden of de leiders ervan geen terroristische massamoordenaars zijn (waarvoor ten andere de internationaal rechtelijke erkenning ook bedoeld zij: volkenrecht werkt “de lege lata,” i.e. zoals het is; niet “de lege ferenda,” i.e. zoals het in de toekomst zou kunnen of moeten zijn) en dat de strijd aanbindt met de door links gedulde illegale kraakpanden, die vele jaren en talloze gerechtelijke dwangbevelen verder, eindelijk de “sgombero” (uitdrijving) boven het hoofd zien bengelen, zelfs de neofascistisch geachte krakersbende van CasaPound in de Via Napoleone III te Rome, vernoemd naar de op 1 november 1972 in Venetië overleden Amerikaanse schrijver en fascist Ezra Pound. Vele Italianen voelen die tastbare veranderingen aan den lijve: een haast politiek-erotische tinteling, die de verwaten en wereldvreemde progressieven, met hun opgestoken vingertje en hun immorele extravaganties, het volk al lang niet meer wisten toe te brengen.

Bovendien lukt het Meloni te regeren met dat sprankeltje staatsmanschap extra. Moeilijke term, ten andere! Hij duidt op het schaarse talent of dito kunst om, hoe moeilijk die taak ook weze, toch op ogenschijnlijk vlotte en volkomen evenwichtig wijze, te blijven balanceren in het zwaartepunt gelegen tussen een smijdige beteugeling van de taaie ego’s in de regering zelf en, naar buiten toe, het opnemen van de volle verantwoordelijk voor het gevoerde beleid in partij-overschrijdende samenhorigheid. De regeerstijl van de staatsman blijft opgeruimd en smaakt naar die appetijtelijke cocktail van betrouwbare ernst, gekruid met het tonische bouquet van Engelse “wittiness,” wat onvertaalbaar blijft in z’n diepgang. Wat staatsmanschap vooral niet is, wordt dan weer voorbeeldig getoond door onze regering die als een zeilboot met gestreken zeilen en tegen de wind in van crisis naar crisis laveert en de politieke puzzels liefst bij nacht en ontij legt, als het daglicht geschuwd wordt. Welke burger, waar ook in de beschaafde wereld, zou het overigens verdragen om ‘s lands regeringsleider, op vakantie in Zuid-Afrika en geflankeerd door leeuwen die wél nog kunnen klauwen, te moeten aanschouwen in korte broek en met regenboogsokjes, en dit enkel en alleen om de groezelige jaarmarkt van de decadentie en de promiscuïteit te ondersteunen, waar alle homo’s of lesbo’s, die uit liefde elkáár nog beminnen in plaats van de subsidies, zich met het schaamrood op de wangen en terneergeslagen oogleden van afkeren. Het cruciale onderscheid tussen gedegen staatsmanschap en het lichtzinnige gekrijs van een garnituur progressieve opportunisten blijkt ook minutieus uit de gouvernementele reactie op twee Italiaanse zaken: de zaak Salvini versus de zaak Nordio, Piantedosi en Mantovano.

De eerste zaak dateert van 2018 en betreft Matteo Salvini, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet Conti I, die werd aangeklaagd voor gijzeling en machtsmisbruik omdat hij in het belang van het land, overigens zeer terecht, het schip “Gregoretti” met 116 “verrijkende en belezen vrije beroepers” aan boord, geen toestemming gaf om aan te meren in een Italiaanse haven. De procureur seponeerde de zaak weliswaar, maar het “Tribunale dei Ministri” (Lett. “gerechtshof voor ministers.” Jawel (!), in Italië bestaat een speciaal Hof ter berechting van premiers en ministers voor vermeende misdrijven die in uitvoering van hun ambt zijn geschied) vraagt toestemming om de zaak te onderzoeken. Het Hof krijgt de toestemming uiteindelijk van de senaat en procedeert tegen de gewezen minister van Binnenlandse Zaken. Op 20 december 2024 – het lijkt wel een vroeg kerstcadeau – wordt Salvini in eerste aanleg vrijgesproken, maar tegen de beslissing loopt thans een hoger beroep, wat dacht u? De tweede zaak is eigenlijk nog geen zaak. Hetzelfde Tribunaal voor Ministers, vraagt thans aan het parlement de toestemming om de ministers Carlo Nordio en Matteo Piantedosi, respectievelijk van Justitie en Binnenlandse Zaken, samen met “sottosecretario di stato” (een soort staatssecretaris toegevoegd aan de eerste minister) te vervolgen omdat zij de Libische generaal Osama Almasri, waartegen een door het Internationaal Strafhof in Den Haag uitgevaardigd arrestatiebevel loopt, twee dagen na zijn arrestatie in een hotel te Turijn, niet uitleverde aan het Hof, maar op het vliegtuig zette terug naar Libië.

Beide zaken raken de nationale veiligheid van de staat. Salvini is ondertussen vrijgesproken; voor Nordio en C° werd niet eens toestemming tot vervolging gegeven. De vrijlating van Almasri kadert overigens in een deels geheime afspraak tussen Italië en schurkenstaat Libië om de migratie richting het schiereiland in te dijken in ruil voor zgn. “kleine gunsten” (zo kon reeds een voetbalmatch uit de Libische competitie in een Italiaans voetbalstadion gespeeld worden, wat natuurlijk niet kon in het door islamitische stammentwisten geteisterde Libië). De vrijlating van de generaal heeft zelfs geleid tot een vooronderzoek bij het Strafhof tegen Italië (dus niet tegen personen). Bij de behandeling in de kamer verweerde de regering zich door te wijzen naar de staatsveiligheid. Meloni erkent uiteraard de mensenrechten volkomen, maar beseft daarom als geen ander dat ook Italianen drager kunnen zijn van deze door “woke links” enkel aan vreemd grondsop toegekende rechten. Dat de afspraken tussen Italië en Libië geleid hebben tot een verhoging van de migratiestromen naar Spanje, is alleen maar dikke pech voor de Spaanse socialistische premier, Pedro Sánchez, die tegen beter weten in maar blijft geloven in de “multicul-ontsporingen.” Bevoegd minister Nordio was trouwens ook al meesterlijk in zijn parlementair verweer: “Het arrestatiebevel”, zo zei hij, “was in het Engels opgesteld.” Een Europees land waar de taalwetten wél worden gehonoreerd? Je zal maar Vlaming zijn! Enfin, het ging dus over staatsmanschap. Dat zit dan geheel verweven in de reacties van de onderscheiden bewindslui op deze twee zaken die finaal toch neerkomen op collegiaal beleid van de voltallige regering. Toen men Salvini aangeklaagde, werd hij door zijn eerste minister, Giuseppe Conti, compleet in de steek gelaten. “Fuggi come un coniglio” (hij vluchtte als een konijn), schrijft Allesandro Sallusti in “Il Giornale” (6 augustus, blz. 5). Nu de drie regeringsleden uit de regering Meloni worden geviseerd, reageerde zij op deze manier: “Assurdo che vadano a giudizio loro e non io (…) In qualità di capo del governo me ne assumo tutta la responsibilità” (Het weze absurd dat zij voor de rechter moeten verschijnen en ik niet. Als hoofd van de regering neem ik alle verantwoordelijkheid op mij.) Welnu, uit dit eenvoudige, evenwel historische “Perché non io?” (Waarom ik niet?) druipt het staatsmanschap, bij bakken, af!

Lees alle delen achter elkaar:

Silvius Brabo