Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 3)

Elke dag deze week een stukje Italië

Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 1) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 2) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 3) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 4) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 5) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 6) – Klik HIER
Italië, Wegomlegging naar het Paradijs (deel 7) – Klik HIER

Krakers Buiten! Carabinieri Binnen!

In de Via Libertà 33 te Monza, haar thuisstad ten noorden van Milaan, maakt Salis deel uit van een sociale werkplaats, genaamd FOA Boccaccio 003. FOA staat voor “Fabbrica Occupata Autogestita” (bezette fabriek in eigen beheer): een krakersbende dus, zonder ook maar het minste respect voor de eigendom van een ander; 003 staat dan voor het jaartal waarin de onderkruipers met hun acties zijn begonnen. Sinds dat jaar hangt het crimineel collectief tussen kraak en ontruiming en zet het, onder het mom van sociaal werk, de ingevoerde tijdbommen op scherp.

Op zaterdag 19 juli van dit jaar wilde Boccaccio een “Corso di Base sull’Abolizione della Polizia” (een basiscursus over de afschaffing van de politie) organiseren, maar dat misdadig festijn werd voor een keertje eens door de socialistische PD geblokkeerd, wat dan weer op instemming kon rekenen van Sylvia Sardone (Lega) die verklaarde: “Monza non merita di essere associata a questa gentaglia, nemica della democrazia” (Monza verdient het niet geassocieerd te worden met dit gepeupel dat vijandig staat tegenover de democratie). Ilaria, het hilarisch Salis-wijf, wordt nochtans als lid van het Europees parlement, ook door ons overigens, meer dan fatsoenlijk betaald (een systeem dat, geloof me maar, niet onder haar anarchistische “manganello” zal terechtkomen). In wezen echter is en blijft het een staatsgevaarlijk en oliedom wicht. Meer zelfs: een olijf-oliedom wicht! En qua politiek doorzicht duidelijk van het “Extra Vergine” type, niet echter als zuurvrij kwaliteitslabel, maar als intellectueel compleet onbeschreven blad.

In Italië, een land dat ook van officiële zijde geen enkele kans onverlet laat om z’n forze dell’ordine (ordediensten) te eren wanneer die op gevaar van hun eigen leven de criminaliteit bekampen of een reddingsactie uitvoeren, dekt de anarchistische Salis-verf nochtans niet erg vlot. De “sbirro” (flik) die er het leven bij laat (zoals hoofdbrigadier Carlo Legrottaglio, 59 jaar, die op 12 juni jl., de laatste werkdag voor zijn pensionering, in Puglia koelbloedig werd afgemaakt door gangsters) of een leven redt (zoals Maresciallo Gregorio Assanti, die in Prenestino (Rome) op 4 juli een 67 jarige man uit de vlammenzee redde na een ontploffing in een tankstation en daarbij zelf gewond raakte), wordt terstond “eroe” (held). En dat loont natuurlijk! Even vaak als de kennelijk misdaad duldende Vlaming in zijn krant de geijkte uitdrukking “van de daders geen spoor” moet lezen, zo kan de assertievere Italiaan in zijn krant “de daders werden gevat” lezen. Al schijnt de zon niet steeds op de 13-puntige “ontstoken granaat” (kepie-embleem) van de carabinieri. Op 24 november van vorig jaar negeerden in Milaan twee allochtone schoeljes op een motor een wegversperring van de carabinieri (aanleiding die gewillig werd verzwegen door de linkse pers). Wat volgde was een adrenalinerijke achtervolging van 8 km. door een zuidelijke vreemdelingenwijk van Milaan, waarbij de schurken zowat alle regels van de wegcode aan hun laars lapten. De jacht eindigde in de Via Ripamonti (kruising Via Quaranta) toen Fares Bouzidi, de motorbestuurder, alle controle over het stuur verloor en tegen een verkeerlicht aan knalde. Bouzidi werd zwaar gekwetst; zijn passagier, de 19 jarige Ramy Elgalm, overleed ter plekke. (Terzijde, de Via Ripamonti werd vernoemd naar Giuseppe Ripamonti, (1573-1643), Milanees priester-historicus en bekend van het boek “De peste Mediolani quae fuit anno 1630” (Over de pest die Milaan trof in 1630); veelzeggender kan een plek niet zijn! Want ook nu waart er mutatis mutandis een pest rond, niet alleen in Milaan trouwens, maar over heel Europa!)

Onmiddellijk bliezen de progressieve piraten verzamelen, het éne oog keurig met een lapje afgedekt voor de uitheemse misdadigheid, het andere op scherp voor vermeend politioneel geweld. Dadelijk werd een onderzoek bevolen, inclusief met valse getuigen die – we kennen ondertussen de drill – een raak hadden gezien tussen het politievoertuig en het boevenvehikel. Protesten braken uit in Milaan, in Rome, Brescia en Bologna, uiteraard gepaard gaande met rellen waarbij het straatmeubilair het mocht ontgelden. Links was in z’n nopjes en beleefde de sfeer van de grote dagen. De verdiende lauwer die Legrottaglio en Assanti (de vermoorde agent en reddende engel) niet te beurt viel, werd wel dubbel en dik aan de twee schurken Bouzidi en Elgalm betuigd: zij haalden zelfs de Vlaamse kranten! Want geen aanleiding is te vergezocht of te irrelevant om La Giorgia te framen. In juli van dit jaar werd het onderzoek afgerond: Bouzidi wordt aangeklaagd voor “omicidio stradale” (moord in het wegverkeer), de raak tussen carabinieri en schelmen bleef echter onbewezen. Maar de “experten” oordeelden dat het politievoertuig te dicht op de boeventuig genaderd was (troppo vicino); er was sprake van “una distanza inidonea” (een ongeschikte afstand). De agenten, die gewoon hun job deden, wacht dus evengoed een rechtszaak. Een gruwelijke schande is het! De kolkende stroom van onze ooit zo superieure cultuur is allengs een traag vloeiende rivier geworden waarvan de vaargeul gedempt wordt door Moors wrakhout dat, als een rijsdam, de vaart verhindert en het water zilt maakt. De eens visionaire kapiteins-ter-lange-omvaart degradeerden altegader tot schippers op een lekke schuit die in plaats van te baggeren en de loop vrij te houden, zich kromtrekken aan de riemen om de vermolmde stammen in het water te ontwijken. En dit terwijl de extreemlinkse stuurlui aan wal, hoog in het moreel verschraalde oevergewas, nauwlettend toekijken of niet de schuit maar het rottende drijfhout averijvrij blijft.

Rom, een Leven van Roven en Erger

Die “forze dell’ordine” moeten, dixit Salis, dus opgedoekt worden? Welaan! Net zomin echter Monza geassocieerd mag worden met de progressieve “nullafacenti” (nietsnutten) van Boccaccio, zo mag de Italiaanse normale en voorzichtige huisvader, tevens behoeder van het gezond verstand geassocieerd worden met dit zootje gezagsondermijnende erfgenamen van mei’68, en al zeker niet met de gewelddadige excessen ervan. Globaal beuren de performantere ordediensten in Italië, op het occasioneel maar onontkoombaar grapje na, weldegelijk het respect dat ze verdienen. Dat heeft uiteraard een reden. Zowel de militaire als burgerlijke politiediensten (en dat zijn er wel wat in Italië!) bestrijden nog naar godsvrucht en vermogen de misdaad – autochtone én allochtone – maar handhaven in het verkeer de wet op grond van het criterium “vlotte circulatie”; dit in tegenstelling tot de “autistische fluootjes” en gasboete-klerken van bij ons, die de criminaliteit vrijelijk (moeten) laten begaan maar zich in het verkeer stuk voor stuk de reïncarnatie wanen van de legendarische agent Jan Crikemans (de Kriek) en zich, de schrijfspieren in een “dura lex, sed lex”-kramp rukkend, tot doel hebben gesteld eigenhandig het gat in de begroting te dichten. Respect, dat moet je verdienen! De zaak Elgalm is gelukkig al grotendeels vergeten, want alweer een nieuwe zaak eist intussen de volle aandacht op: de treurige lotgevallen van Cecilia De Astis (foto). Cecilia, gepensioneerd, moeder van Gaetano en Filippo di Terlizzi, is 71 wanneer ze op maandag 11 augustus ongenadig en zonder mededogen in Gratosoglio, een wijk in het zuiden van Milaan, op slag dood wordt gereden. De daders plegen vluchtmisdrijf…

… maar worden een dag nadien alsnog geklist. Het blijken vier minderjarige Rom-zigeuners uit het nabijgelegen zigeunerkamp te zijn, de twee jongsten, beiden amper 11 jaar, een andere 12 en de chauffeur, de oudste, nauwelijks 13 jaar oud. De auto waarmee het ongeluk werd veroorzaakt, een Citroën, hadden ze de avond voordien gestolen van een Franse toerist. “De remmen werkte niet goed”, loog de onrijpe chauffeur zich een futiel uitvlucht bijeen. “We hadden schrik en zijn dan verderop naar het winkelcentrum gevlucht. We hebben tegen niemand iets gezegd.” Die verklaring stond echter haaks op die van de moeder. Zij verklaarde dat de koters onmiddellijk en “in tranen” naar het kamp waren teruggekeerd en aan de ouders hadden verteld wat er gebeurd was. Liegen en bedriegen, het blijft de “Rom-way of life.” Reacties bleven uiteraard niet uit! Matteo Salvini (Lega) startte gelijk een campagne “contro i buonisti” (tegen de do-gooders). “Basta tolleranza sui campi rom” (Genoeg met het tolereren van Rom-kampen). “Waar”, zo vraagt hij zich verder af, “zaten de sociale diensten?” Silvia Sardone, vice-secretaris van de partij, beval De Astis symbolisch aan als kandidaat voor de “Ambrogino d’Oro” de hoogste burgerlijke onderscheiding van de stad. Voor EU-parlementslid en gewezen generaal Roberto Vannacci (Lega) was het evenzeer genoeg: “Quei bambini vanno tolti da un ambiente che li condanna a ripetere gli stessi reati e vanno messi in condizione di costruirsi un futuro diverso” (Die kinderen moeten worden weggehaald uit het milieu dat hen veroordeeld tot het herhalen van steeds dezelfde misdrijven en moeten worden opgevangen in omstandigheden die hen toerust op een andere toekomst.)

Lara Magoni (Fratelli d’Italia), eveneens Europarlementslid, verklaarde: “Il caso mette a nudo l’ennesimo fallimento della sinistra e dell’ Ue” (Deze zaak legt de zoveelste mislukking van links en van de EU bloot). Het was meteen ook een sneer naar de Raad van Europa – uitslovers voor de mensenrechten van hoofdzakelijk onaangepasten en vreemdelingen – die enkele dagen voordien Italië nog had verboden de zigeunerkampen, die pretparten van de misdaad, te ontruimen. Filipp Facci (journalist) had op 6 augustus, dus net vóór de moord, nog uitgehaald naar de Raad in niet mis te verstane woorden: “In realtà”, zo schreef hij in Il Giornale, “non sanno nulla dei ‘nostri’ campi rom” (in werkelijkheid kennen ze niks van “onze” zigeunerkampen.) En over de kinderen: “I genitori li mandano a chiedere l’elemosina o in giro a borseggiare e li sfruttano come risorsa redditizia ben sapendo che un minore di 14 anni non è punibile.” (De ouders sturen ze erop uit om te bedelen of zakken te rollen en profiteren van de lucratieve opbrengst, zeer goed wetende dat een minderjarige van 14 jaar niet strafbaar is). Bij bedelen en zakenrollen is het dit keer niet gebleven. Ondertussen kostten “L’ipocrisia e il buonismo” (de hypocrisie en “do-gooderij”, aldus Vannacci) van de Raad onherroepelijk een mensenleven, en dat liet zelfs de academische wereld niet onberoerd: in die gremia al evenmin “schoonpraat,” zó kenschetsend voor linkse blindheid, van het verwoestende en misdadige gedrag. Alessandro Bernasconi, prof. Strafvordering aan de universiteit van Brescia, pleitte er in een vrije tribune voor om de leeftijd van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid te verlagen naar 12 jaar (of zelfs minder, 8 bijvoorbeeld, zoals in Schotland), want: “È necessario adeguare la legislazione minorile alla realtà” (Het is noodzakelijk om het jeugdrecht aan te passen aan de realiteit). Geef de kerel eens ongelijk!

Illustratie: de vrouw in de foto is Cecilia De Astis, doodgereden door 4 Roma-kinderen die een auto hadden gestolen

Lees alle delen achter elkaar:

Silvius Brabo