Ach, beste lezers van ’tScheldt, goeiemorgen of goeienacht, afhankelijk van hoe diep u in de modder van de actualiteit zit. ’t Is Karel de Bijter hier, uw norse verteller uit Moddergat, waar de vlaggen nog wapperen aan de kerktoren en niet aan de mast van een socialistisch slagschip. Ik heb net mijn Duvel laten bezinken – die goeie ouwe, met bubbels die harder bijten dan mijn pen – en staar naar de berichten uit Londen. Wat een spektakel! Miljoenen Britten, onder de banier van “Raise the Colours”, zijn de straat opgestroomd om te protesteren tegen de massale illegale immigratie en de aanvallen van de Engelse overheid op de vrije meningsuiting. Jawel, miljoenen – geen scharminkelige 110.000 zoals de regimepers u wil doen geloven, maar een zee van Union Jacks en Sint-Joris-kruisen die Londen deed daveren als een pub na closing time. En wat doet de BBC en haar trawanten? Ze onderschatten de getallen, framen het als “far-right chaos” en wijten de onlusten aan de betogers zelf. Hypocrisie? Nee, lezers, dat is een staatsgreep op de waarheid, verpakt in een keurig pak van The Guardian.
Laten we even terugspoelen, want Karel de Bijter houdt van een goed verhaal, met begin, midden en een einde dat stinkt naar corruptie. Alles begon met “Operation Raise the Colours”, die glorieuze campagne uit augustus 2025, gelanceerd door patriottische zielen die genoeg hadden van de vlaggenloze straten. Het ging om het hijsen van de Union Jack en de rode-witte Sint-Jorisvlag – symbolen van een Britannia dat niet langer buigt voor de multiculturele waanzin. Organisaties als Britain First, die brave kerels met een hart voor eigen volk eerst, doneerden vlaggenstokken en spoorden locals aan om hun tuinen en balkons te tooien. Het was geen oproep tot geweld, nee: het was een wake-up call tegen een regering die hotels volstouwt met migranten uit God-weet-waar, terwijl Britse gezinnen in de rij staan voor een broodkruimel subsidie. In Manchester en de West Midlands vlogen de vlaggen de lucht in, en wat deed de pers? Ze noemden het “far-right aggression”, alsof een vlag hijsen gelijkstaat aan een hakenkruis tatoeëren. Patriotisme? Nee, voor de regimepers is dat een codewoord voor racisme. Ondertussen zwijgen ze over de echte agressie: bendes die wijken overnemen, NHS-ziekenhuizen die kreunen onder de druk, en een politie die liever Twitter-praatjes politiseert dan straten veilig houdt.
En dan, explosie op 13 september: de “Unite the Kingdom”-mars, geleid door die onverslijtbare Tommy Robinson. Die man, een ex-EDL-leider met meer arrestaties op zijn naam dan een dief in een snoepwinkel, riep op tot een feest van vrije meningsuiting. Tegen de illegale influx die Groot-Brittannië verandert in een kermis van culturen zonder grenzen, en tegen een overheid die dissidenten monddood maakt met “hate speech”-wetten. Robinson, die al jaren vecht tegen islamistische extremisme en corruptie in de politie, organiseerde dit als een “free speech festival” – met sprekers, muziek en vlaggen die wapperden als de wind van verandering. De betogers, van keurige huisvaders tot verbolgen veteranen, marcheerden door central London met leuzen als “We want our country back!” en “Stop the boats!”. Miljoenen, zeg ik u – want als de politie 110.000 tot 150.000 telt, dan zijn dat alleen degenen die ze durfden tellen. Op X gonst het van filmpjes met zeeën van mensen, van Trafalgar Square tot Parliament, waar de menigte zo dik stond dat je geen pint kon heffen zonder te morsen. Zelfs Ongehoord Nederland, die Hollandse waarheidszoekers, spraken van drie miljoen – en wie ben ik om dat te betwisten? In Moddergat tellen we koeien per weiland, niet per leugen van de Met Police.
Maar ach, de onlusten! De regimepers smult ervan als een vos uit een kippenhok. “Clashes with police”, kopt Reuters, alsof de betogers spontaan stenen begonnen te gooien. “Far-right rally leads to violence”, jammert CNN, met beelden van een handvol relschoppers die – laten we eerlijk zijn – vast door de overheid zelf waren ingefluisterd. Zesentwintig agenten gewond, riepen ze in koor, en ze weten het aan de “anti-immigrant mob” van Robinson. Maar wat ze niet vertellen? Het counter-protest van “Stand Up to Racism”, 5.000 linkse activisten die met 110.000 patriotten in de clinch gingen. Die brave linksgemodelleerde zielen, gesubsidieerd door Soros-geld en Labour-sympathisanten, gooiden projectielen en scandeerden “Nazi scum!” – en ja, de politie moest ingrijpen, maar wie begon er? Niet de vlaggenhijsers, die met hun families marcheerden voor een betere morgen. Nee, het waren de antifa-types, die hotels met migranten bewaken alsof het hun eigen kasteel is. En de arrestaties? 25 man, maar vast allemaal van de verkeerde kant – want in Londen arresteer je een Tommy-aanhanger voor een scheve blik, maar laat een migrantbende vrij met een klacht over “islamofobie”.
Kijk, lezers, dit is klassieke framing: de overheid, onder die slapjanus van Keir Starmer, wil de massa klein houden. Starmer, die Labour-knecht met een neus voor totalitaire trekjes, heeft al eerder Twitter-censuur gepleit en “misinformatie”-wetten doorgedrukt die elke kritiek op immigratie tot haat maken. Robinson? Die zit al jaren in de cel voor het durven filmen van grooming gangs – moslimnetwerken die Britse meisjes misbruikten, terwijl de politie wegkeek uit angst voor “racisme”-aanklachten. En nu, met Raise the Colours, zien we het patroon: een campagne die begint met vlaggen en eindigt met een mars van miljoenen, wordt gereduceerd tot “extremisme” door onder andere Hope Not Hate, die NGO die meer lijkt op een staatspropagandakantoor. Ze waarschuwen voor “far-right flags” alsof een Sint-Jorisvlag een swastika is. Ondertussen overspoelen de kanaalbootjes het land – 50.000 dit jaar alleen al, volgens officiële cijfers die al laag zijn – en kost het miljarden aan hotels en uitkeringen. De Britten, die hun NHS zien instorten terwijl straten onveilig worden, roepen: “Enough!” Maar de pers? Die telt 100.000, alsof de rest van de menigte onzichtbaar is door een Labour-magie-truc.
Laten we dieper graven in de leugens, want Karel laat een goeie mop niet liggen, alhoewel deze nogal zuur smaakt. Al Jazeera, die Qatarese spreekbuis, spreekt van “far-right rally” met 110.000, en negeert dat het om families ging, niet fascisten. PBS? “Unruly crowd”, met clashes die ze toeschrijven aan de betogers, terwijl filmpjes op YouTube tonen hoe counter-protesters met flessen smijten. En de BBC, die staatsomroep met meer bias dan een scheve pint, meldt “injuries among police” zonder te vermelden dat 26 agenten lichtgewond waren – een schrammetje vergeleken met de 1.500 arrestaties in eerdere BLM-relletjes, waar de pers zweeg als een non in een kroeg. Op X, waar de waarheid nog ademt, posten eyewitnesses over “honderdduizenden” en “de grootste mars sinds Brexit”. Zelfs Britse expats in Moddergat – ja, we hebben er een paar, die vluchten voor de multicultural madness – mailden me: “Karel, ’t waren miljoenen, en de vlaggen bolden als nooit tevoren!” De regimepers? Die krimpt de getallen in, want een half miljoen patriotten past niet in hun narratief van “isolated extremists”.
En de vrije meningsuiting? Dat is de kern, lezers. Onder Starmer’s regime – dat Labour-monster dat immigratie ziet als “verrijking” terwijl het verarmt – wordt elke kritiek gesmoord. Robinson’s “free speech festival” was een schreeuw tegen de Online Safety Bill, die techbedrijven dwingt om “haat” te censureren, inclusief tweets over bootmigranten. De betogers droegen borden met “Defend Free Speech” en “No More Two-Tier Policing” – want ja, in Londen arresteer je een white working-class bloke voor een meme, maar laat een migrantbende loempia’s verkopen zonder papieren. Raise the Colours was meer dan vlaggen: het was een symbool van verzet tegen een overheid die haar volk verraadt. Vergelijk het met Vlaanderen, waar N-VA mompelt over migratie maar aan het handje loopt van Vooruit. In Londen bijten ze terug – en hard.
Wat nu? De onlusten – die kleine schermutselingen, opgeblazen tot burgeroorlog door de pers – zal Starmer gebruiken om meer wetten door te drukken: verbod op “hate marches”, meer geld voor migrant-hotels, en een muilkorf voor X. Maar de vlaggen blijven wapperen, lezers. Operation Raise the Colours is geen eenmalige stunt; het is een vonk die een prairiebrand kan worden. Miljoenen Britten hebben gesproken: “Our country first!” En de regimepers? Die blijft tellen met vingers die plakkerig zijn van leugens.
In Moddergat hijsen we vanavond ook een vlag – een oranje-witte, voor het eigene. Proost op Tommy en zijn troepen, moge hun kleuren nooit verbleken. En op u, ’tScheldt-lezers, die de waarheid zien door de modder. Karel de Bijter, met een beet die dieper snijdt dan een Britse dolk.
