In een tijd waarin een bekwame en populaire burgemeester zich gedwongen ziet om na dertig jaar zijn sjerp over de haag te gooien, komt weer maar eens naar boven hoe laag het niveau van het doorsnee politiek pluimvee wel is. De mensen van Aalter stonden in grote getale achter Pieter De Crem. Bij hem kwamen de lokale burgers eerst aan de bak, terwijl een toevloed van figuren van buiten de hechte gemeenschap eerder ontmoedigd werd. Vriend en vijand geven toe dat Aalter puik bestuurd werd met een fraai palmares op economisch, financieel en dienstverlenend vlak. Bereikbaar en veilig bovendien. Zou u als inwoner ook niet tevreden zijn dat de verloedering van Vlaanderen ver weg bleef? Waarom vraagt men zich in Brussel niet af wat de inwoners ervan denken? Vraag maar na op de terrasjes daar.
Uiteraard sprongen de grossiers in fake mensenrechten op de kar om de door hen gehate ’Crembo’ in zijn ‘Cremlin’ politiek te cremeren. Natuurlijk nam zijn eigen cd&v-leiding het voorspelbare gejoel in de media ernstig om zelf de humanitair te kunnen uithangen. Boven het gekwek torende de ervaren De Crem net te veel uit om niet door de roedel van lafaards te worden aangevallen. Het toont weer maar eens aan hoe ver de zelfverklaarde ‘elite’ zich verheven voelt boven de eigen bevolking. Zie in het VK de verschrompelende steun voor de Labourregering door niet te willen luisteren naar de kiezers. De Crem deed dat wel. Hij was ook de Defensieminister die al pleitte voor de maatregelen die vandaag vanzelfsprekend zijn. We herinneren ons nog de strijd om het CD&V-voorzitterschap in 2004 dat De Crem niet haalde van ‘de man met de uitstraling van een lavabo’ Jo Vandeurzen (knappe typering van Jean-Marie Dedecker indertijd). Met Jo kon CD&V zichzelf niet redden. Nu De Crem terecht zijn partij verlaat en gelukkig geen excuses aanbiedt voor zijn inzet naar Aalter toe, zegt hij luidop dat de cd&v geen oplossingen meer aanreikt voor de vele samenlevingsproblemen.
Neem ook dat belachelijke gedoe over een teveel aan ‘witte’ kinderen in katholieke scholen. Normale ouders sturen hun kroost nu eenmaal liever naar onderwijsinstellingen waar men nog wel poogt kennis over te brengen binnen een ietwat gedisciplineerder kader dan in de vreemdelingengetto’s. Zelfs de bobo-stelletjes doen dat stiekem onder het mom van moeilijk verkeer of de aanwezigheid van een of ander speelkameraadje dat daar ook heen gaat. De grootste hypocrisie was wel de uitspraak van de zetbaas van de Koepel van het Katholiek Onderwijs dat ‘we nog een lange weg af te leggen hebben’ in de richting van diversiteit. Wat een onzin. Daarom zitten hun scholen net vol, want soort zoekt immers soort. Wat is er nu verkeerd aan een blanke school? Rollen daar teveel slimmeriken van de band? Het is al vaak bewezen dat een kleurenkind zich in zo’n omgeving net gesterkt voelt om door te groeien. In een mikmak-klas vol onaangepasten worden de leerkrachten de kast op gejaagd en de brave kindjes door de zwarte pieten uitgelachen, gepest en tot drugs verleid. De Koepel hoeft zich net zomin als De Crem te verontschuldigen. Een schril contrast met bepaalde excuustruzen.
De media zijn blij dat er nog topvrouwen doorheen de partijcenakels fladderen. Denk aan een Stephanie D’Hose van de Open VLD. Zij is een even lege doos als de Senaat die ze onder haar voorzitterschap ze ooit mocht gaan afschaffen. Zij wordt niet als een behoeftig kind geplaagd om een lege boterhammendoos. Neen, zij volgt andere behoeften. Ze is een madame die weet wie er aan de touwtjes van de macht trekt binnen haar partij. Ze trekt er zelf ook graag aan. Geruchten binnen de blauwe krabbenmand doen vermoeden dat ze haar doos laat volhozen door de voorzitter die komende is. Stephanie is dus een liberale topper.
Vileine Valerie Van Peel zit nu de N-VA voor. De echter toppers in haar partij beseffen haar ware niveau niet. Foeterend, vloekend, ketting rokend, opstokend, vernederend, bevelen uitkrassend, ruikt men haar van ver aankomen. Men glijdt uit over haar platte dialect. Men stoort zich aan haar zielig doen voor de camera’s. Men weet hoe ze geniet van haar imago. De zachte korst aan de harde N-VA, hopen de media. Haar strijd tegen asbest was sterk, maar haar intern ‘people management’ is zwak. Als schepen in Kapellen kon ze nauwelijks aan ambras weerstaan. Rechtse Vlaamse publicaties doen haar huiveren. Haar bloedhekel aan sommige partijgenoten beïnvloedt de koers van de partij, maar genoeg over Michael F. Toen ze aan een tv-programma van Goedele Liekens meewerkte, zal ze ongetwijfeld misbruikbare tips hebben opgestoken om hunkerende mannen een halfleeg glas als halfvol voor te stellen.
Anneleen De Bruyne
**
Illustratie: BOB
**
