Gisteren had ik een date met vier vrouwen.

Ze hadden hun transportmiddelen netjes geparkeerd.

Door mijn aankomst daalde de gemiddelde leeftijd van 90 naar 84 jaar.

We nestelden ons op twee bankjes, lekker in de zon.

Ik vroeg beleefd, terloops, hoe het gaat. “Ja, manneke, dat piept en kraakt allemaal, hè. Er is niet veel goeds meer aan.”

Ik dacht iets interessants te zeggen en begon over de goede oude tijd. Maar ik kreeg al snel mijn portie. “Pff, zo goed was dat allemaal niet, hoor. Gelukkig waren we jong. Het enige dat vooruitgang kende, was de medische zorg, en daar zijn we nu het slachtoffer van, hè.”

“Hoezo?”

“Wel, zie ons hier zitten: een hoop oud ijzer dat maar blijft leven. In onze jonge tijd was je op je 65e een oude mens, en op je 70e was het zand erover.”

“Wat zitten we hier nog te doen? Te wachten op Pietje de Dood?”

Ik schrok ervan hoe relaxed ze over de dood spraken.

Ik droomde wat weg en dacht aan die film uit 1973, Soylent Green, die op mij een grote indruk maakte. De film speelt zich af in 2022, waar de samenleving ontwricht is en hongersnood dreigt. De firma Soylent Green produceert een populair voedingsmiddel, zogenaamd op basis van zeewier. Uiteindelijk ontdekt een speurder dat het product gemaakt wordt van de lichamen van overleden mensen.De mens belandt onderaan de voedselketen. Je komt binnen bij de firma, geeft je laatste wensen op, en “boem”, het is gedaan: de versnipperaar in.

Wat zou het mooi zijn als er een instelling bestond waar je heen kon als je een einde aan je leven wilt maken. Voor gewone levensmoeheid zou het een oplossing kunnen zijn. Maar je weet niet hoe je reageert als het erop aankomt. Ook voor mensen die aan zelfdoding denken, zou het een alternatief kunnen zijn. Dan hoef je niet meer voor een trein te springen of van een dak. Er wordt nu onderzoek gedaan naar hersenpatronen en afwijkingen die geassocieerd zijn met suïcidaliteit, maar dat staat nog in de kinderschoenen.

Ik ga het nu niet hebben over de morele en juridische kant hiervan, maar het zou op veel vlakken een oplossing kunnen zijn.

Vermoedelijk zullen mijn gedachten worden tegengehouden door zij die verdienen aan de bejaardenzorg.

Ikzelf eet nu geen zeewier meer.

Ben El Salami