In de saga rond het asielcentrum in Schilde lijkt het erop dat de bevolking zich gewillig naar de slachtbank laat leiden. In plaats van grote vurige protesten bestaan de acties voorlopig uit een symbolische betoging van het Vlaams Belang enkele weken geleden voor het gemeentehuis van Schilde, een verzoenende evenwicht-zoekende buurtvereniging onder de welluidende naam ‘Scheut in evenwicht’ en de teenkietelende satire van ‘tScheldt.
‘tScheldt begon aan een epos waarin in deeltjes de ene na de andere protagonist werd onthuld.
Het totstandkomingsverhaal van dit asielcentrum is te hallucinant voor woorden.
In het kort komt het hierop neer:
De paters van Scheut hebben een domein van 17 hectare in Schilde.
De paters van Scheut zijn letterlijk op sterven na dood.
Ze verkopen hun domein voor een slordige 5 miljoen euro aan hun advocaat. Die heeft zelf niet al het geld. Hij haalt er 2 kameraden bij.
De drie nieuwe eigenaars willen van het domein een gezondheidspark maken, vandaar de naam van hun vennootschap: “Gezondheidspark Schilde – ‘s Gravenwezel (BV)”
Echter, één van de drie nieuwe eigenaars, de illustere Raoul Dirckx, is een bouwondernemer uit Schilde met een reputatie van ruziemaker, stoker en stokken-in-de-wielen-steker. Hij beschuldigt de gemeente Schilde er al jaren van corrupt te zijn. Het Gezondheidspark heeft echter vergunningen nodig van de gemeente Schilde. De ego’s van de meerderheid in Schilde, zijnde N-VA en Lokaal Liberaal clashen met het voornemen van Raoul Dirckx en zijn vrienden. Het komt tot breuken, ruzie en gezever. Daarop trekken de drie eigenaars naar Fedasil en bieden hun domein op een dienbord aan. Fedasil komt jankend klaar vanwege de opportuniteit. Zeventien hectaren om op te vullen met asielzoekers, een geschenk uit de hemel. Anneleen van Bossuyt van de N-VA, federaal minister van Asielomhelzing, zegt voor de camera’s dat zij het strengste asielbeleid sinds het ontstaan van België uitrolt, terwijl ze achter de schermen met haar team soppend van geluk het domein van de paters van Scheut wil klaarstomen om op 4 januari 2026 de eerste asielzoekers de luxe van hun leven te bezorgen. Wars van de holle woorden van minister Annelies Verlinden die beweert dat ze geen nieuwe gevangenissen gebouwd krijgt wegens de talloze vergunningen die je in Vlaanderen nodig hebt, organiseert het kabinet van Van Bossuyt een kompleet nieuw asielglampkamp op exact 5 maanden tijd. Voor het inplanteren van asielcentra heb je blijkbaar geen vergunningen nodig.
In dit vijfde deel onthullen we de vierde speler in dit drama, een zeer bijzondere speler, die al gauw de satirische enkeltrappen van ‘tScheldt niet meer aankon en zijn aandelen vorige week van de hand deed.
We brengen dit verhaal eerst voor onze abonnees, want zij zijn onze levenslijn.
Je vindt alle artikels en cartoons in deze saga HIER.
Wie onder de drie puntjes geen artikel ziet staan is geen abonnee of is niet ingelogd.
***
“Monsieur”, “Monsieur”, riep een vrijwilliger van ‘tScheldt naar een man die haastig uit zijn auto stapte in de Schijnparklaan van Schoten.
“Monsieur”, “Monsieur”, “waarom doet u uw voorouders omkeren in hun graf?”, vroeg de ‘tScheldt-vrijwilliger.
Monsieur W keek verschrikt op.
“Ieek heb oe niets te zekken”, murmelde de man gehaast.
“Maar Monsieur, u gaat nondedomme een asielcentrum inplanteren in Schilde!”, zei de ‘tScheldt-vrijwilliger streng.
“Daaaot is eeen seer groate lugen”, brieste de man terwijl hij enkele speekseldruppeltjes verloor.
“Komaan Monsieur, het heeft geen zin de zon te ontkennen als u met de billen bloot beschenen wordt!”
“Vie bent oe eigenluk!?”, draalde de man.
“Ik ben van ‘tScheldt, een satirisch blad”, antwoordde de vrijwilliger van ‘tScheldt.
De man werd op staande voet bleek. Hij stopte met bewegen alsof hij terplaatse een herseninzinking kreeg.
“Oe heefd oe moi gevonten?”, stamelde hij.
“Ja kijk Monsieur, we staan hier toch voor de maatschappelijke zetel van Julex BVBA, niet?”
“Oui”, zei Monsieur W.
“En u bent toch de man achter Steenbakkerij Floren, ttz samen met Uw broer Michel, niet?”
“Oui, oui”, zei Monsieur W.
“En u bent toch gelinkt aan Loop Earplugs, niet?”
“Oui, oui, oui”, kraakte Monsieur W.
“Dan bent u ook één van de drie eigenaars van Gezondheidspark, het bedrijf dat het domein van de paters van Scheut kocht, toch?”
“Oui, oui, oui, oui”, zuchtte Monsieur W.
Hij slofte de oprijlaan op van de riante woning te Schoten zonder de vrijwilliger van ‘tScheldt nog een blik waardig te keuren.
De dagen volgend op de ontmoeting werden er moeizaam emails uitgewisseld.
Monsieur W was dood-, dood-, doodongelukkig dat ‘tScheldt hem gevonden had en hem wist te koppelen aan het asielcentrum in Schilde.
Want Monsieur W behoorde tot de top van de adel in België, met vertakkingen tot in de meest geheime machtscenakels die België en haar buurlanden besturen.
Monsieur W is Wauthier de Corswarem.
**
Als we van onderuit starten om te zien waar de macht en het geld van Wauthier vandaan komen, dan moeten we beginnen met Wauthier de Corswarem en zijn broer Michel de Corswarem.
De broers zijn de directeurs van Steenbakkerij Floren in Sint-Lenaarts, Brecht. Vroeger waren ze ook eigenaar. Ze verkochten in 2019 hun goeddraaiende steenbakkerij voor een klein fortuin aan de Engelse groep Michelmersh.
Wauthier en Michel danken hun fortuin aan hun vader Joseph de Corswarem, die meer dan 40 jaar gedelegeerd bestuurder was van Floren.
Hoe kwam Joseph in de steenbakkerij terecht? Door zijn vader Clement de Corswarem (1900-1983).
Hoe kwam Clement in de steenbakkerij terecht?
Door zijn huwelijk met Maria Floren in 1929.
Wie was Maria Floren (1902-1986)?
Maria was de dochter van Jules Floren.
En wie was Jules Floren?
Jules was de visionair die in 1896 Steenbakkerij Floren oprichtte in Brecht na de ontdekking van hoogwaardige Kempische klei tijdens de aanleg van het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten.
Hadden de Corswarems de Florens nodig voor hun adellijkheid? Nee, in het geheel niet.
**
In 1977 is het groot feest onder de Corswarems want Clement krijgt in dat jaar de officiële adellijke erkenning van het Belgische koningshuis, terwijl zijn familie eigenlijk al veel langer deel uitmaakt van de onzichtbare adellijke macht in de Lage Landen, en met ‘veel langer’ bedoelen we echt veel langer, de familie gaat terug tot 1213.
De familie de Corswarem is namelijk op zich een oud adellijk geslacht uit Limburg (Loon)(Frans: Looz), dat later de naam Looz-Corswarem aannam vanwege een vermeende afstamming van de graven van Loon.
De naam Corswarem verwijst naar het dorp Korsworm (Frans: Corswarem) in Haspengouw, gelegen in de provincie Luik. De familie beweert af te stammen van de graven van Loon, een claim die in de 18e eeuw werd gebruikt om hun adellijke status te versterken.
In 1734 verleende keizer Karel VI de familie de titel van hertog, gebaseerd op een genealogie die hun afstamming van de graven van Loon ondersteunde. Dit leidde tot de naam Looz-Corswarem voor de hoofdtak van de familie.
In de 18e eeuw behoorde de familie tot de hoogste echelons van de samenleving in de Oostenrijkse Nederlanden en het prinsbisdom Luik. Ze bezaten kastelen en stadsresidenties en speelden een rol in militaire, diplomatieke en bestuurlijke functies.
We focussen even op twee prominente leden van de familie.
Willem de Corswarem (1799-1884): Notaris en volksvertegenwoordiger in Hasselt, erkend in de Belgische adel in 1847 met de titel ridder, overdraagbaar via eerstgeboorterecht. Waarom is hij van belang in dit verhaal? Willem was een prominent figuur in de 19e-eeuwse Vlaamse Beweging en werd begraven in de neogotische grafkapel op het Oud Kerkhof in Hasselt.
Adrien de Corswarem (1849-1909): Zoon van Willem. Waarom is hij van belang? Omdat Adrien, net zoals zijn vader actief was in de Vlaamse Beweging als kamerlid en schepen van Hasselt.
We hebben hier dus een adellijke familie met banden in de Vlaamse Beweging?!?
En dan gaat onze Wauthier uit Schoten actief meespelen in het organiseren van een asielcentrum in Schilde?
Toen we Wauthier met onze bevindingen confronteerden zakte hij door de grond alsof Vlaanderen opgeslokt werd door een zinkhole.
Zijn ogen vulden zich met tranen, zijn handen trilden, zijn pantalon verkleurde ter hoogte van het kruis.
“U gaat dat toch niet schrijven?”, jammerde hij.
“Natuurlijk niet, weledele, natuurlijk niet. Zoiets zouden we nooit schrijven”, riposteerde een ‘tScheldt-medewerker cynisch.
“Kijk”, zei de volbloedige blauwbloeddrager, “het idee was om een gezondheidspark te bouwen, geen asielcentrum. Maar Raoul, oui, u moet begrijp, Raoul, is nie ne gemakkelijk mens hé”
De dagen volgend op onze onthulling dat we wisten dat er Vlaams Bloed naast Blauwbloed doorheen de aderen van de familie had gevloeid, veranderde de toon van Wauthier.
Via onze afluisterapparatuur van Russische makelij vernamen we dat Wauthier achter de schermen zo snel mogelijk van de druk van ‘tScheldt en van de groeiende publieke opinie tegen de eigenaars van het domein, af wilde.
Wauthier had 33,33 % van het bedrijf ‘Gezondheidspark Schilde – ‘s Gravenwezel’ in handen. Hij zocht een koper voor de aandelen, ofschoon zijn twee spitsbroeders Raoul Dirckx (opgevolgd door diens aangenomen zoon in de aandelen) en advocaat Koen Verhaegen voorkooprecht hadden.
Wauthier wilde zijn inleg van net geen miljoen euro voor de 33% van de aandelen terug.
Wauthier bood zijn aandelen te koop aan.
Iets meer dan een week geleden gleden de aandelen uit zijn handen over in de handen van zijn spitsbroeders die hun voorkooprecht uitoefenden.
Wauthier haalde opgelucht adem.
**
Onnodig te zeggen dat u dit verhaal alleen maar kon lezen in ‘tScheldt.
**
Disclaimer: een lezer meldde ons dat Wauthier De Corswarem in het echt geen Frans spreekt. Wij zijn trots lezers te hebben die bevriend zijn met de absolute top van de adel in België en omstreken.
**
Illustratie: Schijnparklaan te Schoten, waar zich het bedrijf van Wauthier de Corswarem bevindt
**
Je kan ‘tScheldt steunen door:
- een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
- door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
- door je abonnement te vernieuwen via deze link
***
