Wie Antwerpen-Zuid bezoekt, verwacht cultuur. Rubens in het KMSKA, het MAS met zijn panorama’s, het M HKA met zijn moderne fratsen. Maar dat is ouderwetse bourgeois-pret. Het échte spektakel, de rauwe avant-garde van vandaag, vind je niet achter marmeren zuilen of glazen façades. Het staat gewoon op straat, achter vergeelde gordijnen, in een rijhuis dat zichzelf tot museum heeft uitgeroepen: Volkstraat 53.
Daar, midden in het Zuid, wappert geen vlag van kunst maar een vlag van haat. Je hoeft de drempel niet eens over – het hele “museum” staat al uitgestald tegen de ramen. Pamfletten, stickers, slogans in schreeuwerige kapitalen. Het oogt als knutselwerk van een mislukte schoolopdracht, maar het wordt hier verkocht als engagement. Alsof plakband en A4’tjes plots verheven cultuur zijn.
En zo sta je daar, op de stoep, te kijken naar een etalage van schaamteloosheid. Alsof Antwerpen, in de nasleep van 7 oktober 2023 – de grootste massaslachting op Joden sinds de Holocaust – heeft beslist: “Laten we de moordenaars nog een plek geven in ons cultureel landschap.” Waar musea stilte en bezinning bieden, kiest dit huis voor het tegendeel: de banaliteit van terreur, verpakt in slogans die goedkoop moreel krediet moeten opleveren.
Loop een paar stappen verder en je merkt het pas goed: dit is geen protest, dit is een fetisj van geweld. Elke poster, elke sticker ademt bewondering voor de daders, niet voor de slachtoffers. Hier wordt bloed niet betreurd maar verheerlijkt, en wie dat durft te benoemen, krijgt meteen het etiket “provocateur”.
Je vraagt je af: hoe lang zou een Israëlische vlag in deze straat blijven hangen? Een uur? Een kwartier? Vooraleer een lokale TikTok-held, Hamza alias “tuiham”, met zijn camera voor de deur staat? Stickers in de hand, klaar om het toneelstuk van verontwaardiging op te voeren? Het zou een choreografie zijn: hij de held, de vlag de schurk, het publiek online in extase.
En terwijl jij daar staat te kijken naar dat groteske tafereel, voel je de ironie snijden. Het Zuid, ooit trots op zijn culturele instellingen, krijgt er een nieuw “museum” bij. Geen tempel van kunst, geen huis van reflectie, maar een open riool van slogans en antisemitische clichés. Een plek waar het leed van 7 oktober niet wordt herdacht, maar weggelachen. Waar Rubens engelen schilderde en Panamarenko dromen construeerde, kleven hier stickers alsof dat een antwoord is op massamoord.
Zo wordt Volkstraat 53 ongewild een tentoonstelling op zich: een monument voor hypocrisie, een karikatuur van activisme, een waarschuwing voor hoe ver moreel verval kan gaan wanneer haat zich vermomt als engagement.
En jij wandelt weg, met één gedachte: Antwerpen heeft er een museum bij. Maar het is er één om je voor te schamen.
Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
© Alle rechten voorbehouden
