DE WEVER EN DIEPENDAELE IN DE VAL VAN HAMAS

Opinie

door Marcel Kierszenbaum

Columnist

Er zijn politieke flaters, er zijn historische schandvlekken… en dan is er het “Gaza-akkoord” van Bart De Wever en Matthias Diependaele. Een akkoord dat bijna twee jaar na 7 oktober 2023 — de grootste massaslachting op Joden sinds de Holocaust — niets minder is dan een vuile kaakslag in het gezicht van alle slachtoffers.

Op 7 oktober werden baby’s onthoofd, vrouwen verkracht, gezinnen uitgemoord, kinderen levend verbrand. Israël werd geconfronteerd met de hel zelf. En nu, minder dan twee jaar later, kiest Vlaanderen — onder de vlag van De Wever en Diependaele — ervoor om niet de slachtoffers te steunen, maar de daders te belonen.

En waarom? Uit angst. Lafheid. Capitulerend voor hun linkse coalitiepartners die hen in de wurggreep houden. De Wever klampt zich vast aan zijn meerderheid in het federale parlement, Diependaele aan de zijne in het Vlaamse. Hun ruggengraat? Verkocht. Hun principes? Verruild voor een paar zitjes en wat coalitievrede. De chantage van de links-woke en islamofiele meute — Sammy Mahdi, Conner Rousseau, Maxime Prévot, het hele clubje van politieke pyromanen — heeft gewerkt. De leeuw van Vlaanderen? Herleid tot een bange kat, spinnend op het schootje van zijn linkse meesters.

En dit terwijl zowel de federale als de Vlaamse regering niet eens de criminele islamitische meute in eigen land onder controle krijgen. In Brussel wordt de politie uitgelachen, in Borgerhout heersen clanstructuren, in Gent marcheren Hamas-aanhangers door de straten. De ordediensten staan erbij, kijken ernaar en vullen rapportjes in. Maar De Wever en Diependaele? Die hebben de waanzinnige pretentie politieagent te gaan spelen in Tel Aviv, Jeruzalem en Haifa. Alsof Vlaanderen, dat nog niet eens de straten van Molenbeek schoon kan vegen, plots de morele autoriteit heeft om Israël lessen in “vrede” te geven. Het is alsof een dronkaard die op straat in zijn eigen urine ligt te spartelen, tegen de brandweer roept dat ze hun slang verkeerd vasthouden.

En ondertussen verdedigt Israël zich op zeven fronten: Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon, Houthis in Jemen, ISIS-cellen in Judea en Samaria, pro-Iraanse milities in Syrië, Iraanse raketten zelf én lone wolves overal ter wereld. Israël vecht letterlijk voor zijn bestaan, maar in Vlaanderen buigen De Wever en Diependaele voor de schreeuwers op straat en de linkse chantage in het parlement.

Het “Gaza-akkoord” is geen politiek compromis, het is een begrafenis van moed. Het is een laffe handtekening onder de capitulatie van Vlaanderen voor terreur, islamisme en electoraal opportunisme. Hamas hoeft geen nieuwe tunnels meer te graven — De Wever en Diependaele hebben voor haar een brug gebouwd, recht naar het hart van Europa.

Wie in de val is getrapt? Hamas? Nee, die wrijven zich in de handen. Het zijn De Wever en Diependaele die, door lafheid en politieke berekening, hun ruggengraat hebben uitverkocht en Vlaanderen mee de dieperik in sleuren. Vlaanderen in de val van Hamas: een karikatuur die de realiteit werd. Een tragikomisch toneelstuk, maar dit keer met echte slachtoffers.

Marcel Kierszenbaum Opiniemaker