Er zijn veel mensen die het nu wel hebben gehad met de nieuws-dominerende Gaza-saga,
ondanks de walmende editorialen die uitpuilen van de stellige overtuiging dat zowat elke
Vlaming Israël veroordeelt. Wij horen andere geluiden. Trouwens, laat elke ‘Free Palestine’-
dweper de topreeks ‘Fauda’ op Netflix maar eens bekijken. Dit superieure Israëlische drama
toont vier seizoenen het wel en wee van een elite-eenheid die terroristen uitschakelt. Neen,
dit is geen propaganda, maar een psychologisch verantwoorde kijk op hardnekkige haat.
Het is zo makkelijk om complexe situaties te versimpelen tot een handige tool om het eigen
verschraald idealisme mee op te krikken. Ondermaatse artiesten leuken er festivals mee op
ter ophitsing van opgedraaide jongeren. Politici onder het A-niveau vullen hun praatjes met
wat modieuze moraal. Sofajournalisten doen alsof ze live aan het front hun leven wagen. De
maakbare meningen verzuren toogvriendschappen. Ware problemen blijven onbesproken.
Intussen is er een geperverteerde cancelrage naar Israëlische cultuur ontstaan. Zo kwam
actrice Gal Gadot onder zoveel druk te staan dat ze de Rode Loper op het Filmfestival van
Venetië moest mijden. Aan een parktoegang in de Franse Pyreneeën werden een 150-tal
Joodse kinderen geweigerd. Kennis vergaard door gerespecteerde Joodse wetenschappers
wordt bijna als kwakzalverij behandeld als ging het om de Protocollen van Zion.
Gezamenlijke onderzoeksprojecten met Israëlische universiteiten tracht men te
ondergraven. Het gejoel over economische boycots krijgt een uitzinnig karakter. Linkse
activisten zien hun kans schoon om voluit te gaan in het torpederen van alles wat het
Westers weefsel bijeenhoudt.
Neem nu zo’n Frank Vandenbroucke die als rode calvinist op aarde lijkt te zijn gezet om
anderen te koeioneren met uitzinnige pandemiemaatregelen, met absurde administratieve
dwingelandij of met een zinloze heksenjacht op terrasrokers. Vermomd als gewetensvol
idealist is hij in wezen een mensenhater. Net als alle socialisten schuimbekt hij uit afgunst op
andermans genoegen. Zijn politieke anorexia is erop gericht om de laatste kruimels vreugde
in de samenleving te verpulveren. Deze trotskistische bitch is het perfecte icoon van een
gemeenschap in verval. Waarom lopen de cd&v en Les Engagés Vooruit achterna in deze
helse charade? ‘Reflectie wordt verdacht’, schreef Rik Torfs deze week in zijn Doorbraak-
column. In Knack verscheen een artikel over hoe bij links de stoppen doorslaan waar het al
dan niet voldoende verontwaardiging betreft. Elkaar uitsluiten op basis van een zogenaamd
gebrek aan inzet voor ‘de goede zaak’ is schering en inslag geworden. De Gaza-kwestie is een
handige kapstok waaraan je elk hip humanitair kleedje van de dag kunt hangen.
Decennialange terreur druipend van apocalyptisch doodsverlangen heeft Gaza doen
verrotten. Wie pleegt er al jaren aanslagen op Europese bodem? Vriendjes van Iran en
Qatar. Waarom vergist het westen zich telkens van vijand? Waarom wordt zelfbescherming
verward met imperialistisch eigenbelang? Het is besmettelijke domheid geschminkt als
vroomheid.
Een denker die zijn paradox verliest, wordt een professor, schamperde de Deense filosoof
Kierkegaard al. Twijfel is bedreigend voor ‘de goede zaak’. De Amerikaanse filosoof Harry G.
Frankfurt schreef in zijn klassiek geworden essay ‘On Bullshit’ uit 1986 over het debatteren
en argumenteren zonder je erom te bekommeren of het wel waar is wat je zegt. Gewoon
praten zonder je wezenlijk te interesseren voor de waarheid. In een wereld van flitsende
fake en ideologisch gekleurde berichtgeving wordt een keuze voor een uitgebeende ‘goede
zaak’ een getrimd hebbedingetje waarmee je kunt pronken tegenover ‘slechteriken’ om je
heen.
