Opinie

door Marcel Kiersenbaum

Columnist

**

Er zijn gebeurtenissen die een samenleving ontmaskeren. 7 oktober 2023 was zo’n moment. Terwijl Hamas Israëlische burgers afslachtte in een orgie van geweld – het levend verbranden van gezinnen, het verkrachten van meisjes, het onthoofden van baby’s – toonden westerse samenlevingen hun ware gezicht.

Niet alleen door het schrijnende gebrek aan verontwaardiging, maar vooral door het triomfantelijke applaus van een bepaald kamp: de linkse, woke, progressieve elite.

Diezelfde elite die geen genderneutraal toilet ongemoeid laat, maar systematisch weigert terreur tegen Joden te veroordelen.

Toen de rook opsteeg…

Toen de rook op 8 oktober 2023 opsteeg boven de verkoolde lichamen van baby’s, jonge vrouwen en complete families in hun kibboetsen, toonde het Westen ons haar ware gelaat:

Geen rouw. Geen stilte. Geen schaamte.

Wel hashtags. Wel slogans. En vooral: excuses voor de daders.

In Gaza werden de verkrachters en moordenaars als martelaren gevierd.
In Brussel, Parijs, Amsterdam en Berlijn liep men hand in hand met hun vlag.
Niet ondanks de slachtpartij. Maar precies daarom.

De Holocaust is niet voorbij.
Ze is gewoon verhuisd — van de gaskamers naar de universiteitscampussen.
Van de treinen naar de tweets.
Van Auschwitz naar de Munt.

Het Brussels syndroom

Op de dag dat Israël zijn doden telde, werd er in Brussel gedanst. Letterlijk.
Op het Muntplein werd de “verzetsdaad” gevierd, met Palestijnse vlaggen, leuzen als “From the river to the sea” en antisemieten die zich schaamteloos verscholen achter keffiyehs en progressieve praatjes.

Dat dezelfde slogans werden gescandeerd terwijl vrouwen werden verkracht op livestreams? Geen probleem. Vrijheid van meningsuiting. Context, weet u wel.

In de nasleep organiseerden Belgische universiteiten “rondetafelgesprekken over koloniale structuren in het Midden-Oosten.”
Geen herdenkingen. Geen rouw. Geen stilte.
Wel: “kritische duiding van de gebeurtenissen vanuit postkoloniaal perspectief.”

Wat een eufemisme voor moreel faillissement.

Het pact van de eeuw: woke & jihad

Wat ooit onmogelijk leek — een alliantie tussen homohaters en regenboogactivisten, tussen vrouwenonderdrukkers en feministen, tussen religieuze fascisten en linkse atheïsten — is vandaag een feit.

Een pact, verzegeld in het bloed van Joodse kinderen.

LGBTQIA+ activisten dragen de vlag van Palestina — een samenleving die hen zou stenigen.
Feministen prijzen het “verzet” van milities die vrouwen als seksslaaf behandelen.
Academici gebruiken hun tenure om genocide te verkopen als “dekolonisatie”.

Noem het gerust het moreel bankroet van het Westen.
Of beter nog: Derde Rijk 2.0, deze keer in vegan sneakers en met genderinclusieve taal.

Amnesty & Co: propaganda in plaats van mensenrechten

De zogenaamde mensenrechtenorganisaties stonden klaar. Niet om de schendingen door Hamas te documenteren, maar om Israël te veroordelen.

Amnesty International publiceerde binnen de week een verklaring die – zonder het woord “verkrachting” te gebruiken – Israël beschuldigde van “disproportioneel geweld.”
Human Rights Watch stelde vragen bij de Israëlische reactie, terwijl overlevenden nog hun dode familieleden identificeerden aan de hand van verbrande tanden.

De prioriteit van de woke wereldorde is duidelijk:
Israël is altijd de schuldige. De Jood is altijd de onderdrukker. De dader is altijd het slachtoffer – mits hij een Palestijn is met een AK-47 en een haatideologie.

Brussel: Van hoofdstad van Europa naar broedplaats van Jodenhaat

België staat intussen model voor deze nieuwe haat.
In het land van compromissen is er altijd één constante: het compromis met het kwaad.

De FGTB weigerde Hamas te veroordelen.
Minister Caroline Gennez poseerde glunderend met haar Qatarese collega, terwijl de foto’s van verkrachte meisjes nog op haar bureau lagen.
Amnesty België zweeg over verkrachtingen, baby’s in ovens, en live executions — maar vond wél tijd om “Israëlische agressie” te veroordelen.

Wat zijn dat voor mensen?
Wat voor cultuur?
Wat voor samenleving kijkt naar livestreams van verkrachtingen en zegt: “Tja, context is belangrijk”?

“From the river to the sea”: het nieuwe “Juden raus”

Wanneer in Europese hoofdsteden massaal wordt gescandeerd:
“From the river to the sea, Palestine will be free,”
dan weet elke Jood wat bedoeld wordt:

Geen staat. Geen veiligheid. Geen Joden.

En wat doet het Westen?

Het subsidieert deze haat.
Het beschermt deze haat.
Het rechtvaardigt deze haat.

Dat deden ze ook in de jaren ’30.
Toen hield het wegkijken de treinen rijdend.
Vandaag is het het meeschreeuwen dat de motor smeert.

En wie vandaag in Europa Joods is, weet dit:
Je bent niet veilig.
Niet in Brussel. Niet op school. Niet op de universiteit. Niet op straat.

Slot: Holocaust 2.0 – nu met regenboogfilters

De ergste nachtmerrie van 1945 herhaalt zich –
maar deze keer niet in het geheim.
Deze keer live op TikTok, Instagram en X –
met filters, vlaggen en likes.

Laat ons niet meer spreken over een “alliantie”.
Noem het wat het is:

Een pact tussen westerse lafheid en islamistisch fascisme.
Een bondgenootschap van haat, hypocrisie en Holocaust-vergetelheid.
Een heruitvinding van antisemitisme — in de taal van intersectionele rechtvaardigheid.

Wie dat niet ziet, is niet blind.
Hij kiest ervoor om weg te kijken.
En dat maakt hem medeplichtig.

Kierszenbaum

**

Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
© Alle rechten voorbehouden

**

Heeft U ook een opinie?

Bent U ook een stem in het debat?

Stuur Uw vrije tribune naar [email protected]