Inleiding: Het Zoveelste Rijke Kind met een Messiascomplex

In 2019 besloot Anuna De Wever, een tiener uit het brave Mortsel, dat school maar saai was en het veel leuker was om het “systeem” te bestrijden. Geïnspireerd door het Zweedse orakel Greta Thunberg, werd ze de aanvoerder van een nieuwe generatie die vond dat spijbelen een nobele daad is, mits onder een klimaatvlagje. Snel vooruit naar 2025: zelfs de staatsveiligheid (OCAD) is haar ‘radicale’ escapades beu en durft haar eindelijk een risico te noemen. Hoe is dit verwende kind verheven tot heilige? En belangrijker: wanneer stoppen we met luisteren naar de wijsheden van iemand wiens grootste levensstrijd ooit de keuze voor quinoa of bulgur was?

Van Schoolbank naar Barricade: Hoe Verveling Tot Activisme Leidt

Laten we eerlijk zijn: Anuna groeide op in een degelijk middenklassegezin in Mortsel. Haar moeder, Katrien, vond het vast heel stoer dat haar dochter de lessen skipte voor het grotere goed. Pap, Hans, hield wijselijk zijn mond – waarschijnlijk uit pure schaamte of omdat hij gewoon moest gaan werken om dit alles te betalen. Samen met andere kindsoldaten van de klimaatkerk zoals Kyra Gantois, paralyseerde ze wekenlang de Belgische hoofdstad. Resultaat? Het ontslag van een minister en het moreel superieur voelen voor een hele generatie die nog nooit een factuur heeft betaald. Haar dieptepunt? Dat ‘extreem-rechtse’ tuig dat haar tent op Pukkelpop sloopte. Akelig, natuurlijk, maar ook meteen het perfecte martelaarschap voor de eigen narrative. Wat een leerschool.

Radicalisering? Nee, Natuurlijke Evolutie van een Privileged Perspectief

Tegen 2025 was het schoolspijbelen niet spannend meer. Nu, op haar 24ste, is ze een professioneel activist bij Climate Action Network Europe. Haar CV? Het steunen van anti-kapitalistische en pro-Palestina standpunten – de standaardlijst voor elke zichzelf respecterende radicaal-linkse activist. Het OCAD durft te spreken van ‘radicalisering’ na bijna-sabotageacties in de haven van Gent. Anuna’s verweer? Genocide is erger dan een verfbus. Die diepgaande geopolitieke analyse spreekt boekdelen. Haar psychologische evolutie is het zoveelste voorbeeld van het ‘trappetje naar extremisme’: verveling, groepsdruk in online echokamers, en het moreel superieur willen voelen boven de saaie belastingbetaler die haar leven financierde.

De Gevaarlijke Glijbaan: Van Retoriek naar Realiteit, een Les uit de Jaren 80

Dit is geen nieuw fenomeen. België heeft deze film al eens gezien. In de jaren 80 terroriseerden de Cellules Communistes Combattantes (CCC) ons land met een reeks bomaanslagen. Hun ideologie? Een hardvochtig anti-kapitalisme, gevoed door de overtuiging dat het systeem zo corrupt en vernietigend was dat elke actie, zelfs gewelddadige, gerechtvaardigd was. Hun retoriek is verrassend herkenbaar: het Westen is een imperialistische machine, het kapitalisme is een kanker, en alleen radicale actie kan de ondergang ervan bespoedigen. Anuna De Wever en haar geestesgenoten gebruiken vandaag exact dezelfde *woordenschat*. Het enige verschil is de methode – tot nog toe althans. De CCC begon ook met het verspreiden van manifesten en het organiseren van protest, voordat ze kozen uiteindelijk voor de bom. De glijdende schaal van morele verontwaardiging, naar het legitimeren van sabotage, naar mogelijk erger, is reëel en historisch gedocumenteerd. Wanneer activisten zoals De Wever het kapitalisme systematisch demoniseren en haar acties rechtvaardigt met een “hoger moreel goed”, baant ze het pad voor anderen die minder scrupules hebben. Het OCAD ziet dit gevaar, niet omdat het paranoïde is, maar omdat het de geschiedenis kent.

Tegenstemmen? Nee, Haatdragende Oude Witte Mannen!

Natuurlijk zijn er zeurders zoals wetenschapsfilosoof Maarten Boudry die haar alarmisme contraproductief noemen. Of Ignaas Devisch die pleit voor innovatie in plaats van protest. Maar wat weten zij nou? Het zijn vast betaalde puppets van de fossiele industrie. Anuna’s jeugdige onschuld en passie geven haar per definitie gelijk. Kritiek is haat. Discussie is geweld. Haar waarheid is absoluut. Elke vergelijking met donkere episodes uit ons verleden wordt weggewuifd als paniekzaaierij – tot het te laat is.

De Afwezige Vader: De Enige Zinnige Persoon in dit Verhaal?

Laten we even stilstaan bij de enige held in dit verhaal: vader Hans De Wever. De man had het lef om zich *niet* op te dringen in de media. Was het schaamte? Wijsheid? Besefte hij dat zijn dochter bezig was aan een ideologische zelfmoordmissie op een gevaarlijk glijdend pad? In plaats van haar aan te moedigen, koos hij ervoor om gewoon te gaan werken. Een echte held. Zijn afwezigheid is het enige verstandige in deze hele soap.

Vooruitzicht: Hoe Stoppen We Deze Zotheid?

Hoe gaan we verder? We kunnen natuurlijk doen alsof haar sabotagepogingen ‘dapper verzet’ zijn en haar uitnodigen voor nog meer talkshows. Of we kunnen eens eerlijk zijn: dit is geen activisme, dit is vandalisme verpakt in morele verontwaardiging die historische antecedenten kent met desastreuze gevolgen. In plaats van haar een podium te geven, hadden we haar jaren geleden moeten vertellen dat de wereld niet gered wordt met verfbusjes en de retoriek van een failed state, maar met innovatie, hard werken en daadwerkelijk iets opbouwen. Laat haar eens een jaar meedraaien in de haven van Antwerpen of in een fabriek. Misschien leert ze dan wat de echte wereld draaiende houdt en welk bloed, zweet en tranen er nodig zijn om de welvaart te creëren die zij zo nonchalant verafschuwt.

Anuna De Wever is het perfecte product van onze tijd: een verwende westerse tiener die denkt dat de wereld gered moet worden door haar generatie, terwijl ze wel steevast de iPhone en privileges gebruikt die door datzelfde ‘kapitalistische’ systeem zijn gefabriceerd. Ze is geen heldin. Ze is een waarschuwing. Een waarschuwing voor wat er gebeurt als we menen dat goede bedoelingen meer waard zijn dan daadwerkelijke daden, realiteitszin en de lessen uit het verleden. Haar retoriek is niet innovatief; het is een gevaarlijk déjà-vu. Laten we ophouden haar te behandelen als een profeet en haar eens zien voor wat ze is: een verwend kind dat nog steeds zoekt naar haar plaats in de wereld – en die plaats helaas vindt in het legitimeren van het vernielen van die van anderen, op een pad dat anderen voor haar zijn bewandeld met veel donkerder gevolgen.

**

Heeft u ook een opinie?

Heeft u ook een stem in het debat?

Stuur uw vrije tribune naar [email protected]

**