Er zijn zinnen die de geschiedenis ingaan als bewijs van moreel verval. Caroline Gennez, minister van Welzijn, Armoedebestrijding, Cultuur en Gelijke Kansen (Vooruit), heeft er zo één geleverd. Voor haar moet “het Israëlische regime op de knieën.”
Niet Hamas. Niet Hezbollah. Niet ISIS, Al Qaeda, Boko Haram, de Taliban of de ayatollahs in Teheran. Nee, voor Caroline Gennez moet de enige democratische staat in het Midden-Oosten – het enige land waar Joden zich na tweeduizend jaar vervolging en pogroms eindelijk veilig waanden – kapot, gebroken, geïsoleerd. Israël moet “op de knieën.”
De groteske omkering van dader en slachtoffer
Op 7 oktober 2023 vond de grootste massaslachting op Joden sinds de Holocaust plaats. Meer dan 1.200 Joodse mannen, vrouwen, kinderen en baby’s werden op gruwelijke wijze afgeslacht door Hamas. Meer dan 250 werden gegijzeld en weggevoerd naar de tunnels van Gaza, waar ze onder foltering, honger en seksuele mishandeling vastzitten. Nog altijd worden naar schatting 50 gijzelaars daar vastgehouden, levend begraven in terreurtunnels.
En toch: geen enkele oproep van Gennez om die gijzelaars vrij te laten. Geen enkele veroordeling van de systematische misdaden van Hamas. Geen woord van empathie voor families die hun kinderen, ouders of partners missen. Nee, Caroline huilt liever krokodillentranen over eenzijdige VN-statistieken, gooit met opgeblazen cijfers (“100 mensen per dag sterven van de honger” – nergens gestaafd), en ziet één duidelijke vijand: Israël.
Dat is geen vergissing. Dat is een bewuste strategie: islamofiele electorale marketing. In plaats van recht te doen aan slachtoffers van terreur, kiest Gennez ervoor de woke-moslimkiezer in Antwerpen en Brussel te pleasen. Israël demoniseren levert stemmen op. Hamas bekritiseren kost stemmen. Het is zo doorzichtig dat het stinkt.
De cynische echo van 85 jaar geleden
“Het Israëlische regime moet op de knieën.” Weet Gennez eigenlijk wat ze zegt? Dat is precies wat Joden 85 jaar geleden ook moesten: op hun knieën in de straten van Berlijn, Wenen en Warschau. Op hun knieën voor SS’ers die hen schopten, sloegen, vernederden en deportaties voorbereidden.
Dat een Vlaamse minister – notabene bevoegd voor Gelijke Kansen – het lef heeft om die terminologie te gebruiken tegen Joden die zich verdedigen tegen genocidale terreur, is niet zomaar misplaatst. Het is walgelijk antisemitisme, verpakt als antizionisme.
Het is de zoveelste illustratie van een ziek patroon: Joden mogen slachtoffers zijn, dan oogsten ze compassie. Maar zodra Joden zichzelf verdedigen, zodra ze weigeren zich nog eens naar de slachtbank te laten leiden, worden ze plots “daders.” Plots moeten zij “op de knieën.”
De groteske Mandela-parodie
Gennez beroept zich op Zuid-Afrika en de val van het apartheidsregime. Een groteske vergelijking die alleen kan standhouden in de krochten van woke propaganda.
Zuid-Afrika was een witte minderheidsdiktatuur zonder stemrecht voor zwarten. Israël is een pluriforme democratie met vrije verkiezingen, onafhankelijke media en Arabische ministers in de regering.
De “Palestijnse zaak” die Gennez verheerlijkt, wordt geleid door Hamas – een organisatie die letterlijk de genocide van alle Joden in haar charter heeft staan. Ze zwijgt over dat detail. Want waarheid is hinderlijk voor haar narratief.
Politieke hypocrisie op Vlaams niveau
En wat stelt Gennez voor? Economische sancties tegen Israël. Culturele boycot. Internationaal isolement. Alsof Vlaanderen überhaupt economische sancties kan opleggen – dat is een federale en Europese bevoegdheid. Ze weet dat natuurlijk. Maar het gaat niet om haalbare politiek. Het gaat om symbolisch Joden bashen.
Met haar oproep om “geen culturele samenwerking met Israëlische instellingen tenzij ze kritisch zijn voor het regime” doet ze wat alle antisemieten door de eeuwen heen deden: Joden de toegang tot het maatschappelijk leven ontzeggen. Toen waren het universiteiten, beroepen en gildes. Nu zijn het culturele instellingen. De logica is dezelfde.
Het failliet van moreel leiderschap
Gennez claimt te spreken voor “mensenrechten” en “humaniteit.” Maar haar selectieve verontwaardiging legt haar cynisme bloot.
Geen woord over Hamas’ gebruik van ziekenhuizen en scholen als menselijk schild.
Geen woord over systematische raketaanvallen op Israëlische burgers.
Geen woord over de gijzelaars die dagelijks creperen.
Wel: Israël moet “op de knieën.” Het is moreel bankroet, electorale lafheid in haar zuiverste vorm.
Conclusie: een antisemitische echo onder woke vlag
Caroline Gennez heeft zich ontmaskerd. Achter haar woke façade van “gelijke kansen” schuilt dezelfde oude haat die al eeuwenlang in Europa rondwaart: Jodenhaat. Antizionisme als rookgordijn, antisemitisme als kern.
Dat een minister in Vlaanderen dit ongestraft kan zeggen, is niet alleen een schande, het is een waarschuwing. Het bewijst dat de lessen van 85 jaar geleden nog steeds niet geleerd zijn.
Want wanneer een minister oproept om Joden opnieuw “op de knieën” te dwingen, dan is er maar één juiste conclusie: Caroline Gennez heeft zichzelf politiek en moreel volledig gelijk met de grond gemaakt.
Caroline Gennez: “Concrete acties op tafel leggen om Israël te raken waar het pijn doet”
Klik HIER om Caroline Gennez aan het werk te zoen zien.
Door Marcel Kierszenbaum
Columnist | Oprichter van Guardians of Zion
© Alle rechten voorbehouden
**
Heeft U ook een opinie?
Bent U een stem in het debat?
Stuur Uw vrije tribune naar [email protected]
**
Je kan ‘tScheldt steunen door:
een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
door je abonnement te vernieuwen via deze link
**
