OPINIE
door
David Rosenberg
**
Soms vallen politieke keuzes zo opvallend samen dat ze meer zeggen dan duizend verklaringen. Neem nu de recente gebeurtenissen binnen de N-VA. Aan de ene kant zien we Antwerps districtsburgemeester Paul Cordy en schepen Ludo Van Campenhout vrolijk deelnemen aan een iftar, mee georganiseerd door Stijn Ledegen — een man die door Vooruit uit de partij werd gezet wegens homofobe uitspraken en bekend staat om zijn extremistische standpunten. Aan de andere kant weigert Matthias Diependaele, Minister-President van de Vlaamse Regering, om een eenvoudige Rosh Hashana-groet (joodse nieuwjaar) te sturen naar de joodse gemeenschap — een traditie die in België al bijna een eeuw bestaat*.
De contrasten konden amper scherper. Het bijwonen van een islamitische vastenmaaltijd, zelfs wanneer deze mede wordt georganiseerd door een omstreden figuur, wordt blijkbaar zonder probleem omarmd. Maar een beleefdheidswens aan Vlaamse Joden — die geen politieke standpuntverklaring is, maar pure hoffelijkheid — wordt afgewezen. Eerst omdat het “niet opportuun” zou zijn gezien de “huidige situatie in het Midden-Oosten”, daarna, toen dat te doorzichtig bleek, omgedoopt tot een zogenaamd “tijdloos principe” om geen religieuze activiteiten te ondersteunen.
We horen in media en politiek vaak hetzelfde refrein: kritiek op Israël heeft niets te maken met de joodse gemeenschap. Maar wanneer een eenvoudige groet aan Joden ineens te “gevoelig” is, zien we de ware gezichten achter de maskers van diplomatie.
N-VA maakt een keuze
De waarheid is dat de N-VA een duidelijke keuze heeft gemaakt: de joodse gemeenschap laten vallen. Jarenlang presenteerde Bart De Wever zich als vriend van de Antwerpse Joden. Maar nu de partij denkt de joodse stem niet meer nodig te hebben, draait ze mee met de heersende politieke wind — een wind die steeds killer waait tegenover Joden in Vlaanderen.
Deze houding is geen geïsoleerd incident. Het past in een patroon waarbij zichtbaarheid van Joden in het publieke leven als “lastig” wordt gezien, iets dat men liever vermijdt om de “gevoeligheden” van anderen niet te storen. En zo glijden politici af in wat het beste kan worden omschreven als choreografie zonder ruggengraat: meebewegen met de stroom, zolang het electoraal het veiligst lijkt.
Wat zegt dit over leiderschap?
Leiderschap betekent soms tegen de stroom in varen. Het betekent dat je je burgers begroet op hun feestdagen, ook als dat op sociale media een paar boze reacties oplevert. Het betekent dat je morele helderheid verkiest boven politieke voorzichtigheid.
Wanneer een minister-president geen woorden van nieuwjaarswens kan uitspreken tot zijn joodse burgers, maar collega’s uit dezelfde partij zonder schroom aanschuiven bij een maaltijd mee georganiseerd door iemand met een extremistisch en discriminerend verleden, dan is dat geen toevallige samenloop van omstandigheden. Het is een signaal.
Een signaal dat zegt:
· Beleefdheid tegenover Joden is “te riskant”.
· Aan tafel zitten met extremisten kan wél, zolang het politiek bruikbaar is.
· Beloften aan minderheden zijn inwisselbaar wanneer het electoraal uitkomt.
De joodse gemeenschap verdient beter. Niet omdat ze een speciale behandeling vraagt, maar omdat ze gelijke behandeling vraagt — dezelfde elementaire beleefdheid en respect die andere gemeenschappen wél lijken te krijgen.
De N-VA heeft haar keuze gemaakt. Het is aan de kiezer om te onthouden wie er wel aanschuift aan tafel met extremisten, maar wegblijft bij een jarenlang traditie van respect naar Joodse Vlamingen.
**
*Voetnoot: Rosj Hasjana valt dit jaar op 22 september 2025, maar het maandblad van De Centrale, waarin de wensbrieven van politici verschijnen, wordt al midden augustus gepubliceerd en in de eerste week van september in de brievenbussen verspreid. Al meer dan honderd jaar vraagt de Joodse organisatie De Centrale aan Belgische leiders om een eenvoudige groet voor Rosj Hasjana, een paar woorden van goede wensen, te kunnen publiceren. Dit jaar bleek zelfs dat “te gevoelig.” Het kabinet van Vlaams minister-president Matthias Diependaele weigerde eerst, met als reden dat het conflict in het Midden-Oosten zo’n groet onmogelijk maakte. Na kritiek veranderde Diependaele zijn uitleg: volgens hem ging het om zijn persoonlijke principe om nooit aan religieuze activiteiten deel te nemen.
**
Heeft u ook een opinie?
Heeft u ook een stem in het debat?
Stuur uw vrije tribune naar [email protected]
**
Je kan ‘tScheldt steunen door:
- een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
- door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
- door je abonnement te vernieuwen via deze link
