Jawel, de jongens en meisjes en zowat alles er tussenin veroverden Antwerpen met hun Pride-praalstoet. Met opgeheven hoofd marcheerden de jongens met opgeheven lid en de meisjes ook, zo leek het op die genderneutrale dag. De ode aan de Penis vertaalde zich zelfs in roze ballonnen in de vorm van een piemel. Het moest immers ook leuk blijven voor de kinderen, die aangeleerd kregen dat een papa én een mama als ouderstel iets van vroeger was uit onverdraagzame tijden. Het Westen was toen nog niet voldoende schuldbewust.
Dikhuidige vrouwspersonen lieten zorgeloos hun hangende tepeltuinen richting navel neerdonderen.
In de drukbevolkte straten vergaapten argeloze bezoekers, die even niet hadden opgelet, zich aan de dresscode van sommige deelnemers. Nemers en gevers raakten het soms niet zonder discussie eens over hun te spelen rol in elkaars lol-hol. Lelijkaards met een magerheidsideaal kleedden zich in vrijetijdsshort met zwarte sokken en een hemd vol kalligrafische vlekken. Dikhuidige vrouwspersonen lieten zorgeloos hun hangende tepeltuinen richting navel neerdonderen. De geur van wiet en plasjolijt overtroefde die van friet en gebakken worst. De neringdoeners hadden hun winkels opgetuigd met regenboogthema’s voor de gulzige verbindingszoekers en de ermee gepaard gaande diversiteitscommerce.
Het muzikaal gedreun dat symbool stond voor het gekreun dat de Antwerpse nachten zou vullen, vloekte enigszins met de stilte die restte na een verscheurend nummertje in de omgewoelde perkjes. Dat mensen met last van wilde everzwijnen daar maar eens stil bij staan. De drag queens liepen verloren tussen de talloze dubbelgangers en leken beteuterd over zoveel begrip bij de bezoekers. Moeilijk om op die manier anders te zijn dan gewoon.
Dat ‘de’ gemeenschap nog altijd onvoldoende rechten geniet in deze o zo onrechtvaardige tijd, bleek een breekpunt voor een huilende homo met een losgeraakt velletje op tv. Wanneer worden wij eindelijk aanvaard, wou hij wel eens weten, net voordat hij op een podium zijn zoveelste kus- en knuffelmoment met een smoelen-trekkende politicus mocht gaan consumeren. Minister Annick De Ridder postte dat ze er helaas niet bij kon zijn. Jammer, want iemand doorgeven zonder dat je weet of je met diens voor- of achterkant bezig bent, is best gegeerd in Pride-kringen.
‘Ik heb een muil die eigenlijk alles kan hebben’, bekende een onbekende getatoeëerde. ‘Ik ben een voetfetisjist’, lispelde een SM-holbewoner die nog nagenoot van het ineen geklopt te zijn in een allochtone achterstandswijk. En neen, SM is niet de Socialistische Mutualiteit. De N-VA-zuiverheidszeloten waren ook niet weg te slaan van de stoet. ‘Wij zijn voorstander van alles’, krijste een minister met een palmares van regeerorgasmes. Een man die Piet Van Droogenbroeck leek te heten, werd op straat uitgelachen door twee Dolle Mina’s die met hun rituele BH-verbranding hedendaagse relevantie hoopten te herwinnen. Een apotheker liep ter plekke een burn-out op na de zoveelste zakbreuk en meer anaal tunnelsyndroom-aandoeningen dan gebruikelijk. Een vrouw met een snor kreeg felicitaties van een bezwete charmezanger op retour, tot bleek dat het gewoon om een Turkse dame ging. Misverstanden zijn inderdaad onvermijdelijk op zo’n feestdag. Een tienermeisje dat over vulvodynie had gehoord, eiste erkenning. De vraag naar Palestijnse ezelinnenmelk was ronduit onmenselijk.
Antwerpen met zijn brood- en spelenbeleid versmacht de burger met bonnekes voor Bollekes, DJ-boem boem-verdoving, masochistische marathons en forse flikkerfuiven die de op prikkels beluste bezoekers beter doen voelen over zichzelf. Eikels rapen? Neen, voortaan spelen de van gender bevrijde kindjes met roze fallusballonnen. Om trots op te zijn.
Raf Roedevogt
