Lees eerst:
en
**
De Free Palestine Poppenkast
Free Palestine-activisten of betogers, ze zijn al eender! Hun uitgesproken laatdunkendheid jegens de democratie en hun bekrompen omgang met democratisch verlies verstuiven ondertussen de bittere, onwelriekende aroma’s van een overvolle septische put. Met 75.000 waren ze; de dag erna met 100.000 en nu, na een week, zijn het er al “meer dan 100.000.” Nog even en het worden er een half miljoen. Voor wie niet meer mee zou zijn: we hebben het nog steeds over dezelfde, definitief afgesloten optocht, hoor! Maar met elke nieuwe verwijzing naar de groteske manifestatie, stijgt ook het aantal overschatte deelnemers. Voor zelfverwaand links was kwantiteit trouwens altijd al belangrijker dan kwaliteit. Bart Dhondt, de nieuwe spits van Groen, struikelde in de Afspraak bij slappe Schols, een paar keer behoorlijk over de bal toen hij zich erover verbaasde dat, daags na de carnavalstoet, de regering nog steeds niets had gedaan om de kolderieke eisen van de protesteerders in te willigen. Hoe hautain kun je zijn? Gelukkig werd Dhondt, net voor “de 16”, vernietigend getackeld door mademoiselle Isolde Van Den Eynde, die zelf nochtans van hakkelen haar uniek verkoopargument heeft gemaakt en de steeds wild voor z’n eigen aangezicht gesticulerende Rik Van Cauwelaert. Rik wist, na een massieve inzinking eerder dit jaar, nu wel voor welke ploeg hij moest supporteren. Toppie Rik! Hoe meer het volk te kennen geeft dit links niet te lusten, des te meer die armoezaaiers verzinken in de zomp van hun eigen gefingeerde gewichtigheid, elk apert electoraal verlies daarmee onfraai verhullend. Maar dat krijg je natuurlijk als onfatsoenlijk links de bijzit bij uitstek wordt van de Grote – toch ietwat mysterieus afwezige – Leider.
En wiens eisen moeten er dan wel ingewilligd worden? Wie loopt er zoal mee in die idiote “Free Palestine Poppenkast?” Eerst en vooral natuurlijk de belanghebbende soort: Arabieren, Noord-Afrikanen, West-Aziaten, kortom het gild dat de islam en haar dictaturen zogezegd vaarwel zei, naar het “rijke” westen verkaste om een beter leven te leiden maar uiteindelijk, als puntje bij paaltje komt, een terroristenregime steunt dat net hetzelfde doet als waarvoor men is gaan lopen. Wie heel de wereld binnenlaat, importeert evident ook alle wereldproblemen en komt al snel aan een paar tienduizend zielen. Zij die zich opgewerkt hebben, die prima geïntegreerd zijn en weten waar Abraham de mosterd haalt, zie je niet! Alleen zij die de achterlijkheid ontvlucht zijn en er ondanks alles toch in zijn blijven steken. Zij komen, ongebreideld zogend aan het sociaal zekerheidsinfuus en gespeend van alle dankbaarheid, thans onze verpafte leiders zeggen wat ze moeten doen. Verder zie je het veem dat met de eerste kliek de kost verdient: straathoekwerkers, sociale assistenten en jonge, nog niet door de wol geverfde, zeker wereldvreemde gesubsidieerden uit de vakbonden, het OCMW en andere cultuur- en multicul-organisaties, wellicht voorafgegaan door de progressieve politicus die al evenzeer van de allochtone stem leeft. En dan is er het laatste genootschap: de “indignado’s,” of verontwaardigden, zonder twijfel het hardst brullende koor. Zelf doen ze niet veel meer dan domweg verontwaardigd zijn. Hun gebrekkige kijk op de wereld komt exclusief uit de doos die strategisch staat opgesteld in de woonkamer en waarmee ze de vinger aan de wereldpols menen te houden. Ze geloven ook meteen alles wat ze op die doos van amper een paar vierkante decimeter te zien krijgen.
Bovendien smelten ze half weg als er “kindjes” op het scherm verschijnen, en al helemaal als die kindjes ook traantjes plengen, wat kindjes ten andere wel vaker plegen te doen. Geschiedenis weet hen maar matig te boeien en boeken zijn voor hen passé, ook al balken ze onafgebroken: “Dit is niet meer van deze tijd!” Moreel wanen ze zich op de top van de Mont Blanc, maar in werkelijkheid komen ze niet verder dan halverwege de licht glooiende flank van de Baraque Fraiture. Dit zijn de piraten van de potsierlijke processie: het ene oog koppig op het leed van de Palestijnen gericht, het andere verborgen onder een ooglap, stekeblind voor het leed van de joden. In de ene hand houden ze het protestbord “From the river to the sea, Palestine will be free” de andere verruild voor een vleeshaak waarmee ze graag inhakken op alle hen aangewezen vijanden. En zo dobberde het linkse “Palestinabootje” door de overvolle straten van de hoofdstad. Aan de riemen: de Arabieren, Noord-Afrikanen en West-Aziaten, de brandstof voor de driemaster; hoog in het kraaiennest zitten de professionals, strak de walkanten afspeurend op zoek naar gesubsidieerde lekkernijen en de politici, even belust op de allochtone stem; sloom op het dek: de indignado’s, languit genietend van de zon, de dikke huid beschermd met factor 50 en de schaamte van hun onwetendheid een eind weg loeiend met voorgeprogrammeerde credo’s en holle slogans, waarvan de ultieme draagwijdte net het tegendeel rooit van wat ze benaarstigen.
Onverteerd Verlies
Verliezen is geen optie! Want hun gelijk staat al eeuwen in marmer gebeiteld. Sensitief zijn ze half kreupel: ze hebben ogen, maar myopie verhindert hen op betamelijke wijze de wereld in te kijken; ze hebben oren, maar de aanleg tot luisteren werd hen ontnomen door de stramme ideologische “a priori’s” die, als repetitief gedreun, onveranderlijk uit hun lichtdoos schallen. Compenseren doen ze met de snavel, waaruit gestaag het goorste geraaskal gutst, zonder er ooit op afgerekend te worden. Democratisch heten die progressieven te zijn, maar als kleine minderheid eisen ze volledige medezeggenschap op; ze vaporiseren geweldloosheid, zelfs al moet die met geweld afgedwongen worden; met de mond belijden ze veiligheid voor de burger, tot die deugdelijk gegarandeerd wordt door de politiediensten, want dan zwaait een intern onderzoek; ze braken inclusiviteit, maar sluiten met gemak meer dan een miljoen zielen uit; ze aanbidden het individu, maar verwelkomen “en masse” heelder monolithische volksstammen; ze verafgoden de kleine man, maar wurgen hem in een onrechtvaardig staatssysteem van autistische regelzucht en vinkjes-tirannie; goddeloos seculier proselitisme staat hoog in hun vaandel, maar ze prosterneren zich plat op de grond voor de (terroristische) islam; ze overmeesteren de culturele podia, maar spuwen dodelijk addergif op de wortels van hun eigen bestaan; ze protesteren zich te pletter voor empathische humaniteit, maar keren vlotjes het hoofd voor de verwoestende plunderingen en stroperijen van de bezongen vreemde achterban… Taai geketend aan het vermeende eigen gelijk, verteert dít hoogst paradoxale links enkel nog zichzelf, nooit het flagrant maatschappelijk verlies dat ze allengs ondergaan.
De progressieven zijn op sterven na dood. Ze zitten “on death row” in hun eigen ideeëngevangenis en slagen er niet meer in zichzelf opnieuw uit te vinden. De linkse helix wentelt zich incrementeel neerwaarts en foerageert nog slechts op populistische pyrrusoverwinningen die het sterven moeten maskeren. Elke rollercoaster begint nu eenmaal op het hoogste punt om nadien alleen maar te dalen, die paar kleine remontes voor de dood niet te na gesproken. Koortsachtig speelt de linkse solist door maar lijkt de laatste te zijn die zich realiseert dat de tessituur van zijn minimalistisch stuk gestaag versmalt. Nu al heeft hij de grootste moeite om het orkest van de realiteit te overstemmen. Links, dat in het prille filosofische begin al de menselijke natuur uitdaagde (Marx, Marcuse, Habermas) en het geweld enthousiast omarmde (Bakoenin, Netsjajev), wordt thans van binnenuit uitgehold door jaloezie en postjespakkerij (Rousseau, Vandenbroucke), door grenzeloze fraude en corruptie (Claes, Coonen), door de ongerijmde veranderingsdrang die inmiddels de autodestructie aait (Stevaert+, Smet), door straalbezopen climatofobie (Van der Straeten,) en buitensporige xenofilie (Almaci, Gennez), door knotsgekke genderonzin (De Sutter) en oikofoob wokisme (Ridouani, De Bruycker) of gewoon door stuitende domheid (Van Brempt, Van den Bossche). De namen zijn exemplatief, dat spreekt, en tot op grote hoogte zelfs inwisselbaar, maar het geeft een idee. Allen echter zijn het onmiskenbaar de “lijkbidders” van links die de opgetuigde katafalk, zachtjesaan maar zeker, naar het offeraltaar duwen. Het vernietigende vuur brandt welhaast op volle kracht! Maar ze blijven, volgens henzelf toch, gelijk hebben!
Twee, op het eerste gezicht fluoriserende, uitzonderingen op dat zelfingenomen en verwaande links blijven weliswaar noemenswaardig maar bevestigen desalniettemin voluit de regel: de premier van Denenmarken, Mette Frederiksen, en haar Poolse ambtsgenoot, Donald Tusk, het lievelingetje van de “Europese” Zuster Ursula. Frederiksen tekende een streng asielbeleid uit; zo’n beleid waar wij hier, in onze 19de-eeuwse diplomatieke vergissing genaamd België, alleen maar van kunnen dromen. De asielaanvragen in haar land kelderde van 21.000, op het hoogtepunt in 2015, naar 2.482 in 2023. Frederiksen, nochtans een socialiste, heeft het nationaal belang in haar land terug voorop gezet (de samentrekking van beide componenten laat ik overigens geheel voor rekening van de lezer). Tusk is dan weer een oneigenlijke uitzondering: hij noemt zich namelijk liberaal, maar we weten al langer wat het liberalisme in ons land nog betekent, laat staan in het postcommunistische Polen! Tusk heeft zijn wortels in de vakbond Solidarnosc. Hij temperde de Europese asielspreiding in zijn land onder het voorwendsel al genoeg Oekraïners op te vangen. Bovendien voerde hij, onder druk van Poolse boeren die hun hoogwaardig graan niet meer aan de straatstenen kwijtgeraakte, opnieuw de invoerrechten in op laagwaardig Oekraïens graan. En de nieuw verkozen Poolse president mét vetorecht, Karol Nawrochki, zal Tusk ook op gebied van die andere progressieve “idee fixen” (bv. gendertheorie en klimaat) dempen. Tusk kon dus, gewild of ongewild, niet voor een “dusk” van het gezond verstand zorgen. Beiden bevestigen echter de regel omdat de progressieve heruitvinding van het nationaal belang ook gewoon anders kan heten: met name spontaan “rechts”, het alternatieve origineel dat veel meer hout snijdt. En dat begrijpen ondertussen meer en meer mensen. Het toont ten andere nog maar eens aan dat boeken als “Het Verraad aan de Verlichting” van de immer bekakte filosofische snotaap, Maarten Boudry, die trouwens zelf nog nooit beviel van een authentiek idee, al voorbijgestreefd zijn nog voor de eerste letter ervan op papier werd gezet.
**
Illustratie: straathoekschilderij via Twitteraar
**
Je kan ‘tScheldt steunen door:
- een bedrag naar keuze te storten op rekening: BE11 4310 7607 5248 (graag met vermelding ‘steun’ en je email zodat we je kunnen bedanken), of
- door (al dan niet anoniem) te steunen via: steunactie, of
- door je abonnement te vernieuwen via deze link
