Het is de week van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Na 18 jaar eindelijk weer een Belg in de finale. Valère Burnon (26).
Interessante avond want de twee finalisten gisterenavond speelden exact dezelfde stukken. Eerst het verplichte werk, “Music for the Heart” van Kris Defoort, gevolgd door Sergey Rachmaninov, Concerto n. 3 in d op. 30
Heerlijk vergelijken dus.
In tegenstelling tot de échte muziekexperts kijken wij bij ‘tScheldt eerst naar uiterlijke tekenen om gebreken satirisch uit te vergroten. Rachel en Valère spelen niet alleen met hun handen maar ook met hun hele lijf en alle leden. Het zijn geen ingetogen pianisten die met minimale bewegingen een maximale output creëren. Het zijn poppenspelers die de ruimte boven de toetsen en de stoel innemen met majestueuze brede bewegingen. Wij houden bij ‘tScheldt niet van teveel expressie bij pianisten, wij hoeven geen overspanning te zien in de gezichten, noch de exaltatie in veel te gestileerde schouder- en armbewegingen. Theater mag, maar beperkt. We hoeven niet te zien hoe de pianisten connectie maken met componist Sergey Rachmaninov over de grenzen van het tijdelijke heen. Inspiratie is een innerlijk fenomeen, geen vlaggentoneel. Trance mag, maar niet in your face als kijker.
Eerst kwam Rachel Breen aan bod. En dat speelde in het voordeel van de Belg. Zij is nog niet klaar voor het grote werk. Om het cru te zeggen. Ze verontschuldigde zich achteraf voor haar prestatie. Zij moet nog groeien als soliste. Ze is een vertelster, en dat doet ze goed, vandaar haar finaleplaats. Maar pianistiek scoorde ze nog niet. Veel technische fouten, veel te weinig kracht om het orkest mee te nemen. Nu stonden orkest en Breen soms naast elkaar en was het orkest verplicht de fouten van Breen op te vangen.
Door dat Breen zwak was, lag de ruimte open voor Burnon. En hij benutte ze. Waar Breen houterig overkwam, kwam Burnon geconcentreerd over, top of his game. In de Rachmaninov nam hij het orkest mee. Hij legde zijn tempo aan het orkest op zonder het orkest voor de wielen te rijden. De klank die Burnon produceerde was episch waar ze episch moest zijn, romantisch waar het romantisch moest. De tempowisselingen waren een probleem voor Breen, een sterkte voor Burnon. In de Finale – alla breve van de Rachmaninov was er een scherzando waar de Brussels Philharmonic onder leiding van Kazushi Ono over haar eigen voeten struikelde en Burnon bijna meesleurde. Maar Valère liet zich niet van de wijs brengen. (U leest het, na het drama van het Belgisch volkslied eergisteren zijn wij geen onverdeelde fan van Kazushi Ono)
Het publiek van de Koningin Elisabethwedstrijd is zoals altijd lekker chauvinistisch en bedankte Valère Burnon met een staande ovatie. Oververdiend. Minstens een plaats bij de eerste 6 finalisten waard bij de eindafrekening, alhoewel er nog een aantal zeer sterke kandidaten moeten komen. Ofschoon wij bij ‘tScheldt een broertje dood hebben aan monarchaal gedoe (lees hieronder), was het hartverwarmend te constateren dat er terug een Belg aan de wereldtop voor piano staat.
Wie viel er nog op gisterenavond? Prinses Elisabeth. Wat deed zij de hele avond? Wippen. Nee, serieus echt. De binnenkort door Trump gedumpte Harvard-studente zat te hele tijd op en neer te wippen. Als ze een van de volgende dagen nog eens langskomt zullen wij er persoonlijk voor zorgen dat er iemand een boek van 5 kg op haar hoofd komt te leggen.
