De verkiezingen, zeker in ons land, bruisten ook dit keer weer van onvervalste satire! En dan ligt het niet in het slechte karakter van Spietse om zich van enig commentaar te onthouden. Het privé-feestje van de traditionele particratie werd daarenboven zodanig verstoord door een ongewenste gast dat de “kommerlol” nooit écht ver weg was. De kiezer schudde de kaarten wel heel ongemakkelijk. Een potje wiezen met twee soorten troef is haast onbegonnen werk. Kleurt Vlaanderen zwart-geel, dan speelt Wallonië vooral met rood en groen. Gevolg is een dubbele regenboog van alle mogelijke kleuren, behalve de gebruikelijke.
Alle traditionele partijen verloren fors! Al moet de Open VLD de bui al langer hebben zien hangen. Dat Gwendolyn Rutten al weken geleden wist dat ze kopje onder zou gaan, bleek overduidelijk uit het feit dat ze zich, reeds vóór de verkiezingen, een waterdichte duikbril aanschafte. Veel hielp het echter niet. Meteen na de verkiezingen verklaarde ze nog maar eens nooit met het Vlaams Belang in zee te willen gaan: beter bewijs dat, zelfs onderwater, haar glazen blijven aandampen, is moeilijk te vinden. Vanuit de coulissen maakte de “Seniele” uit Brakel en de “Onnozele” uit Mechelen wat stampei maar veel verder dan wat Statler en Waldorf-kolder kwam het niet. De Seniele gaf wat gif op over het Vlaams Belang en stelde vast dat hij in het gesticht niemand kende die op die partij had gestemd. De “Onnozele” nam zichzelf dan weer als maatstaf van de wereld, maar niemand was op dat moment nog aan het luisteren.
De CD&V, met Don Quichot Beke aan het roer, moest ook al z’n laatste windmolen prijsgeven. Zijn Sanch(a) Panza, Hilde Crevits, zorgde tussen de afwas en de strijk nochtans voor een primeur. Tweede in voorkeurstemmen speelde ze het klaar een heus Hilde-Effect te versieren. Voor het eerst in de geschiedenis van welke partij dan ook was het effect echter negatief van aard. Het “moedige midden” herschiep zich bijna geruisloos tot het “meelijwekkend midden”, wat de Limburgse voorzitter een gevoel van thuis moet hebben gegeven. Hij voelde zich als een vis in eigen vervuild water.
“Cromme John” kon ook al niet rekenen op zijn stoottroepen. Net op de dag van de verkiezingen stelde zijn persoonlijke Calcutse Teddybeer zich kandidaat voor het burgemeesterschap van Antwerpen! “Da’s 6 maanden te laat, achterlijke lijs!” moet de Cromme door de telefoon geroepen hebben, “de gemeenteraadsverkiezingen waren in oktober!” Zoveel arrogantie was zelfs voor Tom Meeuws een brug te ver geweest. Gevolg was wel dat het Neurootje Freya Van den Bossche op de foto mocht met de (bijna oud-) voorzitter tijdens diens verliezerstoespraak, wat dan weer al haar ex-lieven (ondertussen ongeveer gelijk aan een flinke centrumstad … Gent bv.) meteen terug naar de cocaïne deed grijpen … Waardoor de Calcutse haar Antwerpse aanvoerlijnen wist te vrijwaren.
De door al te activistische media aangekondigde groene golf bleef gelukkig maar voorspelbaar uit. Anuna had een lesbische tong teveel gedraaid en was uiteindelijk bij “bomma- en bompa-klimaat” door de mand gevallen. En die Turkse kobold bleek ook al een strategische blunder van formaat: wie ecologische cafépraat wil verkopen, moet toch minstens zien dat zijn of haar neusje boven de toog uitkomt, zelfs al heb je een kwebbel als een roeptoeter! Als trampoline had ze misschien Van Besien kunnen lanceren, maar zelfs Woutertje geraakte niet tot aan de geldelijke tapkraan.
Tot slot de N-VA. Tja, de N-VA. Ben – Ketnet – Weyts deed nochtans zo z’n best! Met Corneel van Oosterweel had hij alle kleuters verleid … tot Leider Bart hem op de hoogte bracht dat die koters nog niet mochten stemmen. Zelfs in z’n eigen gemeente hadden ze even genoeg van Ben, de Boete-automaat! De overige “paljassen” deden dan maar een “Dewintertje” maar ook daar leken ze slechts op een vaal carbonnetje van de échte. Authenticiteit en beginselvastheid, het loont!
De algemene uitslag doet in ieder geval het beste verhopen voor dit blad. Federaal zit de zaak zó muurvast dat, in vergelijking met dit kluwen, de gordiaanse knot veel meer weg heeft van een oudewijvenknoop dan van een onontwarbare touwslag. De volgende regering zal sowieso asymmetrisch zijn … een beetje zoals de borsten van Annick De Ridder vóór hun vergroting.
Maar ook Vlaams wordt het geen sinecure. Het heeft er alle schijn van dat het Vlaams Belang een aardig deel van zijn kiezers heeft teruggewonnen. Het merendeel verliet de partij niet omdat ze teleurgesteld waren in het programma, maar in het systeem (cordon sanitaire). Zij keren thans terug, wel degelijk teleurgesteld in de N-VA en de rest. Nu zijn er twee mogelijkheden: óf men houdt eindelijk rekening met de volkswil en opent de deuren van het privé-feestje naar een échte democratie, óf men doet dat niet en dan is het einde van de politiek nabij. In beide gevallen echter blijft het spektakel zwanger van satire.
Mooi zo, kiezer. ‘tScheldt dankt U!
***
Foto: Moegetergde leerkrachten in een falend onderwijssysteem kunnen de bovenstaande foto gebruiken als lesmateriaal om leerlingen met taalachterstand uit te leggen wat de betekenis is van een “judaskus”. Te gebruiken in een zin zoals “Wouter Beke gaf Hilde Crevits een judaskus”.
***
