Grote consternatie op het kerkhof van Lochristi! Op donderdagavond, 7 november, werden er op het grasveld rond het crematorium Westlede duizenden licht- en vuurflitsen opgemerkt die vergezeld gingen van een knisperend en knetterend geluid. De nachtwaker verwittigde, onmiddellijk na zijn akelige ontdekking, de politie maar die kon na afloop van een grondig onderzoek slechts mompelen dat er van de daders geen spoor was.
Analyse van de neergedwarrelde vuurpartikels, uitgevoerd door de Ideologische UGent, bracht aan het licht dat het ging om een spontane zelfontbranding van ene Willy Clarisse Elvire Hector Burggraaf De Clercq. De wetenschappers stonden voor een raadsel, de politiek echter wist wel beter: die ochtend namelijk was de kleinzoon van Willy en burgemeester van Gent, Mathias De Clercq, op de radio komen pleiten voor een Paars-groene federale regering. Zichzelf omkeren in het graf kon oude Willy niet meer: hij wist niet meer hoe het moest … De enige oplossing die restte was dus: zelfontbranding.
Partij op Apegapen
Nu zijn ze bij de liberalen, na Guy Verhofstadt en Bartje Somers, al wel wat gewoon, maar de demarche van Mathias De Clercq was toch ongezien! “Division is our middle name”, moeten ze bij de liberalen in perfect liberaal-Nederlands gedacht hebben. Natuurlijk sprak Mathias uit eigen naam: het algemeen partijbelang heeft bij de liberalen altijd al wat moeilijk gelegen, maar sinds de VLD zich “Open” heeft gesteld voor alle dissidente meningen, lijkt het hek er wel helemaal van de dam.
Dynastieke Alexander De Croo, die ook al opgescheept zit met een problematische vaderzorg, en fractieleider Egbert Lachaert – nomen est omen? – hadden zich al formeel uitgesproken tégen paars-groen: die laatste vond trouwens dat een paars-groene coalitie enkel mogelijk was na rituele verbranding van de gecoördineerde Waals-linkse partijprogramma’s – als het maar brandt bij de liberalen! En Gwendolyn Rutten wachtte nog op een interventie van de Heilige Geest om haar standpunt te bepalen: zij was in geen velden te bekennen, kwam haar dorp Aarschot niet meer uit en liet, alweer in aloude liberale traditie, anderen de kastanjes uit het vuur halen. Of Mathias, die zelf reeds niet al te koosjer aan de Gentse sjerp was geraakt, de eerste “kanstanjegraaier” was waaraan het voorzitsel dacht, is niet bekend. Lang kan het echter niet meer duren of de liberale excellenties rollen alweer ondeugend over de straatstenen van de Melsensstraat. Hou U gereed!
Gent als Model
De besmetting met stoutmoedigheid had De Clercq opgelopen in zijn eigen Gent, dat hij voorzag van de titel: “de mooiste stad van Vlaanderen”. Of die uitspraak in Mechelen het linker- dan wel het rechteroor van de “beste burgemeester van de wereld” duurzaam liet fluiten, wordt nog onderzocht. Gelukkig was Bart Tommelein, die andere liberale coryfee – uit Oostende – op dat moment net een contract aan het ondertekenen voor de bouw van nog een windmolenpark of zes, pal vóór zijn al danig beschadigde kustlijn, of hij kreeg opnieuw een acute aanval van de ziekte van Bell. “Gent swingt!” zei de groene “sidderaal” – verschoning liberaal – nog. Bekend was al dat politici in een imposante zeepbel leven, maar dat die zeepbel nu ook vervaardigd is uit driedubbele thermopane, wisten we nog niet! Gent swingen? Jazeker! Van de verhuiswagens waarmee autochtone Gentenaren allengs het hazenpad kiezen: en van de “roepers” op de openbare faillissementsverkopen: “Hier si, nog een toonbank uit een circulatieplan-faillissement, hoeveel geef g’er voor? Nie warm, nie willen!”
Jaloezie
Vraag blijft wat De Clercq toch bezielde om voor paars-groen te kiezen? Volgens een hoge, interne partijbron moeten we het niet verder zoeken dan onvervalste, ouderwetse, liberale jaloezie, een kwaal die de liberalen van bij hun oprichting parten speelt. Het was het succes van Bartje Somers dat De Clercq de ogen uit stak. In ongeveer alles kwamen ze overeen: beiden waren burgemeester van een centrumstad en alle twee mistten ze op de meest volstrekte wijze een visie op hun stad. Beiden lulden maar raak en huppelden van de ene tegenspraak naar de andere. Beiden gruwelden ook van hun eigen mensen, en gingen plat voor vreemde electorale instroom. Alles klopte! Op één ding na … Somers had ook nog “ne fouten bompa”, en die had Mathias niet. Meer zelfs, “zijnen bompa” was een echte liberaal: een onherstelbaar mankement in de moderne OpenVLD! Wat je niet hebt, dat kun je tegenwoordig “maken”, zo moet Mathias gedacht hebben. Maar hoe? En daar kreeg hij een ingeving van dezelfde Heilige Geest waarop Rutten al een paar jaar wacht: wie paars mengt met groen, krijgt donkerbruin! Toegegeven, dat is nog geen zwart, maar het komt toch aardig in de buurt. Als de kleinzoon voortaan een “bruine rakker” is, dan moet “den blauwen bompa” van weleer zeker fout zijn geweest! Welk bruin wordt bedoeld, mag trouwens duidelijk zijn!
Op de Ideologische UG werd gelijk beslist een permanentie te organiseren aan het crematorium van Lochristi … voor het geval Mathias De Clercq zijn mond nog eens opentrekt!
