Er was eens, in een akelig actueel heden, een verschrikkelijke dikke heks. Zij heette De Block, maar omdat iedereen spontaan aan die dikke, vette blokjes voor in de soep moest denken, noemden ze haar Maggie. Maggie was geen groot licht en van lettertjes en cijfertjes had ze ook niet veel kaas gegeten, maar listig en vals was de des te meer! Omdat Maggie zich echter uitdrukte in een tactloos patois zocht ze naarstig naar een paladijn die beter gebekt was, althans vormelijk. Zolang je niet naar zijn immanente tegenspraak luisterde, kwam hij geloofwaardig over. Maggie’s paladijn heette Marc Van Ranst, maar iedereen noemde hem Vadertje Viroloog, naar het koosnaampje van zijn idool, Vadertje Stalin. Wat kon het Vadertje Viroloog schelen dat Stalin miljoenen mensen had vermoord? Uiteindelijk ging het zowel voor Maggie als voor Marc toch alleen maar om de macht, en daarom smeedden ze een geslepen plan om die macht voor eens voor altijd te grijpen.

In een klein kasteeltje aan de rand van een groot bos woonde een lief, klein prinsesje. Zij heette Coronaroosje. Haar adellijke titels was ze al lang kwijt en ze moest hard werken om aan de kost te komen. En dat deed ze ook! ’s Morgens ging ze de koeien melken en het land rond het kasteeltje bewerken, ’s middags maakte ze haar kasteeltje schoon en ’s avonds hield ze haar geest soepel door moeilijke artikels uit tijdschriften en nog veel moeilijkere boeken te lezen, want Coronaroosje was heel slim en bedachtzaam. Dat stak Maggie en Marc de ogen uit. “Verdomme”, had Marc aan Maggie geopperd, “dat verschrikkelijk Coronaroosje heeft ons altijd vanaf de eerste moment door! Dit kunnen we toch niet zo laten!” En daarom staken beide snoodaards de koppen bij elkaar en broedden een gewiekst plan uit!

Op een bepaald moment, het leek wel een geschenk uit de hemel, waarde er in het anders zo vredige landje, een gruwelijk virus rond dat, als een veelkoppige draak, alle mensen verslond die dichter dan anderhalve meter bij het beest stonden. Iedereen sprak over het Chinese virus, maar Maggie en Marc noemden het virus Corona, naar het slimme prinsesje dat beiden zo haatten! Lang duurde het niet of de heks en haar paladijn zagen mekaar eens diep in de ogen en glimlachten lijp en link naar elkaar. In beider geest had het gewiekste plan vorm gekregen. Maggie begon bloeddorstig te lachten, de bulderlach van de heks was zelfs tot in het kasteeltje van Coronaroosje te horen!

Dat er iets moest gebeuren tegen het virus stond vast. De draak bleef maar mensen verslinden en noch Maggie, noch Marc hadden de oplossing voor het grijpen. Coronaroosje wist het wél, maar omdat de snode plannen van de heks en haar paladijn veel verder reikten dan alleen maar het volk verlossen van de draak, werd zij het zwijgen opgelegd. Coronaroosje en de rest van het volk moesten verplicht binnenblijven. Ze hadden voor de maatregel een Engelse naam bedacht, die de geloofwaardigheid van het gevoerde beleid moest verhogen. Ze noemden het “lockdown” en hadden er zelfs verschillende slogans voor bedacht: van “Blijf in uw kot” tot “flatten the curve”. In steden en dorpen werden allemaal affiches opgehangen in het Nederlands én in alle talen van Noord-Afrika, omdat ze wisten dat de mensen uit die streek toch niet konden lezen en nog minder de wetten zouden naleven.

Coronaroosje en de ganse bevolking werd thuis in een hele diepe slaap gewiegd, die dagelijks verlengd werd door de praatprogramma’s op radio en TV. Bekende mensen uit het landje van Coronaroosje kwamen van alles en nog wat vertellen, maar het slaapverwekkendste eerst. Ondertussen hadden de heks en haar paladijn de handen vrij om hun macht te vestigen. Alle winkels en fabrieken werden gesloten zodat de mensen geen cent meer konden verdienen, en ook het onderwijs lag stil of werd zwaar bemoeilijkt, zodat geen kritische geest meer kon opgeleid worden. Daarenboven werd er alles aan gedaan om mondmaskers, die de mensen konden helpen, te vernietigen of er, om de schijn hoog te houden, verkeerde te bestellen.

De mensen werd het verboden nog buiten te komen om naar hun tweede verblijf aan zee of in de heuvels te togen, waar het sowieso veiliger was dan in de stad. Overtreders, die hun beurs toch al zagen smelten, werden voor een niemendalletje veel te zwaar beboet. Willekeur heerste overal en Maggie en Marc werden in geen tijd schathemeltje rijk! Zelfstandigen werd nog een wortel voor de neus gehouden met subsidiekruimels die hen uit de hand van de staat lieten eten, maar ouderen werden volkomen aan hun lot overgelaten. Werden ze niet opgevreten door de draak, dan door eenzaamheid of onverschilligheid. Het volk werd ontmenselijkt en gekneld in nietszeggende statistiekjes. Tot overmaat van ramp lieten Maggie en Marc ook nog eens de cultuurloze gelukzoekers en zware criminelen vrij die, nu het volk toch sliep, de handen vrij hadden om alles scheef te slagen wat maar scheef geslagen kon worden.

De bedoeling van de heks en de paladijn was duidelijk: alle mensen moesten staatsafhankelijk worden. Heel in de verte weerklonk zelfs de gedachte om, na de overwinning op de draak, verschillende sectoren te nationaliseren. Maggie wist nog steeds van niks, maar de paladijn, Vadertje Viroloog, die al hardop droomde van een nieuwe partij en, ondanks de geveinsde drukte van zijn bestaan, toch nog de tijd vond om reacties op de twitterposts van zijn vijanden te hekelen, wreef zich onverschrokken in de handen, alsof hij ze waste. De lockdown kon voor hem niet lang genoeg duren: hoe langer immers het volk verplicht slaapt, hoe meer ze onderworpen konden worden aan de wil van de stalinistische staat.

Het slimme Coronaroosje droomde in haar diepe gedwongen slaap de gruwelijkste dromen van de wereld na haar ontwaken, want ook in haar slaap bleef zij een veel te clever prinsesje. Maar toen ze werkelijk ontwaakte, zag ze dat het allemaal nog veel en veel erger was!

Er was zelfs geen varkentje meer met een lange snuit …

***