Dinsdag 26 mei 2020, feestdag van Heilige Filippus Neri, patroon van de humoristen, was een buitengewone dag! Eentje om nooit te vergeten!

**

Voor het eerst sinds de uitbraak van de coronacrisis, eigenlijk voor het eerst sinds zijn ontstaan, verstoof ons land het rijpe aroma van de consensus. Iedereen, maar echt iedereen was het over één ding eens. Van in de kibbelzieke Corona-huiskamer tot in het nog twistziekere parlement, vanop elk druk bezocht pleintje in de stad tot in de plaatselijke nachtwinkels, van diep verscholen in de door Schauvliege gekapte Vlaamse bossen tot op de onverholen beemden klonk unisono: Conner Rousseau was er in Ter Zake niet in geslaagd ter zake te komen. Van Grieken had de slaapmuts op gympies naar de Filistijnen gedebatteerd. Dat beaamde iedereen! De natie leek eindelijk “verbonden”!

Zeker een dag duurde het vooraleer we uit de ultieme roes van “verbondenheid” ontwaakten. Dat gebeurde uitgerekend eerst bij de sp.a, kampioen van de samenhorigheid en sinus van de buigzaamheid. Dáár en nergens anders begon men, liever laat dan nooit, te beseffen dat de zo begeerde “iedereen aan boord”-strategie als een kanonbal op de eigen voet was terechtgekomen . Maar nu? Een moeilijke, schier onmogelijke taak bezwaarde de linkse schouders. In afwezigheid van de voorzitter, die aan zee lag te zonnen in z’n zwemshort van Ralph Lauren, holden partijbonzen in confectiepak en dito das heen en weer op het partijhoofdkwartier aan de Grasmarkt in Brussel … tot er eentje een wat schriel en kaal ventje met een brilletje de aandacht zag trekken aan de overkant van de straat. Hij zwaaide, zoals gewoonlijk vals bescheiden en licht voorovergebogen om sobere pretentieloosheid te veinzen, alsof hij iets wilde komen zeggen.

Het was Bart Brinckman van het links activistisch pamfletje dat al lang niet meer dekkend “De Standaard” heet. Bart, zelf nooit in het reine gekomen met z’n eigen pikzwarte familiegeschiedenis, laat geen kans voorbijgaan om het Vlaams Belang “te pakken” en nu Conner langs alle kanten “gepakt” was door Van Grieken, had hij misschien een ideetje. De partijbonzen waar een en al oor. Meer “oor” zelfs dan Willy Claes, in zijn glorietijd vóór het Agustaschandaal, ooit voor mogelijk had gehouden! Brinckman, sinds 2011 “stokoude schrijver” (“senior writer”) van het dagelijks affront aan de boekdrukkunst, stelde voor om in de vernieuwde zaterdagkrant een jong en dynamisch portret van de voorzitter te schetsen om de zaken toch een beetje recht te zetten.

“Maar”, zei Brinckman, “op één voorwaarde: wat Conner zegt is compleet onbelangrijk (intellectueel geraakt de man toch niet verder dan de holle slogan of de lege doos, waarna hij gewis ad hominem wordt), én zijn kledij moet wat minder “posh” zijn.” De werkman moest zich erin kunnen herkennen. Dat werd afgesproken! Brinckman belde gelijk zijn hoofdredacteur Karel Verhoeven op die bijna dagelijks de krant voorziet van een zo losgeslagen opinie dat hij met stip het label opinie-“maker” verdient. Verhoeven was akkoord en de poppen gingen aan het dansen. In de vernieuwde DS-Weekend stond Conner op de voorpagina.

Op de foto binnenin, die speciaal voor de gelegenheid op een plek werd geschoten waar U en ik niet mogen komen: aan zee (!), staat Zijne Majesteitelijke Laagheid in een grijze hoodie van Crooked Tongues (48,99 €), een verwijfde Adidas-TKY CAMO-short (44,95 €) en “basketbal-sloefen” Supercourt RX, eveneens van Adidas, (149,95 €). Nog een geluk dat de fotograaf z’n toestel zelf nodig had of het ding bengelde nog gezwind voor zijn buik ook. De “scheefgegroeide” tong van deze politieke toerist blijft op de foto vrolijk in de bek, maar dat ze krom staat, was te lezen op z’n hoodie en konden we met eigen oren dinsdag tijdens het debat al vaststellen. Of hij de werkman gaat overtuigen door met zijn handen, als een graaiende gestampte boer, diep in de zakken te tasten, is nog maar de vraag! De titel van het artikel is al even veel- als nietszeggend: “Wij zeggen geen sorry meer. Dat is voorbij, fini”. Je kunt je natuurlijk niet blijven verontschuldigen voor wat de natuur je niet gegeven heeft.

De eerste zin van de 8 – in herhaal: acht! – bladzijden tellend oefening in de idiotie luidt “Zijn opmars is steil en stilaan incontournable”. Verder zijn we niet geraakt. Zeker niet wanneer we vanuit de ooghoeken ook nog vernamen dat hij maar 2 boeken had gelezen – De Prins van Machiavelli (’t zal wel zijn. In stripverhaalversie zeker!) en de biografie van Freddy Willockx. Hoe is die kerel er in godsnaam ooit in geslaagd om een rechtendiploma binnen te halen? Dat hij eerst bij thesiskoningin Freya Van den Bossche heeft gewerkt, verklaart misschien al veel!

***

Illustratie: Bart Brinckman van de zwaar gesubsidieerde journalistieke puinhoop die vroeger De Standaard heette

***