Corona is “big business”! Niet voor U en mij, maar voor de staat. Onder het mom van de volksgezondheid is het de normaalste zaak van de wereld geworden om de laatste cent uit uw lege beurs te kloppen en even genade- als gewetenloos te snoeien in uw grondrechten.

**

Het middenveld en de democratische “machten” draaien, in een ultieme poging hun relevantie te redden, overigens probleemloos mee in deze carrousel van de pietluttigheid.

De regimepers mijdt stellig elke afwijkende mening van echte experten en glipt die stem dan toch door het fijnmazig net van de sociale media dan helpt de karaktermoord wel een handje. Vraag dat Lieven Annemans maar eens! Kers op de taart blijft echter de hakbijl van justitie. Wat de suffe snuiters in toga beslissen, is immers wet. Alle deurwaarders smeren, stekeblind voor de realiteit en met beide ogen gericht op het verduldig gestempeld vonnis, hun beentjes al in om uw laatste klammige vod terstond kurkdroog uit te wringen. En als dat allemaal achter de rug is, is de kans groot dat je nog gebroodroofd wordt ook door een samenzwerende werkgever die jouw privélotgevallen even niet vindt passen in zijn bureaucratische company-policy …

In de rechtbank van Gent had men dat al eerder door. De “groene wolven” in schaapsvacht hebben er van de blauwe ceremonie-burgemeester immers niks te vrezen en de “scheiding der machten” is er toch al een poosje opgeofferd aan de even heilige als imaginaire volksgezondheid. Rechters, college, gemeenteraad, het “groene” middelveld … allemaal één grote pot nat! Om de eenheid in die Gentse “ploeg van 260.000” kracht bij te zetten had de plaatselijke loge-rechtbank in de vochtige kamer afgesproken de dorpse toga-nar uit Dendermonde, Peter D’Hondt, te smeken om, ter vertier en vermaak van het boeketje Gentse bekrompen BoBo’s, nu ook in de grote stad zijn vlijmscherpe groenlinkse guillotine op te stellen. De corona-themazitting leek hen daarvoor een gepast moment. En dat liet deze perfide justitiële dobberman zich geen tweemaal vragen.

Met een leedvermakende bulderlach en een vette regimeknipoog genoot ons aller Peterke de Grote van het steeds weer neerdonderende mes in de halswervels van de zenuwachtige burgers, die zich blijven afvragen wat ze eigenlijk fout deden. Elk uitgesproken vonnis moest een schoolvoorbeeld worden van wat in de juridische wereld geldt als een “disproportionele straf”. Geef een “baliekluiver” macht en hij misbruikt ze! Met D’Hondt heeft ook Vlaanderen zijn corona-inquisiteur gekregen die zelfs Torquemada het mondmasker van het gelaat zou doen rukken op zoek naar frisse lucht!

Het zou Peterke nochtans sieren zich bij gelegenheid eens af te vragen hoe hij met zo’n arrogant gat op de stoel is terechtgekomen waarop hij nu zit. Men kan per slot van rekening voor de buitenwereld wel voorwenden dat de ganse melkweg door die ene krent loopt maar de werkelijkheid van alledag is een natte scheet trivialer. Peterke heeft namelijk zijn benoeming te danken aan de mama. En dat is de enige echte Paula D’Hondt-Van Opdenbosch (CD&V, °1926)!

Toen Paula als laatste federale minister van Openbare Werken (nadien gewestmaterie) te horen kreeg dat de CD&V niet onmiddellijk een bevoegdheid vond die bij haar paste, werd Boudewijn bewerkt om haar tot Koninklijk Commissaris te benoemen, nog wel van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, het latere UNIA. Sindsdien zitten we met zo’n volslagen overbodig gremium opgescheept dat ook al wordt ingezet tegen de eigen burgers: Peterke heeft het dus niet van vreemden!

Paula leeft trouwens nog steeds! Maar dat dankt ze dan weer aan Onze Lieve Heer die de kelk van haar aanwezigheid in de hemel graag nog een poosje aan zich wil laten voorbijgaan. 94 lentes telt ze nu, bijna 95. Een stevige brok d’Hondt, als U het mij vraagt. Nu nog, maar toen ook al! Want de benoeming tot Koninklijk Commissaris (en dus niet tot minister) zou niet “gratis” passeren (Stevaert stond toen nog “achter” de toog te lullen). Haar zoontje Peter werd een paar jaar later politierechter benoemd en voor zijn neefje Hans D’Hondt werd ook gezorgd: hij begon aan zijn slingertocht tussen kabinetten en de administratie. Vandaag is Hans voorzitter van de fod financiën. Pienter kereltje, werd in 2018 nog “overheidsmanager van het jaar”; dwaas Peterke is nog steeds politierechter. Wat het opstapje naar een carrière in de magistratuur moest worden, werd meteen eindstation. Met zo’n piston achter die “zonnekont” van hem zou hij al lang de rode toga van Cassatie moeten dragen, maar dat werd het dus gelukkig niet! Het lijkt er wel op of het “Peter-principle” werd op zijn verwaand lijf geschreven.

Onder advocaten deed in de jaren ’90 en begin 2000 het “publiek geheim” van Dendermonde de ronde. Wie er ging pleiten kreeg van confraters en griffiepersoneel geheid het verhaal opgedist dat Peterke D’Hondt ooit eens, na de gebruikelijke middaglunch en het bijhorend fleske rood, met de voortvarendheid hem eigen tegen een geparkeerde auto geknald was … en doorgereden. Een wakkere Dendermondenaar moet daarop zijn nummerplaat genoteerd hebben en klacht ingediend. Die klacht werd echter onmiddellijk verticaal geklasseerd. Tja, zo is het gemakkelijk natuurlijk!

Se non è vero, è ben trovato. Maar wij van ’tScheldt verschieten van niks meer! Als “Shame KouweKiwi” en Tony Coonen al tot de nieuwe politieke cultuur behoren, wat moet die oude dan niet geweest zijn? In het bureau bij Peterke thuis hangt, in het verlengde van de bar met allerlei sterk lekkers, een bordje aan de muur waarop staat gedrukt: “I’ve spent most of my life playing golf. The rest of it I’ve just wasted”. Wie zijn wij om die waarheid te betwisten?

**

Illustratie: Peter D’Hondt

***