Warm Water en Buskruit

Het Mirakel van Mechelen trekt ten strijde tegen de vaste benoemingen bij de Vlaamse overheid. Bijna dertig jaar nadat de neoliberale hervorming van “da joenk” de afschaffing van de vaste benoemingen als bijna breekpunt in het toen nog VLD, nu OpenVLD-programma inschreef, tracht de linksliberale Somers opnieuw het warm water en het buskruit tegelijk uit te vinden door de vaste benoeming definitief te fnuiken; schijnbaar in de hoop dat niemand nog weet dat, toen de liberalen nog liberaal waren, die vaste benoeming reeds decennialang de steen des aanstoots was. Alleen zijn de maatschappelijke omstandigheden ondertussen zozeer gewijzigd dat voorzichtigheid geboden blijft. Als de vos de passie preekt, boer let op uw kippen!

De “Omvolker des Vaderlands” is dus bevallen van een reeds lang ontslapen idee dat naar eigen zeggen “een modern en toekomstgericht hr-beleid voor de Vlaamse overheid” moet mogelijk maken. Hij kiest resoluut voor een “duurzame” loopbaan bij de overheid en daarom wordt de “vaste” benoeming vanaf 2023 afgeschaft. De continuïteit van de openbare dienst doet er even niet meer toe. Wie meent hier een schoolvoorbeeld van een contradictio in terminis in te lezen, heeft gelijk! Bezig tegenwoordig het woord “duurzaam” en links Vlaanderen stemt zonder dralen met uw voorstel in. Al is de kans overigens groot dat de beste burgemeester van de wereld zijn eigen zotternijen zelf ook werkelijk gelooft. De volslagen afwezigheid van een splinter schaamte of een snipper schroom wijzen in ieder geval duidelijk in die richting.

Wie is de Schietschijf?

Budgettair kan men de maatregel in ieder geval niet bevredigend uitleggen. Samen met de vakbonden werd immers afgesproken de contractuele arbeidsovereenkomst bij de overheid op te waarderen, wat zou neerkomen op, wij citeren: “versterking van loopbaan- en beloningsbeleid, ziekte, re-integratie, pensioen en bescherming”, einde citaat. Lees vooral: opslag! Tegen 2024 gaat de bijdrage voor de tweede pensioenpijler al met 5% de hoogte in. Dan rest de vraag: “wat is ons mirakelmanneke toch zinnens?” Welke triomf wil hij op “zijne revers” spelden? Aan de kont van Kaouakibi zal hij sowieso knap minder kunnen krabben, dus welke gram wil hij dan vast wel halen en ten koste van wie? Wat is de verdoken agenda, het plan B van Bartje, de stiekeme smoes van Somers?

De adders springen ons vanonder het groene gras bijna letterlijk in het gelaat! Het moet met die bescherming van de ambtenaar te maken hebben. Niet zozeer van de lijzige, ietwat logge, lamlendige apparatsjik die met geen stokken vanonder z’n loodzware levenssteen te stampen is, maar met zijn tegenpool: de frisse, eigengereide, zich niet steeds direct aan de pensée unique conformerende, van nature graag zelf reflecterende dignitaris. Hij die schoon genoeg heeft van “top-down-reglementeringen” uitgaande van hogergeplaatste klepzeikers en zemelknopers, die het veld niet eens behoorlijk kennen maar wel de woke quatsch ter meerdere eer en glorie van zichzelf willen institutionaliseren! Niet dus, zoals voorheen, de lamzak maar de visionair wordt beoogd!

Onderwijs: een Oud Zeer

Neem nu het onderwijs! Zeggen dat het onderwijs in Vlaanderen nog maar bitter weinig voorstelt, is niet eens nog een open deur intrappen; het is voor een gapend luchtgat staan beuken, waar ooit wel een deur open en dicht zwaaide, maar waar nu zelfs geen hengsels meer in de muur zitten. Deze vaststelling rolt trouwens niet enkel, en allengs meer, uit de mond van wereldvreemde CEO’s die op de resultatenrekeningen van hun boîtes de kostenpost “interne en externe opleidingen personeel” gigantisch zien stijgen, maar wordt eveneens bevestigd door opvoedkundige binken die zoiets als de “humaniora” (de menswording) als ideaal zijn blijven koesteren. De zich in alwetendheid verhullende onwetendheid van het stelletje klimaatkeutels voert het ultieme bewijs van deze thesis alleen maar op tot het niveau van de onweerlegbaarheid!

Het scolair verval in onze contreien, en elders, dateert nochtans niet van gisteren. Het is een “oud zeer” dat haast ongemerkt begon op te spelen in de late jaren ’50 van vorige eeuw en sindsdien het onderwijs alleen maar verder heeft aangevreten en uitgeslepen tot slechts een flinterdun laagje cultuur restte; een transparant membraan tussen gelikte beschaving en rauwe primitiviteit. Hoofdschuldigen zijn uiteraard de opeenvolgende ministers van nationale opvoeding en onderwijs geweest, zowel van links als centrumrechts trouwens, die hun stempel wilden drukken op iets waarvan ze zelf geen kaas gegeten hadden en dan maar capituleerden voor de “pedagoochelende” naïevelingen die, omwille van de eigen academische relevantie, geen vrede meer konden nemen met de logica van eeuwen, meer bepaald de wetenschap dat “de vruchten van kennis en kunde zoet zijn, de wortels echter wrang en bitter blijven”.

Directeurs: het Restafval van het Klaslokaal

En dan zijn er nog de schooldirecteurs: het restafval van het klaslokaal. Voor een bende pubers van zestien houden ze zich niet staande (of zijn er op uitgekeken) en dus dingen ze maar mee naar een zuiver administratieve functie waar de instructieve praktijk zich plotsklaps heilzaam metamorfoseert tot feilende theorie. Zelf weten ze raad met theorie noch praktijk, maar verscholen achter het naambordje “directeur” voelen ze de macht door hun aderen zinderen. Wat zij als “les-welp” nooit klaar speelden, wordt nu meedogenloos opgelegd aan “educatieve tijgers” die wel beter weten. In het officiële net worden directeurs zonder uitzondering en ondanks zogenaamde eerlijke sollicitaties (mon oeil!), nog altijd ouderwets politiek benoemd; in het katholieke net worden ze “gekozen” door een inrichtende macht die een wit voetje wil halen bij de progressieven van de koepel of de eigen navel willen soigneren. En dat geldt eveneens voor het aarzelend ontluikende privé-onderwijs in Vlaanderen!

Dankbaar voor hun baantje snokt menig directeur zich glimlachend af naar boven en gefrustreerd door eigen schoolse onkunde stampt hij of zij even overheidsdociel naar beneden. Narcistisch “van den bloede” verzamelen ze rond zich slechts schoothondjes die zich bij elke patronale ademstoot, hoe zerp geurend ook, in volledige aanbidding ter bodem prosterneren. Van de weeromstuit weren ze de ware leerkracht die het gelijk, als het over zijn klas en kennisveld gaat, wellicht meer dan verhoopt aan zijn kant heeft. Gelukkig zijn er ook echt wel uitzonderingen, maar weet dan wat van uitzonderingen gezegd wordt: zij bevestigen alleen maar de regel! Dat topscholen geen topleerkrachten en gewone scholen zelfs geen gewone leerkrachten meer weten te strikken, dat er zich in het onderwijs zelfs een heuse braindrain voltrekt, mag in dit opzicht dan ook meer dan symptomatisch heten!

De Leerkracht in Hart en Nieren

En daar, helemaal onderaan en geheel verlaten door het systeem, bengelt hij dan: de leerkracht in hart en nieren. Hij die wél en haast van nature weet hoe het moet, doch achterna gezeten wordt door tegenwerkende directeurs en ouders die het geniale kaliber van hun oogappel scolair niet beaamd weten (want het verval van het onderwijs, lieve lezer, is inderdaad een uitgesproken maatschappelijk probleem!). Die leerkracht “van huis uit”, wordt nu ook, bedolven onder contraproductieve planlast en eindtermen, gepersecuteerd door de prille en onrijpe schoothondjes van directie en departement. Diezelfde schoothondjes die een paar decennia geleden geen schijn van kans maakten in het onderwijs maar thans, op grond van papieren theorieën en soft geleuter naast de kwestie, het onderwijs verder de dieperik induwen.

Vraag aan iedereen, van metser tot geneesheer: “Welke leerkracht heeft jouw leven veranderd?” En de kans is groot dat het net die leraar is die buiten de lijntjes kleurde; zich niks aantrok van eindtermen of patronale directieven; geen obligaat parcours blindelings en saai volgde, maar de leerling uitdaagde, hem confronteerde met een wereld die (nog) niet de zijne was en werkelijk iets wakker wist te schudden in dat lakse luizenleventje van de actuele pedante puber. Door overregulering, poco- monocratie en woke dwingelandij wordt hij echter schaars, die leerkracht in hart en nieren.

Vaste Benoeming als Wapen tegen Opvoeding en Ontplooiing

Vandaar dat hij meer dan ooit bescherming verdient! Bijvoorbeeld door een vaste benoeming. De tijden waarin we leven zijn teveel veranderd: allerwegen immers wordt het gewone en het redelijke onverholen verruild voor dwarse dwaasheid en ingevoerd exotisme. Behoedzaamheid is derhalve meer dan ooit geboden want ondertussen spatten zo ongeveer alle nieuwe wetten en reglementen – van gasboete en nultolerantie tot veiligheidsvoorschriften en reparatiewetten – eerder nog uiteen in het gezicht van de bange blanke mét pedigree, dan in dat van de nieuwbakken zwerver met een complex waarvoor ze initieel bedoeld waren. De kans dat het anders zal zijn met de voorstellen van de pseudo-liberale “Omvolker aller Landen” uit Mechelen, is met onweerlegbare en stellige gewisheid, minder dan nihil. Integendeel, de afschaffing van de vaste benoeming zal vooral ingezet worden als wapen tegen de broodnodige “ambetanterik” die zich niet steeds gewillig voor de poco-kar laat spannen. Hij dient recht in het hart getroffen te worden omdat alleen hij bij machte is de politieke potentaat te confronteren met de baarlijke onzin die hij onophoudelijk uitbraakt. En niet alleen in het onderwijs, trouwens!

**

Illustratie: Bart SSomers, Omvolker des Vaderlands

**

***