Er was een tijd waarin de kolkende rivieren van het logische denken en opperste vernuft, behaaglijk koel gehouden door een onderstroom van relevante kennis en duurzame studie, op natuurlijke wijze samenvloeiden op een geografisch afgebakende plek. Die plek heette de “universiteit”. Onafhankelijke onderwijsinstellingen waren het die, oorspronkelijk rijpend uit de middeleeuwse kathedraalscholen, de academische vrijheid hoog in het vaandel droegen en waar de knapste koppen verzamelen hadden geblazen om hun unieke inzichten door te geven aan de komende generaties die, op hun beurt staande op de schouders van reuzen, nóg verder wisten te kijken. Die universiteiten van weleer bestaan niet meer! Decennia van misplaatst links “mei’68-gedram” en dito “gelijkheidsgebeuk” hebben de academische dijken doen breken en het eertijds glasheldere water van de “logos”, gecontamineerd en versneden, laten wegvloeien naar de meer private asielen van geleerdheid en eruditie.

Wie een accuraat beeld wil krijgen van de uitermate beangstigende toestand waarin ’s werelds “beste” universiteiten verzeild zijn geraakt, leze het boek “Dark Academia, How Universities Die” van Peter Fleming. Fleming hekelt, weliswaar lichtvoetig maar daarom niet minder boos en bitter, de gruwelijke neoliberalisering van het hoger onderwijs en de psychologische hel waarin proffen en verstandige studenten nu vroegtijdig opbranden. Na lezing van dit boek schrik je van niks meer, zelfs niet van de nieuwerwetse gewoonte van rector Herman Van Goethem (UA) om brieven niet alleen te ondertekenen met z’n naam, maar tevens met de “genderpronouns” Hij/Hem/Zijn, waarmee hij de waanzinnige genderwetenschap legitimeert en aangeeft dat hij zich tot het “cismannelijke” kamp bekent. ’t Is maar dat U het weet!

Als de waanzin de kathedralen van de kennis bewaakt, waar woont dan nog de ware wijsheid? Moeilijke vraag, zeker nu ondertussen iedereen zich ongestraft wijs mag noemen. Soms vindt men ze nog in een of andere denktank, vaak echter ook niet! De wijsheid heeft zich diffuus verzopen in het zompige moeras van de zotheid, van waaruit zij slechts door een Erasmus kan bevrijd worden. Vandaar dat de grootste waakzaamheid geboden blijft! Dit geldt zeker voor wie bijwijlen de opiniebladzijden van roddelkrantjes als De Standaard doorneemt. Op 11 maart 2022 verscheen in die krant een artikel van ene William Todts, Executive Director van de Europese denktank “Transport & Environment”; zijn functie werd uiteraard “verengelst” om hem meer gewicht te geven. Als men echter weet dat Todts groot geworden is op het kabinet van “’t Scheef Koppeke” van Vooruit, Kathleen Van Brempt, weet hoe licht de lichtheid van het bestaan kan wegen.

Todts heeft bijzonder weinig plaats nodig, niet alleen om zich stierlijk belachelijk te maken maar evenzeer om het bloed vanonder de nagels van welmenende en hardwerkende burgers te halen. Een paar minuscule kolommetjes volstaan. Terwijl iedereen omwille van de tergend hoge energieprijzen voor het slapengaan nog even een schietgebedje tot de Allerhoogste prevelt om een paar blokken brandhout op het klimaatvuur te gooien, vindt hij de verlaging van accijnzen op benzine dan weer “olie op het vuur gooien”. Voor William zou dit neerkomen op een cadeau voor de rijken omdat zij “statistisch” meer kilometers afleggen dan de armen. Mis begrepen ecologie als perfecte dekmantel voor een obsolete klassenstrijd. Het is voor deze ideoloog van de ondergang “gefundenes fressen”: met het brood dat U misgund wordt, betaalt men zijn compleet onbenullig “Executive Directorship”!

Doet zo denken aan de onovertroffen reeks “Yes, Prime Minister”, waarin premier Jim Hacker (Paul Eddington) de overijverige ambtenaar sir Humphrey Appleby (Nigel Hawthorne) tegenwerpt: “Your statistics are facts, but my facts are merely statistics?” Churchill geloofde nochtans alleen de statistieken die hijzelf had vervalst. Voor William zijn de onzinnig hoge benzineprijzen, bovenop de al even onzinnige energieprijzen en de daaruit voortvloeiende superinflatie, koren op de molen van zijn autohaat. Zijn blinde wereldvreemdheid verhindert hem te zien dat er aardig wat wél-werkende burgers bestaan die, met beide voeten in het échte leven, geen boodschap hebben aan zijn gefabriceerde statistiekjes, en er zeker niet tot gereduceerd willen worden! Het wordt hoog tijd dat deze groen geaderde “luxe-cyclopaat” zijn getallenkennis tot boven de twee oprekt: er is immers meer tussen hemel en aarde dan de twee wielen van zijn particuliere versleten ijzeren ros!

En wat denkt Alexander De Croo ondertussen van de accijnsverlaging? Op de radio kwam de eerste minister – die tot het eind der tijden zal geboekstaafd staan als “de man die zijn volk leerde kontneuken” – in z’n symptomatisch babydoll-taaltje “kutkammen” over de moeilijkheden om tot een ernstige verlaging van de accijnzen over te gaan, terwijl CD&V’er en minister van Financiën Vincent Van Peteghem het Koninklijk Besluit, met parlementaire steun, al een poosje heeft klaarliggen. Maar tussen de droom van draaglijke energie-en bezineprijzen voor de bevolking en de stuitende graaizucht van een zichzelf slapend rijk rekenende overheid, staat vooralsnog het “stront-ego” van een patserige premier. “Het volk zal anaal genaaid worden en zal gelukkig zijn” is zijn particuliere variant op het “You will own nothing, and you will be happy” van het door parvenu’s geleide World Economic Forum (WEF).

Misschien dat de CD&V, nu ze haast niks meer te verliezen heeft, toch eens moet overwegen om de stekker uit de Vivaldi-klucht te trekken! In deze abnormale tijden is het niet eens nog gezegd dat de politieke maxime “Wie de stekker uit de regering trekt, betaalt electoraal de prijs” zijn geldigheid bewaard heeft. En met de eerste minister hoeft verder niemand compassie te hebben. Die is trouwens toch gewoon om “in zijn bloot gat” te staan!

**

Illustratie: Richard Feynman geeft een les aan het Cern

**