Zuhal Demir, het “Vlaams” nationaal stikstofmeisje, krijgt, in haar poging om de CD&V kaal te vreten, dan toch assistentie van een even hongerige partijgenote! Al maanden probeert Demir de boerenstiel – vanouds een fief van CD&V – te belegeren met een grotesk “stikstofkanon”, tot op heden echter zonder bevredigende oogst.
Het ziet er nu evenwel naar uit dat daar verandering in komt. Toen politieke “nieuwkomer” Sammy Mahdi de partij eindelijk van een ruggengraat wilde voorzien, werd hij teruggefloten door de verrezen “ménagère” uit de Westhoek, Hilde Crevits, zelf groot geworden in het huishouden van Jan Steen dat de CD&V altijd al is geweest. De interne tegenstellingen binnen de partij van God (dewelke is nog niet geheel duidelijk) konden niet meer verborgen blijven. De nieuwerwetse christendemocraten, die zich alle moeite getroosten om de partij van de ondergang te redden, liggen intern overhoop met de ouderwetse exemplaren, wier tijd het, in de beproefde enerzijds/anderzijds-modus, nog wel zal duren.
De Koerdisch martiale strekking binnen de N-VA die, in een aanval van alevitische boulimie, de concurrerende centrumpartij van eertijds katholieke strekking wil verslinden als betrof het een Breugeliaanse schranspartij, krijgt in haar heilige oorlog nu ook de onvoorwaardelijke steun van de zelfverklaarde conservatieve strekking van de partij. Het was – zeggen en schrijven – inderdaad Els Van Doesburg die het huwelijksaanzoek lanceerde naar hoog Sammy, kijk omhoog Sammy Mahdi! Het schrokken wordt door Els dan wel verkocht als een amoureus “huwelijk”, niettemin loopt het braadvet haar even welig van de wangen.
Het Nieuwsblad noemde van Doesburg “het boegbeeld van het conservatisme in ons land”. Niet de eerste knallende misser van de krant, overigens. De bekoorlijke blondine, wellicht voorzien van een “beeldige boeg”, mag dan boegbeeld van zeer veel zijn; het conservatisme hoort er beslist niet bij! Haar hoogste worp tot op heden is het min of meer “à jour” brengen van de ietwat verlopen Peter De Roover, N-VA-fractievoorzitter in de kamer. Sinds zijn huwelijk met Els mag hij daar tegenwoordig delicaat geodoriseerd en voorzien van net pak en das oppositie voeren, met een even hoog woord, maar met even weinig resultaat: het VN-migratiepact kwam er ook zonder de N-VA en de pandemiewet werd in de kamer, op een paar DéFI-onthoudingen na, unaniem goedgekeurd.
Van Doesburg zelf spoort in conservatieve kringen even betamelijk als een rosse woelmuis in een maagschap aristokatten! Buiten haar eigen elleboog brak ze nog niet al teveel conservatieve potten op het schoon verdiep. Doorheen haar veelvuldig gebruik van Engelse krachttermen – genre: Nobody gives a shit, en nog van dat fraais – piept ze wel aldoor dat ze “conservatief” is, maar dat gelooft allang geen hond meer! Noch langs de kant van de denkers, noch langs de kant van de media heeft ons land op dat gebied trouwens iets te betekenen. In Hotel Quirinale te Rome ging van 30 september tot 2 oktober een congres door van Europese conservatieven onder het motto: “Europe, Identity, Freedom”, met bijdragen van en debatten tussen conservatieven uit gastland Italië, maar ook uit Spanje, Portugal, Oostenrijk, Frankrijk, Engeland en zelfs Zweden. Geen Belg of Vlaming te bekennen! Onze kleuren werden er verdedigd door Javier Hurtado Mira, voorzitter van “Democrat Youth Community Europe”; een volbloed Spanjaard! Als ik Mahdi was, ik zou maar oppassen! Gekunstelde conservatieve tanden bijten immers eerder taai dan scherp, met een trage, tevens uiterst pijnlijke dood tot gevolg!
