Alles wat de politiek tegenwoordig aanraakt, wordt lood! De loden Midassen van de macht metamorfoseren, als het moet in een handomdraai, de lenige logica van de normaliteit in de stramme ongerijmdheid van plomp metaal. Geen beleidsterrein blijft gevrijwaard van die averechtse alchemisten der abnormaliteit! Zo ook niet de fameuze “War on Drugs.” Slechts twee zielen weerstaan de bedwelming van de woke waanzin, Bart De Wever en Filip De Winter; de laatste ondemocratisch op de zijlijn geschikt, de eerste netjes gehuld in het pak van een zwart eendenkuiken met pruilmond en eierschaalhoedje. Samen zouden ze sterker zijn, maar dat lijkt dan toch weer wat té vanzelfsprekend.
Dus tornen ze, in gespreide slagorde, op tegen “Baloe” Beels, de linkse wijfjesbeer die er weer in geslaagd is een partijkaart-academicus te strikken, dom genoeg om het stedelijk dealerschap best een goed idee te vinden. Ach, beste burgemeester, waarom laat je dit ongeleid onding toch haar ding doen?
Als we De Wever nu eens zouden vertellen dat Calimero niet verwijst naar het verongelijkt eendenjong met een eierschaal op één oor, bedacht door de Italiaan Toni Pagot (pseudoniem van Antonio Pagotto; 1921-2001), maar naar de vierde bisschop van Milaan, Calimero di Milano (+ 280), heilige en martelaar, wiens schattig basiliekje aldaar nog steeds de Via San Calimero aan de Porta Romana siert. Pagot zelf huwde er. Zou dat geen ideetje zijn voor De Wever? Bisschoppen zijn immers door de bank genomen – en zeker in die tijd – een aardig stuk strijdvaardiger dan eendenpielen!
Ondertussen doen de broodschrijvers van de schatplichtige regimepers er alles aan om het verdorven linkse standpunt van Beels aan de man te brengen: “een verdwaasde of bedwelmde snuiver meer in het verkeer, kan toch zoveel kwaad niet!”, lijkt haast het riedeltje, maar riskeer van en naar het werk geen 2 km/h te snel te rijden of de staatskassa rinkelt. Dat er bijwijlen een kind omvergeblazen wordt, mag de pret ook al niet drukken. Experten werken zich in de pers uit de naad om toch vooral de inname en verspreiding van verdovende middelen los te koppelen van de gevolgen ervan. Eén vraag blijft in heel deze drugshype verder onbeantwoord: “Waartoe toch zoveel druggebruik?” Leven we dan niet in die superfantastische, “keitoffe” en technisch toch zó vooruitstrevende multiculturele samenleving waarin iedereen z’n plekje vindt en waar verslavende drugs een ver-van-mijn-bed-show zouden moeten heten?
Mag de vraag naar het “waartoe”, juist daarom misschien, niet meer gesteld worden? Mag de illusie van de warme samenleving niet doorprikt worden? Worden we wellicht daarom door de “FactCheckers van huis uit” weer maar eens met een fenomenale kluit in het verhullende riet gestuurd? Het zou in ieder geval kunnen verklaren waarom de pluizigste persluizen, van hun kant, alweer een overbetaalde socioloog bij de kraag wisten te vatten die, alsof hij het allemaal zelf onderzocht heeft, komt declameren dat het verhoogd druggebruik te wijten is aan – houdt U even vast, beste lezer – de “stijging van de vraag.” Iets in mij zegt dan dat ikzelf ook – en voor een aardig stukje minder duiten – zo’n antwoord had kunnen fabriceren. Jammer genoeg echter staat er voor mijn naam geen titel – genre prof. dr. – en krijg ik er dus ook geen abondante renumeratie voor. De vraag blijft derhalve hangen: “Waarom is onze maatschappij zo tuk op verdovende middelen? Waarom horen die er tegenwoordig klaarblijkelijk gewoon bij?”
Politieke Pony’s, hun Berijders en de Jonge Veulens zonder Pedigree
De vraag is nochtans gemakkelijk te beantwoorden want de “drugsdraak” spuwt ostentatief z’n vurige adem recht in ons gelaat! Het volstaat even de hitte van deze gedrochtelijke ademtocht te ontwijken om klaar te zien. Al moeten we vooraf wel een onderscheid maken tussen “leidinggevende” en “geleiden”. Allereerst de zelfverklaarde “leidinggevenden”: de politieke pony’s, hun berijders (denk aan het gesubsidieerde middenveld) en de jonge veulens zonder pedigree, waarmee bedoeld zij: de onvolgroeide en ondertussen slecht geschoolde meute betweters van pubers die ons, ervaren rotten, eens zal komen uitleggen hoe de vork in de steel zit en waarvoor schijnbaar alles moet wijken..
Allereerst de politici. Bekijk ze, lieve lezer, aanhoor ze, en je weet genoeg. Als niet echt de scherpste messen in de la, staan ze op de tippen van hun niet eens schragende teentjes te springen om toch maar boven de limiet van hun eigen beperkte mogelijkheden uit te stijgen. Zonder kabinet zijn ze niets, want van hun eigen bevoegdheden hebben ze nog het minst van al kaas gegeten. Heelder nachten door “werken” ze aan teksten die ze zelf niet geschreven hebben, handelend over materies die ze zelf niet beheersen. Geen wonder dat ze “lijntjes” behoeven om punten en komma’s aan te passen! De pijn van hun beperkte zijn verzachten ze door haast dagelijks, in hun geprivilegieerde ivoren torens, bacchanalen aan te richten. Maar hoe straal bezopen of lam geneukt ook, ooit komt de confrontatie met de echte wereld! En die wordt met dat streepje bedwelming toch weer net iets haalbaarder.
Neem als één voorbeeld onder de velen de “groene kalveren” die met hun natte snuit van verontwaardiging alle grazende schapen naar de CO2-hel verwensen, maar zelf niet beseffen dat het grootste probleem in hun eigen plaveien zit: CO2-neutrale kerncentrales leggen vlot de duimen voor vervuilende alternatieven! Wie legt dàt nog uit?
Wat trouwens voor politieke pony’s geldt, geldt evenzeer voor hun berijders. De subsidieafhankelijken, overgeleverd aan de norse nukken van hun toeschietende basserolen. Laatst verscheen er in uw lijfblad nog een pittig artikel over VOKA en haar hofnar Luc Luwel. Als hij de Boerentoren niet zo zou willen verminken, kregen we nog respect voor Huts omdat hij, als échte captain of industrie, die zelfbevlekkers resoluut de rug toekeerde! Wie niet onder de carrousel van het geld wil terechtkomen, moet ermee meelopen: fraai is het beeld echter niet: de ene dwaas dekt omwille van de smeer, de andere; een echte, doorwrochte visie – zo eentje waarover volgens aloude standaarden nog nagedacht werd – was in dit theater van de zelfacquisitie nog nooit zo glazig!
En dan is er de jeugd: even werkschuw als bonuszuchtig! De oren vergiftigd met een metallieke soundscape van infernale wanklanken; de ogen diafaan uitgebaggerd door platvloerse filmpjes op hun mobiele – toch vooral externe – ziel; de geest gevuld met een niet te lessen dorst naar kick’s allerhande en de neusholtes geperforeerd door substanties die deze onnatuurlijke pepdrift moeten helpen verwezenlijken. Gistloos gerezen in het rozige Neuschwanstein van de overtollige rechten zonder plichten, ontberen ze ondertussen al het vermogen tot schoonheid dat, samen met de plicht, uit hun teer en bekrompen universum wegvloeide. Enkel in die wereldvreemde sprookjesgeesten van poederige nietszeggendheid kan de idee rijpen om stemrecht aan peuters toe te kennen, terwijl de 70-plussers dat recht “door de neus geboord krijgen”… Is er dan echt geen andere jeugd meer? Natuurlijk, maar mag dat ook nog even. De uiteindelijk redding mag ergens beginnen!
De Geleiden
Naar die aftandse jeugd – dociel genoeg om in politieke zotsklap te berusten, naïef genoeg om het nog voor waar aan te nemen ook en onderwijl ongeschoold genoeg om elke andersdenkende op smadelijke wijze te schofferen – wordt geluisterd. De tot aanspraak gezwollen inspraak van de intellectueel lamentabel toegeruste “Gretl-apostelen” komt de politicus, steeds in de weer om dagelijks het warm water terug uit te vinden, trouwens goed uit. Aan kinderen hebben die “eedbrekers van het gegeven woord” immers geen kind! De “geleiden” echter – zij die lijdzaam lijden onder het leiderschap van hun lijzige leiders – schrijven een heel ander verhaal. Eerstgenoemden mogen, zo blijkt, nog slechts de welvaart leveren die de laatstgenoemden, even enthousiast als achterlijk, verkwisten.
Wat een tijd toch, de onze! Naar zij die de oplossingen kennen, de “veldwerkers”, wordt niet eens geluisterd. En zo de laaghartige leiders toch een oortje veil hebben – zo tegen het einde van de legislatuur – wordt het tegendeel van hun aanbevelingen wet. Ik heb ooit een “beroepsdopster” gekend; ze had gewerkt tot er kinderen kwamen en nu die het huis bijna uit waren, betrachtte ze zowaar een politieke carrière! Na een stuk of vijf partijen te hebben afgedweild, was het raak! Ze zat in de gemeenteraad, niet eens gehinderd door de kennis van de bevoegdheden ervan. In haar luisterend oor sloeg mordicus de doofheid in en haar geveinsde nederigheid ontpopte zich, even gezwind overigens, tot een universele – toch vooral behoorlijk tenenkrullende en voor de toehoorder plaatsvervangend gênante – alwetendheid.
Het virus van de politieke doofheid versmolt zich met dat van de waanwijze betweterigheid en werd in leiderskringen pandemisch. Qua besmettelijkheid gaf de mutatie zelfs de pest jolig het nakijken. Alles wat normaal heette, werd in de biotoop der geleiden door het virus geïnfecteerd, terwijl de ivoren torens van de leiders vrij van smet bleven. Leerkrachten steken het dubbel van hun lestijd in onzinnige vergaderingen en uitgestrekte papierstorten om in orde te zijn; geen van de idiote maatregelen verbeterden het niveau of het lesgeven zelf. Sociabele postbodes zagen zich geloodst door peperdure “lege kartonnen dozen” die zich tooiden met de titel “CEO”. Lang duurde het niet of de briefbestelling werd, onder het mom van transparantie, gechronometreerd. Een “normaal” praatje maken met de mensen werd daarom alras een inbreuk van eerste orde. Op het werk een taartje trakteren staat ondertussen ook al gelijk met gedwongen “passief roken” en een paar weken geleden deed zelfs de kindercoach zijn intrede die haarfijn uitvogelt of U wel klaar bent voor kinderen; dit nog eens bovenop de reeds vigerende problematisering en traumatisering van de opvoeding; een bezigheid die, naar godsvrucht en vermogen, al millennia lang zonder noemenswaardige dilemma’s werd volvoerd door betrokken ouders.
Is het dan werkelijk dermate vreemd dat zovelen in de dope vluchten? De domheid is immers waarlijk aan zet; en met het gezond verstand wordt geen rekening meer gehouden!
De voorbeelden zijn exemplarisch, maar wijdverbreid. Geen areaal wordt gespaard! Tot schaalvergroting gedwongen boeren draaien op voor de industrie; dorpers halen geen verhaal meer bij geestdriftig verkavelende burgemeesters en stedelingen zien hun geliefde biotoop gesloopt door redeloze en oerdomme partij-adjudanten van het negende knoopsgat! De bomma bezoeken in het stadscentrum vergt inmiddels, omwille van georganiseerde files, inepte circulatieplannen, imploderende woonerven en discriminerende fiets-, speel-, tuin- en schoolstraten, bijna een week congé payé; bejaarde ervaring werd sowieso al een te mijden kostenpost op de begroting, onverkwikkelijke last voor de kickgedreven kindsheid zonder pedigree. Beke had dat wellicht net iets te snel door en ging er iets te fanatiek tegenaan. Hem kostte het nog z’n politieke kop; maar alles ziet er naar uit dat de volgende excellenties er zonder problemen mee wegkomen.
De Omkering
Het laatste voorbeeld gutst hartstochtelijk uit de kokers van de satanische hogepriesters die hun jaarlijkse zwarte mis – SM-hoeren inclusief, weer in Davos (Zwitserland) celebreerden. Zegt bv. “Brain Transparancy” U iets? Wel, als die bevoorrechte “einzelgängers” mét privéjet hun zin krijgen, worden straks uw hersengolven tijdens het werk gemeten, waardoor nauwkeurig kan ontsluierd worden waaraan U tijdens de job dacht, of het wel werkgerelateerd was en of U, godbetert, de gemiddelde productiviteit die dag wel haalde. De technologie bestaat al! U dwaalde tijdens het werk toch even af naar uw onfortuinlijke moeder die, na een hersenbloeding, in het hospitaal vecht voor haar leven? Sanctie! Want op het werk dient er gewerkt! Liefst nog werktuigelijk, gerobotiseerd en ontdaan van alle kenmerken het menselijk bestaan eigen. Hallo syndicaten? Nog iemand thuis bij jullie? Of zitten jullie schier allemaal in Noord-Afrika de nieuwe bazen op te vrijen?
U gelooft het toch niet helemaal? Kijk dan zelf maar. Klik HIER.
Is het dan werkelijk dermate vreemd dat zovelen in de dope vluchten? De domheid is immers waarlijk aan zet; en met het gezond verstand wordt geen rekening meer gehouden! Dan brengt dat “lijntje”, uiteraard verkeerdelijk en schraal, toch een sprankeltje troost. Voor de leiders omdat ze lijden aan het zwaarwegende leiden dat niet meer geriefelijk kan getorst worden door de beschikbare “pluimhersentjes”; de geleiden omdat ze meer en meer gekneld geraken in het kuras van sturing, surveillance en abnormaliteit. We leven in verdraaid omgekeerde tijden! Want wat is er in onze tot maatschappij verworden samenleving ten gronde gebeurd? Het normale, het diepmenselijke, het ongekunstelde, ja het ongerepte is eruit weggevloeid! We zullen robots zijn, of we zullen niet zijn, althans voor de geleiden; enkel de leiders mogen nog menselijke trekken vertonen, maar dan liefst als alleen de gelijkgestemden in de buurt zijn. Wie bij gelegenheid een pils vat, is meteen alcoholist, zeker in tijden van Tourné Minéral! Maar voor onze lieve leiders is een innige vriendschap met Bacchus een stuk minder problematisch.
Aan leiders die weigeren te leiden, hebben we niks! Bang van hun eigen schaduw verschuilen ze zich maar al te graag achter niet verifieerbare statistiekjes waaraan iedere geleide, willens nillens, zal getoetst worden; gebrek aan visie doet hen verzuipen in een betrachte maar artificiële “neutraliteit” die het échte leven niet kent en slechts een geborneerde ideologie gidst hen door een bos waardoor ze zelf de bomen niet meer zien. Ondertussen worden de geleiden genummerd, gechronometreerd en gemeten, zoals enkel frugale machines genummerd, gechronometreerd en gemeten worden. De mens werd machine, of hij wordt daartoe in ieder geval met aandrang uitgenodigd. En allemaal voor onze eigen veiligheid! Van de ban op cashgeld tot het digitaal grafiekje van de braintransparancy. Geld mogen we niet meer vastpakken – voor de veiligheid! – (we zouden eens te weinig moeten uitgeven aan dingen die we niet hoeven) en straks is zelfs ons eigen brein niet meer van ons. Alweer voor de veiligheid. Wat echter begint met “voor de veiligheid” kost ons, niet lang na de invoering ervan, handen vol geld. En dan moeten de hackers nog komen!
Als de menselijkheid verdwijnt, worden we allemaal van metaal. Van plomp metaal. Van lood!
Gefabriceerd door een visieloze politiek en nadien met ontiegelijke kracht in de humane lijven van de “horige” geknald. Hoe dan? Primo, bij wijze van een bijtende (gas)boetecultuur en secundo – omwille van een tegennatuurlijke neutraliteitsdorst en bij gebreke aan enige affiniteit voor proportionaliteit – bij wijze van een loodzware bureaucratie die dit enkele doel heeft het krankzinnig abnormale te normaliseren. Zolang de politieke leiders hun eigen onmacht blijven ontkennen en die verstoppen achter een muur van loze cijfertjes en grafiekjes; zolang het volle zijn van de mens krimpt tot de machinaal-mechanistische schakeling van oorzaak en gevolg; zolang de mens slechts gemeten wordt en men er niet van wil weten dat buiten het meten nog veel te weten valt waarvan we “metend” niets kunnen weten; kortom, zolang de mens geprangd blijft zitten in de reducerende Kantiaanse ratio en de categorische imperatief, waaruit “links” zijn rechtvaardiging put, onverkort blijft gelden, zullen “de loden jaren van de dope” blijven heersen over onze samenleving. Want, zeg nu zelf, drugs zijn gewis geen oplossing – dat spreekt! – maar wie wil er niet ontsnappen uit die kille, zelfs ijskoude iglo van de misantropie?
**
Illustratie: War on Drugs door Stuart McMillen
**
**
