Op 24 februari 2022 vielen de Russen Oekraïne binnen en sindsdien wordt er gevochten. Tot zover datgene wat we zeker weten. De rest is propaganda! Aan beide zijden trouwens, al mag dit negatief resonerende woord klaarblijkelijk alleen van de Russische desinformatie gezegd worden. Oekraïne spreekt altijd de waarheid – ook als het dat niet doet – en de “embedded press” bevestigt klakkeloos. Om die bevestiging kracht bij te zetten worden bovendien dagelijks gruwelijke beelden op ons losgelaten van Oekraïense kindjes en oudjes, niet zelden dezelfde, die hun onschuld en diepmenselijk lijden voor de wereld uitschreeuwen. Verschrikkelijke beelden, waarvan we echter de herkomst moeilijk kunnen achterhalen.
De pers is immers zijn geloofwaardigheid compleet kwijt! Sinds ’tScheldt begon met de dingen bij naam te noemen – de sjoemelpoedel, Reuzegom, King Connerie – regent het in de papieren kranten en op internet dagelijks artikels die moeten uitleggen waarom het verhaal niet werd gebracht. En dan betreft het hier enkel nog maar de binnenlandse verslaggeving. Wat moeten al die lam gesubsidieerde “boîtes” dan niet verzwijgen over een “ver-van-mijn-bed” buitenland? Maar ook in de huidige politiek van zakkenvullers en navenante schandalen heeft geen denkend mens nog het minste vertrouwen. De hongerige ratten van de schande vreten het politieke lichaam van onderuit helemaal aan. De verkozen “windmolens” draaien op volle toeren en keren hun geperforeerde neus gewillig naar de wind, niet beseffend hoezeer zij, volstrekt leugenachtig, het onverdedigbare blijven verdedigen. Van de minste spat visie is op de politieke zandbank allang geen sprake meer, van smoezen en praatjes des te meer!
Vanuit Europa wordt ons dan weer gemeld dat schier elke bijeenkomst, voor of achter de schermen, wordt opgefleurd met een uit de kluiten gewassen “Oekraïnenummertje”, daar waar het land niet eens lid is van de EU! Ondertussen doet de niet verkozen Europese “uitvoerende macht” er alles aan om de inheemse Europeaan aan een recordtempo te verarmen en mondiaal te marginaliseren. Ongebreidelde migratie en hysterische “klimatofobie” klaren de klus con brio! Ook hier is belegen kennis van zaken ver te zoeken. Dit is trouwens een van de redenen waarom vadertje Poetin geen streep respect meer kan opbrengen voor de Europese standpunten en/of bemiddelingspogingen. De Europese infantiliteit en onbenulligheid staan mondiaal politiek gewicht in de weg. Het was ooit anders.
Terwijl Poetin oorlog voert en Zelensky zich, even pueriel als een Hollywood-ster op z’n retour, laat fêteren in de rest van de wereld, zitten wij in Europa evenwel met de gebakken peren. Want de dreiging van Rusland blijft bestaan en Oekraïne gedraagt zich nog altijd als een rot verwend kind dat elke dag weer om geld komt zeuren, ervanuit gaande dat de nulmeridiaan door het magnetisch gat van zijn leider loopt. Weten doen we over de oorlog niks met zekerheid, maar met de gevolgen ervan moeten we iedere dag weer leren leven. Denk maar aan de verdoken en minder verdoken prijsstijgingen die, al dan niet veroorzaakt door een knettergekke klimaatpolitiek, toch netjes in het bakje van de oorlog worden gedropt.
Maar er zijn ook de vluchtelingenstromen die, bovenop die van Afrika, onze sociale zekerheid volledig blijven uithollen. Oorlog genereert nu eenmaal vluchtelingen, daar kan iedereen tot op zekere hoogte mee leven. Tot voor kort waren die stromen slechts tijdelijk: haast iedereen keerde terug vanaf het moment dat het kon. Op grond echter van een averechtse “morale de gauche”, die de interpretatie en ratio legis van de conventies en protocollen van Geneve tot op het bot uitrekte en ondergroef, worden diezelfde stromen nu eerder permanent. Het sterkt namelijk de zich voltrekkende “omvolking”, ook al blijft het de term bij uitstek waartegen de volslagen ongeloofwaardige politiek met het utopische zwaard van de “do gooder” maar even naakt als de fris geklede keizer, ten strijde trekt.
En dus “vluchtte” iedere Oekraïner – die het geldelijk aankon! – westwaarts, naar het land van melk en honing dat er niet voor terugschrikt zijn rijkdom in den vreemde en voor de vreemden te etaleren als betrof het bodemloze goudputten, maar dat zich valselijk straatarm veinst als de eigen inboorling om een aalmoes bedelt. En daar kwamen ze dan, de oorlogsslachtoffers, met hun Audi’s, BMW’s, Volvo’s en andere uitgebouwde SUV’s, de herwonnen vrijheid tegemoet. Ze werden verwelkomd met de nodige egards en levenslange garanties voor een menswaardig bestaan in het Westen, waarvan ze niet eens het alfa kennen, laat staan het omega, maar dat hen wel graag zonder tegenprestatie onderhoudt.
Laatst is er zo’n gezin vlak over mijn deur komen wonen. Voor de huur en energiekosten wordt natuurlijk gezorgd. En dat ziet men ze aan! Van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat staan voordeur en vensters wagenwijd open. Ook in de winter! Vreemde snuiters toch, voor wie gas en elektriciteit geen kost is! Daar staat echter tegenover dat de buurt zich verwarmt aan hun aandoenlijke Oost-Europese dankbaarheid! ’s Morgens staat de man z’n tanden te poetsen voor het open raam. Het teveel aan tandpasta wordt, na de poetsbeurt, vakkundig de straat op getuft. Wie de slachtoffers erop wijst dat dit toch niet echt tot de westerse geplogenheden behoort, krijgt geheid een middelvinger naar het hoofd geslingerd. Weet je: “Ik ben wel vluchteling, hé!”
Dat de afvalophaling wekelijks op een vast tijdstip gebeurt, houdt het gezinnetje niet tegen om de halfverteerde smurrie, met verpakking en al, van de tweede verdieping naar beneden te keilen. Je moest eens weten hoe zij hebben afgezien in die oorlog ginds! Een buur die ook dat vriendelijk aan de kaak trachtte te stellen, werd met diezelfde multifunctionele middelvinger op betere gedachten gebracht. Want de taal spreken ze natuurlijk niet. Werken doen ze niet. Aan gezondheid nochtans geen gebrek. De sloten drank, die dagelijks aangesleept worden, vergen immers een topconditie! Voor een doorsnee manspersoon vergt het minstens een jaar of zes dagelijkse fitnesstraining om die hoeveelheden in één vlotte beweging boven de grond te tillen. Deze bink sleurt dezelfde hoeveelheid zuip zelfs in een keer de trap op naar de tweede verdieping. Waarna de overconsumptie kan beginnen.
En ook het westerse ritme van dag en nacht schijnt niet in goede aarde te vallen. Rond tien uur ’s avonds wordt “Café Oekraïn” een discotheek, mét open raam. Als het koppel rond drie uur nog op de benen kan staan, is het tijd voor wat seksuele verpozing: de wekker zal hen straks in hun welverdiende roes toch niet storen. En dus ligt het wijfje ’s nachts gedurende een half uur onder een open raam en voor heel de buurt klaar te komen als een negerin. Kwestie van de afstand met die andere “gesubsidieerde sukkelaars”, die de stad abondant bevolken, wat te temperen. Deze verhalen zullen wel in geen enkel politiek gearrangeerd statistiekje voorkomen. Niet meten is klaarblijkelijk niet willen weten! Akkoord, er zullen ook wel socialere Oekraïners bestaan, maar waarom zie ik die dan niet? Tot dat gebeurt, blijven we dus met de gebakken Oekraïense peren zitten. En die smaken alles behalve zoet!
**
**
