De vermaledijde kernuitstap is in de Kamer naar de politieke prullenmand verwezen. Eindelijk is dat waanidee van de Groenen, waarmee Verhofstadt bijna 25 jaar geleden laf instemde om zijn premierpluche te betonneren, van de baan. Al die verloren tijd en centen met een vernederende en dure energieafhankelijkheid van Frankrijk als kers op de taart, om aan het eind van de rit te moeten toegeven dat dit utopisch wensdenken een fata morgana bleek, man toch. De Groenen denken nu in paniek dat de tijdbommen in de kerncentrales blijven tikken, maar ze hebben het mis wat de locatie betreft: er tikt inderdaad een tijdbom, maar die bevindt zich binnen het hoofdkwartier van de Open VLD. Het enige waarover de krijsende kemphanen het eens zijn is dat er dit keer niets mag worden gelekt naar de pers.
Uitgesmurft
Nu een deel van de liberale hoofdrolspelers ligt te revalideren na de electorale afstraffing leek de rust binnen het partijbestuur aan een comeback toe. Driewerf helaas; het roepen en tieren als kibbelende viswijven galmt nog luider dan voorheen. De wederzijdse verwijten over elkaars verantwoordelijkheid voor de neergang stuiteren tegen de muren zodat half Brussel het kan horen. Enkel de ingeburgerde schoten aan de metrostations overtreffen het lawaai ven de uitgebrulde oplawaaien. Eva De Bleeker moet echt wel op zoek naar een therapeut om haar in crescendo geschramde ziel te helpen doen helen. Wat een rot-job is dat voorzitterschap daar, zeg. Het mens doet wat ze kan, maar deze club is moreel failliet en ideologisch tot op kwantumniveau versnipperd. De blauwe smurfen zijn uitgesmurft.
Vrolijke vrienden
Nadat tal van lokale afdelingen uit pure schaamte onder een andere naam opkwamen, doet de Open VLD alsof ze nationaal nog bestaat. In werkelijkheid is ze een wankele cluster van kliekjes die van links tot rechts zwalpt. Een bepaalde groep droomt van een vervelling tot een onversneden links-liberaal profiel à la D66 in Nederland. Deze door Hans van Mierlo gestichte partij heeft sinds 1966 een jojo-act opgevoerd met ontelbare hoogtes en laagtes, maar zijn nooit echt weggeweest. Een voorbeeld dus voor sommige VLD’ers: gehavend na een periode van halsstarrige regeringsdeelname om de macht kan de huidige oppositiekuur deugd doen en resulteren in een heruitvinden van zichzelf. De inmiddels al lang niet meer modieuze, laat staan frisse duik in een links-liberale beek is waar figuren als Gwendolyn Rutten, Mathias De Clercq en Bart Somers voor gaan. Rechts is vies, zo spat af van hun tronie. Enkele oude rotten dromen over de zelfstandigenpartij die voorganger PVV (Partij voor Vrijheid en Vooruitgang) ooit was: ongecompliceerd het gezond verstand gebruiken tegen een bemoeizuchtige en regeltjes-obese overheid in. Deze groep gaat het nooit halen, wat verklaart dat Maurits Vande Reyde solo ging, zij het dan ontgoocheld dat niemand volgde. Dit is klassiek binnen de VLD. Indien indertijd Ward Beysen, Hugo Coveliers en Jean-Marie Dedecker samen waren opgestapt om een rechts-liberaal avontuur aan te gaan in plaats van in gespreide slagorde een voor een naar buiten te druppelen, dan zou ons politieke landschap er anders hebben uitgezien. Er bestaat ook een derde kring van ‘vrolijke vrienden’ die respectievelijk hinkelen op het centrumlinkse of het centrumrechtse been, zoals Frédéric De Gucht en Egbert Lachaert. Een Vincent Van Quickenborne is multi-inzetbaar. Zowel in het parlement als in de media kan hij met uitgestreken gezicht zowel het ene als het andere parcours bijeen spuiten. Zijn verbale acrobatieën vermommen op quasi perfecte wijze zijn zedeloos nihilisme.
Shout!
Kortom, dat congres in september en die fonkelnieuwe ronkende partijbenaming sluimeren nog in het vriesvak. In de echte wereld waar liberalisme meer en meer wordt verdomd, is de Open VLD verdampt tot een illusie. Een Vlaamse MR kan niet zonder een Vlaamse Bouchez. Een links-liberale partij pakt in onze contreien geen verf, tenzij bij een handvol verwaaide intellectuelen die de politieke tekentafel volkrabbelen met cartooneske visies op vrijheid. ‘Shout, Shout, let it all out’, zongen Tears For Fears. Net zoals het VLD-partijbestuur dat doet.
