Toen in maart 2000 de Chinese bejaardenpest het Westen plotsklaps in een sociale wurggreep kreeg, stond Telemacho paraat.
Met de chronometer in de hand analyseerde ik het VRT-middagnieuws: NEGENENTWINTIG MINUTEN ging het over het SARS 7-virus, met om de VIJFTIEN SECONDEN een item over die griep. De gebruikte termen waren pure oorlogsretoriek: lockdown, levensgevaar, gas en antibacteriële gels en maskers (tegen virussen die minuscule stofdeeltjes zijn vergeleken met levende bacteriën!), en met als uitsmijter het geblafte Befehl van de dikke plodde van volksgezondheid dokter Maggie: blijf in uw kot! Zoals in Noord-Korea werd deze oproep in een liedje gegoten en op de TSF constant herhaald. Dit was geen nieuws meer, dit was pure hersenspoeling om onze maatschappij onder sociale controle te krijgen en ze daar twee jaar lang mee te kloten. Als sociaal experiment een zeer geslaagde ingreep om van een zogenaamde pandemie een panfobie te maken.
Dit is de eerste wet van Telemacho: hoe langer het nieuwsitem, hoe indringender de propaganda.
Maar over naar 2023. Ik zal het niet hebben over de Open VLD (Openbare Vunzige Dronkaards), over de elitaire lappen op het zatsel van de super-arrogante blauwe leugenaar von Quickpisser die, het liedje van De Strangers “Occupé” indachtig (zie YouTube), minstens vijftien pintjes leegliepen: ” ‘t Is erin gegaan, het moet er ook uit”. Daarna opende die ministeriële twee- en zweetzak het portier van de politiecombi die daar voor de veiligheid van deze omhooggevallen blaaskaak stond te niksen, zogezegd om te controleren of die deur gesloten was. Volgens mij hebben zowel De Croo, als Maggie en Quickie in de combi gezeken als ze er al niet in gescheten hebben. Of de eerloze urinelozer met die grove leugen zijn vuig vel kan redden, weten we morgen pas.
Gisteren zag ik, na 23 jaar en in uitgesteld relais op VTM, The Patriot, een film met Mel Gibson. Toffe film, maar met de obligate goede neger, en met op het einde een onmiskenbare, niet mis te verstane woke-boodschap. Ik ga hier echter niet de filmcriticus spelen, maar opnieuw mijn alter ego Telemacho bovenhalen, tot lering van ‘t Algemeen.
Eerst zag ik 32 minuten boeiende beelden over de Amerikaanse bevrijdingsoorlog tegen het perverse Albion, uitvinder van concentratiekampen en massamoorden; daarna kreeg ik een reclameblok van 7.15 minuten die ik niet kon doorspelen door mijn strot geramd.
Weer 30 minuten film en 8.45 minuten vervelende “boodschappen”. Gelukkig was er daarna opnieuw 32 minuten cinema gevolgd door amper 6 minuten schijtpubliciteit waardoor ik de tijd had om te kakken en me af te vegen.
Met lege darmen zag ik nog 26 minuten Mel Gibson, en aansluitend enkele vrouwelijke mannen, mannelijke powergirls en LGBTQIXYZ-adepten die me waspoeder, coca-cola, pampers en elektrische auto’s trachtten aan te smeren.
Maar toen begon het pas echt mijn spuitgaten uit te lopen: nauwelijks 8 minuten film en evenveel reclame tijd. Ik dacht dat het ergste voorbij was omdat ik 32 minuten The Patriot zag, gevolgd door – hou u goed vast – 20 (TWINTIG) minuten productpropaganda, waarna de film en ik het na 26 minuten eindelijk voor bekeken hielden. De aftiteling was uiterst kort, de daarop volgende reclame des te langer.
Ik zag dus 142 minuten cinema waarvoor ik 50 minuten blabla moest uitzweten. Gelukkig kon ik de klank van die publicitaire hersenspoeling de hele tijd uitschakelen, zodat de impact van die dure reclameblokken mijn beperkt geestesvermogen niet al te zeer heeft aangetast.
Voor mierenneukers die mij op rekenfouten willen afrekenen, volgende boodschap van algemeen nut: “Mierenneukers dienen zich te beperken tot het neuken van mieren”. Maar dit terzijde.
Dat is de tweede wet van Telemacho: hoe korter het filmfragment, hoe langer het reclameblok.
Over de massale opdringerige aanwezigheid van gekleurde medemensen in de publiciteit, zal ik het een andere keer hebben: als ik ooit eens vijf minuten tijd heb; morgen, of een andere dag misschien…
**
**
