De documentaire “Het proces dat niemand wou” is bij nader inzien op een ontluisterend docudrama uitgedraaid dat beter “De drijfjacht op de Man van Melle” had geheten.
‘De Man van Melle’, het alter ego van Bart De Pauw, was een zielenpoot die tevergeefs hengelde naar wat erkenning, maar vooral naar veel menselijke warmte. De vruchteloze pogingen van het zielig typetje om vrouwen te versieren, zijn een voorafbeelding van de talloze sms’jes die Bart al die tijd naar een aantal actrices en medewerksters stuurde. Men hoeft geen psychiater te zijn om in dit obsessief gedrag de symptomen te zien van een ziekte, met name alcoholisme.
Elk individu reageert anders op overmatig drankgebruik: sommigen worden agressief – wat in de volksmond ‘een kwaaie dronk’ heet-; anderen lullen en lallen oeverloos; nog anderen lopen laveloos te koop met hun miserie en met hun beschadigd hart onder de arm. Barts gedrag, zoals uit de interviews met “de slachtoffers” naar voren kwam, valt onder de zattemans-categorie ‘ambetant, opdringerig en vulgair, maar ongevaarlijk, althans op fysiek vlak’. Stalking, waarvoor Bart veroordeeld werd, kan het slachtoffer ongetwijfeld psychische schade toebrengen, maar men moet ook niet overdrijven, want zoals Plato het stelde: “Het woord hond heeft nog nooit iemand gebeten”. Men kan altijd ongewenste sms’jes blokkeren door de uitknop aan te zetten; ongewenste intimiteiten negeren is moeilijker als de dader zich in een machtspositie bevindt, zoals hier het geval was. En die machtsrelatie is het argument bij uitstek waarop de aanklaagsters zich beroepen om hun aanvankelijke toegeeflijkheid en passiviteit post factum te vergoelijken.
Als ik een actrice hoor beweren dat ze op haar 24ste zo wereldvreemd en seksueel naïef was dat ze amper wist wat geile mannen willen, rispt me spontaan het woord ‘hypocrisie’ op. De “slachtoffers” klagen nu dat ze door dit proces hopen bagger over zich krijgen. Dat is verwerpelijk maar ook begrijpelijk, want “schieten op een ziekenwagen” is nooit sympathiek. En dat is het wat de klaagsters gedaan hebben: ze hebben de zieke Man van Melle nog dieper in de put geduwd dan dat hij het zelf al deed.
Misschien was de militante actie van deze o zo verontwaardigde vrouwmensen het gevolg van een ontspoord feminisme, aangewakkerd door Amerikaanse #MeToo-hysterie; of misschien wilden ze werkelijk geen proces en besefte het brave Mieke Maaike, die de aanstookster was van de hele hetze door haar geroddel over Bart in de schminkkamer, in de verste verte niet dat ze hierdoor zoveel schade bij zovelen zou aanrichten. Dergelijk naïef besje noemen ze in West-Vlaanderen een ‘dwaze kalle’. Het feit dat de VRT bij monde van haar CEO zoveel tamtam rond het aangekocht product heeft gemaakt, dreigt nu een bittere pad in de stinkende korf van de ‘kalles’ te worden. Eigen schuld, dikke bult.
Bart De Pauw zegt zich bereid publiekelijk zijn mea culpa te kloppen en na zeven jaar verder door het stof te kruipen. Een politiek correcte knieval is van levensbelang om een BV-zitje in het enge koor van de linkse mediatieke Kerk te verkrijgen of te bewaren. Wie niet meehuilt met de wolven in het bosje van ons-kent-ons, wordt geostraciseerd zoals ik als ervaringsdeskundige weet. De vraag is nu of Barts belaagsters ook bereid zullen zijn in de spiegel te kijken of daar soms geen schijnheilig boontje te bespeuren valt.
Het bevriende productiehuis Woestijnvis maakte voor het Huis van Vertrouwen(?) zijn werkstuk, nog voordat de rechtbank een vonnis geveld had: geldgewin primeert op deontologie en rechtspraak. Na de genuanceerde uitspraak van drie vrouwelijke rechters in de zaak tegen Bart was het niet nodig geweest deze onverkwikkelijke affaire bijna drie jaar na de definitieve afloop van het proces nog eens op te rakelen.
Want zoals die andere Bart het zou zeggen: Roma locuta, causa finita.
**
Halali uitgelegd
Melodieuze reeks klanken die op een hoorn wordt geblazen ten teken dat de jacht ten einde loopt. Tegelijkertijd is het ook een oproep om het glas te heffen en te toasten op de kracht van de natuur. De traditie van de Halali gaat terug naar de ‘drijfjacht’ of ‘par force’ (zonder gebruik van jachthonden) in de Duitse middeleeuwen. Ook nu nog gebruiken Duitse jagers soms nog speciale hoornsignalen om met elkaar te communiceren.
Klik HIER voor: “Das grosse Halali (Musikverein St. Margarethen an der Raab)”
**
STEUN ‘tScheldt
**
Rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
**
