Als kind volgde ik al het songfestival uit liefde voor muziek. Vanaf de jaren tachtig deed ik dat beroepsmatig. In 1999, toen de live orkesten bij de optredens op de schop gingen, merkte ik dat de kwaliteit van de songs gestaag daalde. Het jaar voordien was de LGBTQIA+-Kerk openlijk als overwinnaar uit de kast gekomen met het liedje Viva Maria van de tot vrouw verbouwde man Dana International: Israël douze points. De roze greep op het televisiecircus werd definitief met de overwinning van ene Conchita Wurst, een travestiet die voor Oostenrijk deelnam aan de kermis, vermomd als vrouw-met-baard. Potsierlijker kon niet. Dacht ik. Tot ik de finale 2024 in Zweden zag.
Het spektakel werd voor de VRT ter plaatse becommentarieerd door Peter Van de Veire, één van de drie BV’s die op het wereldwijd net publiekelijk masturbeerden. De trekkie deed zijn ding, enkel gekleed in witte sportkousen; hij werd voor zijn handspel door de openbare omroep beloond met een dagelijks ochtendprogramma op Radio 2. En nu mocht de handwerker op citytrip naar Malmö om er de presentatie van de poppenkasterij te doen. Aanvankelijk deed hij zeer enthousiast over de inzending van de RTBF. Maar toen de vals zingende Belgische kandidaat Musti met zijn blote kiekenborst uit de zangwedstrijd vloog, beperkte Pietje Trek zich tot wat melig gezever over de overgebleven kandidaten.
Van de 26 geselecteerden vloog Joost Klein, een Friese hansworst die voor Nederland een ode aan Europapa bracht, er al meteen uit: de zotskap had een “dreigende beweging” gemaakt. Welk gebaar hij gedaan heeft, daar wordt tot op heden door de EBU zedig over gezwegen. Het moet iets zeer politiek incorrect geweest zijn, – zoals een wijsvinger in een snijgebaar over de keel, of een Hitlergroet – om een biseksuele dubbeldekker te cancelen. Er bleven echter genoeg weirdo’s over om de zot uit te hangen. Niet dat alle acts geflipt waren: Italië, Griekenland, Kroatië, Israël, Luxemburg, Armenië, Oekraïne en Frankrijk waren best te pruimen. Maar de resterende 17 bakten het door de bank vuilbruin. Er was een hysterica die eerder schreeuwde dan zong, er waren janetten in korsetten; op twee uitzonderingen na, waren alle danseressen die de optredende potsenmakers rugdekking gaven mannen (nou ja) met strings tussen hun blote billen en met stijve tepels op hun geschoren borsten. De meest degoutante act kwam uit het UK, met janetten die schaamteloos copulerende bewegingen maakten op de tonen van een schijtsong. En dan was er de winnaar die door VRTrekker Van de Veire zwijmelend opgehemeld werd als non-binair. In mensentaal betekent non-binair dat men mossel noch vis is. Dat is een ernstige psychiatrische aandoening, een soort schizofrenie waarbij een menselijk wezen in zijn hoofd voortdurend in dubio is over zijn geslacht, en zich nu eens man voelt, dan weer vrouw, dan geen van beiden… Het zal je non-binair kind maar wezen! Zot zijn doet geen zeer, zegt de volksmond.
Maar in het geval van Nemo, de Zwitserse winnaar van de Eurovision Song Contest 2024, deed dat zichtbaar wel pijn. Het schriele ventje zag er uit als een aidspatiëntje. Het niemendalletje torste een zwaar pak lelijke pluimen rond zijn smalle schoudertjes; hij droeg een kort breed rokje, waaronder zijn melkwitte spillebeentjes in lompe pantoffels staken. Terwijl hij zijn liedje zong, werd hij in kikvorsperspectief onder zijn ecru rokje tot op zijn kruis gefilmd. Ik veronderstel dat het non-binair wezentje een pisdoek droeg, want ik zag geen kloten, zelfs geen micropenis. De onfatsoenlijke camerapositie leidde wel de aandacht af van het liedje dat op zich niet slecht was. Maar het was toch ook niet zo goed, dat het de hoogste punten van de vakjury verdiende. Nemo kreeg die wel, en in die mate dat hij de winnaar werd, ook al had de televoting door normale mensen hem een terechte vijfde plaats toegewezen, alleszins achter Kroatië, Oekraïne en zelfs Israël, dat van de volksjury honderd punten meer kreeg dan Zwitserland. Wat bewijst dat er in Europa méér jodenvrienden dan homoseksuelen zijn. Maar de vakjury was natuurlijk in hetzelfde bedje ziek als de non-binaire winnaar. En dit verklaart dat.
Als volgend jaar het songfestival plaats heeft in Zwitserland, zal het met iets anders moeten uitpakken dan met genderidentiteit om woke te blijven. Misschien kan de EBU holografische artiesten opvoeren met liedjes, gemaakt en gezongen door AI? Bestialiteit ter vervanging van homoseksualiteit omwille van de moderniteit valt eveneens te overwegen.
**
MyLordBebo
**
STEUN ‘tScheldt
**
Of via rechtstreekse storting:
BE11 4310 7607 5248
Referentie: ‘STEUN’ en eventueel uw emailadres zodat wij u kunnen bedanken
**
Of via een steunactie:
**
