Een plezierig tramritje is als een Russische roulette geworden: soms gemoedelijk, soms balorig. Als je pech hebt bevind je je in een menselijke zoo. Junglegeluiden, gekrijs en dreigementen creëren een hamerende cocktail die je ’s anderdaags een psychologische kater van jewelste kan bezorgen. Dames die virtueel worden uitgekleed tot op hun essentialia. Oudere blanken die worden uitgejouwd alsof zij het DNA van Leopold II uitdruipen. Bleke jongens die worden afgekamd door bruingeborenen. Een tram of bus anno 2022 is verworden tot een sardonisch sardienenblik vol geolied stoer gedoe. De testosterontieners van vandaag balken een schabouwelijk taaltje uit dat honden doet huilen. Het intimiderende volume van de omvolking is oorverdovend. Gewone mensen zijn buitengewoon pissig over deze ontaarding, maar houden hun plas op tot vele haltes voor de oorspronkelijke bestemming die ze in gedachte hadden. Neen, niet elke rit is even erbarmelijk. Ja, elke zulke rit is er een teveel.

De angstpsychose over de besmettelijkheidsgraad van afgekeurde meningen leidt tot een enge zelf-bemuiling die aan de abnormaliteit een normaliteitsstatuut verschaft.

Taalvirtuoos Johan Sanctorum had het bij het rechte eind met zijn stuk in Doorbraak onder de klare titel ‘Herman Van Goethem: de woke-knieval van een rector’. Ook in ‘tScheldt hadden we het enkele dagen geleden over de dames academici van de Universiteit Antwerpen die meer dan terecht hun beklag deden over de haast moedwillig onverstaanbare verbuigingen van de Nederlandse taal door leerlingen van het bekende type. Niet alleen hebben deze onderwijsprofessionals het recht op een eigen mening zonder dat die wordt opgenomen en verspreid; zij hebben bovendien overschot van gelijk. Een massaal aantal lezersbrieven in de reguliere pers toonde dat overigens voluptueus aan. Dat hun rector hen in de waarheidsestafette harteloos in de steek laat is mega-ontmoedigend.

De angstpsychose over de besmettelijkheidsgraad van afgekeurde meningen leidt tot een enge zelf-bemuiling die aan de abnormaliteit een normaliteitsstatuut verschaft. Duikelende onderwijsnormen, leegstandvacatures en Tindertreurnis zijn de bittere gevolgen van het moreel elkaar achternahollen.

Elke asiel-Oekraïner in dit land verstaat dat onverstaanbaar gebral nergens toe leidt. Moge hij ver weg blijven van het Vlaamse bus-trein-tramvervoer, tenzij op stakingsfeestdagen natuurlijk.

**

STEUN ‘TSCHELDT

**