Hoe kwam het toch dat een wazige repliek van Vlaams Onderwijsminister Ben Weyts pas weken later onder de bredere aandacht kwam? Omdat de repliek boosaardig gekoppeld werd aan… drank. Ineens gonsde het van de geruchten over een vermeend dronken zijn tijdens een commissiezitting. Plots verschenen in de media allerlei berichten over hoe een boze voorzitter De Wever Weyts’ politieke toekomst hypothekeerde. Zijn minister-presidentschap kon hij schuiven, sneerden sommige commentatoren, alsof ze aangespoord waren geweest om ‘den Ben’ eens duchtig te kleineren. In editorialen sneerde men over een drankprobleem. Een malfunctie in zijn ministerieel optreden. Een openzwaaiende deur naar de politieke exit. Was dat dan een verklaring voor zijn zogenaamd onbesuisde poging tot beteugeling van ouders die niet meewerkten aan een taalkundige zindelijkheid voor hun schoolgaand kroost? Die Weyts sukkelde naar de bodem van het glas, grinnikte men. Was dit allemaal juist? Of verdiend? Of bleek het opgezet spel door concullega’s?
In de interne nieuwsbrief van het federaal Parlement vroeg men recent met aandrang om etenswaren te bewaren in plastic of metalen dozen, want er heerste immers een muizenplaag. In het Paleis der Natie en in het Huis van de Parlementsleden woedt echter nog een ander hardnekkig euvel: de drankduivel waart er namelijk rond. Zatte socialisten van weleer waren nog plezante komedianten die fantastisch konden faken dat ze het opnamen voor de kleine man. Na niet al te kleine slokjes kon ze je zien waggelen naar het spreekgestoelte om hen daar te horen wauwelen over iets wat net zo goed een uitleg betreffende kwantumfysica, een duivenmelkersbulletin of een vaag ideologisch aandoende uitspraak kon zijn. Hilarische gasten die het socialisme gezellig maakten.
Vandaag moet je voor gezellig amusement bij de N-VA-fractie zijn. Het gaat er vaak glorieus aan toe in het bureau van een volksvertegenwoordiger wiens naam grappig genoeg ietwat klinkt zoals het champagnemerk Vranken. Enkele maanden geleden mocht een medewerker die persoon in kwestie na een festivalbezoek bij de organisator nog gaan verontschuldigen voor diens onbehouwen gedrag. In Het Belang van Limburg stond dan weer een smeuïg verhaal over ‘café Sminate’ dat ooit dé plek voor een geut ontspanning bij de N-VA’ers in het Vlaams Parlement was. Terug naar het federale: een dorstig vrouwspersoon uit de Kamer wier naam rijmt op ‘het wordt voor haar te veel’, zien we zo voor ons geestesoog een dansje placeren op ‘Valerie’ van Amy Winehouse, waarna ze gezwind in de Kamer de huisreglementen aan haar laars gaat lappen. Plezant, ware het niet dat er enkel geratel ontstaat als het over Vlaams minister Ben Weyts gaat. Wat die mens in ’s hemelsnaam misdaan heeft blijft hangen in de nevelen. Enkele sub-partijfiguren druppelden (op eigen houtje?) nogal enthousiast vileine info uit de N-VA-slangenkuil over het moeilijke moment dat de minister doormaakte, kwam ‘tScheldt te weten.
Onbegrijpelijk dat de Grote Leider, wiens legendarische soberheid alom bekend is, die Romeinse middagbacchanalen van zijn federale troepen niet temporiseert. Misschien kan het hem niet meer schelen, misschien heeft hij die vrolijke bende opgegeven. Tenslotte aast bijvoorbeeld de in 2024 afscheid nemende politica op een functie buiten de Kamer. Bazin van Child Focus zou een leuke zijn, zo liet ze zich al eens ontvallen, want dat mens dat er nu schoon weer speelt heeft daar toch al te lang haar tanden op stuk gebeten. Aanlokkelijk om met die pauwenveren te kunnen gaan lopen. Intussen zwalpen de lallende Vlaams-nationalisten rond in het Belgische Paleis der Natie, onbevreesd om zelf als prooi in een politieke muizenval te trappen. Van hen wordt geen ingetogenheid geëist.
**
**
