De toch ongevaarlijke Penile Dysmorphic Disorder (PDD) blijkt een eerder aandoenlijke aandoening die de patiënt maximaal doet vrezen een minimale penis te koesteren. Zelfs het attest van een gerechtsdeurwaarder bevredigt niet als harde geruststelling. Zoiets moet Sam Bettens dus zijn overkomen toen hij besloot er een grotere te laten aannaaien. His choice.. ‘Nu kan ik eindelijk in bloot bovenlijf rondlopen’, balkte Sam. Iets in ons denkt dat Sarah dat vroeger ook al best kon. Verzorgde bij VTM Bo de eindredactie in plaats van haar nagels toen Het Nieuws er 10 minuten aan wijdde? Over zulke dingen kan een mens ‘s nachts wakker schieten.
Zo schoten de tegen eenzijdige Franstaligheid resistente residenten van Brussel-Noord abrupt wakker toen Maggie De Block voor de deur stond. Figuurlijk dan, want die mensen zijn dakloos, wat respect alsjeblief. ‘Amai, die madame verblijft hier al een pak langer dan ons’, dachten de uitgeregende hongerlijders toen Maggie de mouwen opstroopte. ‘Sorry jongens, het zijn verkiezingen, hè’, verzachtte de Asielstaatssecretaris de huisvredebreuk. ‘Kennen jullie dan geen vliegschaamte?’, grapte ze in de stijl van een sarcastische arts tegen een weerloze zieke. Ergens moesten we denken aan de gevierde actrice Emma Thompson die ijverde voor een beter klimaat vanuit haar eersteklas-zitje op het vliegtuig, zoals een Britse krant blokletterde. Waarom falen idealisten altijd als eersten in hun streven? Weer zo’n nachtrust-verslappende gedachte. Zo hoorden we ‘through the grapevine’ dat de kinderen van Meyrem A. niet tot de populairste van de klas behoren. Straf met zulk een springkasteel-mama die een gedeukt onderwijssysteem blijft propageren. Een ziekelijke roddel uit het Mechelse over Kristof C. dat hij thuis buitenvloog omdat hij graag een Lierke-Plezierke van 18 lentes proeft willen we gewoon niet geloven. De Kristof? Nee, nee. Die gast heeft overigens gelijk kwaad te zijn omdat we van Bart De Wever allemaal langer moeten leven. Alweer iets dat we er moeten bijnemen. Nog meer jaren van slapeloze nachten. Toen we onlangs bij een babbelwaaghalzerij met een boerka-barones haar een boerke pils offreerden, werden we door antipathieke antiracisten op het terras gebrandmerkt alsof sympathieke racisten niet bestaan. ‘Om te lachen, hè’, poogden we de ongelijkheidsspecialisten tevergeefs tot een grimlach te forceren. Voor het slapengaan noteerden we in ons poëzie-boekje het Armeense gezegde: ‘Wie de waarheid vertelt moet over een snel paard beschikken’.
Pico Bello
***
