In de Waalse media kwam Brussels burgemeester Close (PS) uiteenzetten welke afwegingen hij in zijn grootstad zoal had gemaakt. Bleek dat hij de virus-aanmoedigende betoging had toegelaten uit ‘democratische’ overwegingen.
**
Vreemd dat als het over vreemdelingen gaat de democratie moet worden gediend. Rechts getinte manifestaties zijn uiteraard minder democratisch in de ogen van de blinde kliek die Brussel al decennia de afgrond in rijdt. Toen de zombies door de straten zwermden, hongerig op zoek naar schuldig politievlees, was ‘democratisch’ niet meteen de omschrijving die de walgende kijker in gedachte had. De verderfelijke vernielzucht van de razende zombies die met bloeddoorlopen ogen de camera’s ‘Fuck the police’ toebrulden, was niet de bedoeling geweest, kwamen de organisatoren de verontruste burger denigrerend sussen.
Wel, toen wij onze 8 juni-kroegentocht maakten, stelden we, buiten de vreugde tussen cafébaas en klant, vast dat de protesten hét gespreksonderwerp waren. Zowat iedereen veroordeelde het marginale gedrag van de losgeslagen betogers. ’En waarom deden al die Marokkanen alsof ze negers waren’, vroeg menig medemens zich af, daarbij niet enkel het bierschuim van de mond vegend. Enige sympathie voor antiracisme smolt sneller weg dan het klimaat dat kon veroorzaken. Alle commentatoren die vlugvlug van hun pot waren gerukt, benadrukten dat de meeste officiële antiracisten vreedzaam waren. Het zou er nog moeten bijkomen dat alle 10.000 manifestanten op plundertocht waren gekomen in een poging vakantie in eigen land te beleven. Die lui hadden blijkbaar jarenlange opgekropte woede meegebracht op hun lockdownfeest, zo hoorden we constant.
Viroloog Van Ranst kwam vertellen dat hij ‘normaal’ mee zou hebben betoogd indien het geen coronatijd zou zijn. Nu vond hij het spijtig dat er zeker zieken zouden zijn. Zieke zombies, ja. In de cafeetjes mag je niet rechtstaan, behalve in het pissijn, mogen we aannemen. Wij beschouwden ons als zittende betogers tegen het geloof dat antiracisme heet. ‘Wat een wereld, hè meneer’, gromde een lieve ouderling, ‘Het christendom konden we niet rap genoeg achter ons laten, maar de veretterende islam omarmen we. Onze beelden worden besmeurd, modieuze brol vult de musea op. Mijn hond moet aan de leiband; dat rucht in Brussel loopt los. Blij dat ik al zo oud ben, kunt ge dat geloven?’.
We konden hem geloven. ’s Avonds werden we op VTM vergast op een uitzending van ‘Liefde voor Muziek’, een fris ontspannend programma waarin Vlaamse zangers elkaars nummers brengen in een eigenste gearrangeerde versie. In deze aflevering van 3 seizoenen terug kwamen de liedjes aan bod van Isabelle A en helaas moest er weer eens worden ingehamerd dat het Vlaams Blok ooit haar optreden had verstoord tijdens het liedje ‘Blank of zwart’. Wie A zegt moet echter B zeggen. Horen we nog van de broodrovende boycot die de Strangers mochten ondervinden na 1 optreden op een Vlaams Blok-bal? Wie een structureel racisme wil omvormen tot een ‘gewoon’ racisme zal ondervinden dat een gewone omgang van mens tot mens vooroordelen naar elkaar toe kan uitvegen. Racisme is namelijk geen eenrichtingsverkeer. Groepen die zichzelf buitensluiten zouden dat best eens beseffen. Weinigen staan ’s morgens op met de goesting om eens lekker racistisch te zijn. Wie echter de gebeurtenissen in Brussel beschouwt, krijgt daar bij wijze van spreken misschien wel zin in, want een ketters verzet tegen georganiseerde geloof is van alle tijden. Ook dat is een democratisch recht.
***
