Heimwee naar een Vlaanderen dat nooit bestaan heeft als drijfveer om op het Vlaams Belang te stemmen, dat meent men in De Morgen. Vreemd, want wij hebben dat soort Vlaanderen nochtans meegemaakt. Dwalen we dan? Doen we teveel aan zelfmedicatie? Zijn we hopeloos nostalgisch? Of heeft De Morgen een blinde inktvlek?

In de weekendbijlage Zeno van De Morgen analyseerde politiek commentator Bart Eeckhout het succes van het VB. De kiezers kunnen niet allemaal racisten zijn. Het kunnen niet allemaal berooiden zijn zoals je dat bij Trump-aanhangers en Brexit-stemmers duidelijk aantreft. Wat dan wel? Mensen die het betreuren dat hun gekende en gekoesterde biotoop van weleer van karakter en uitzicht is veranderd. Hun dorpscafé, hun postkantoor, hun fanfare, foetsie aldus Eeckhout. Pijn over dit gemis zou nog aanvaardbaar zijn voor De Morgen, ware het niet dat dit type Vlaanderen nooit heeft bestaan, concludeert men in de krant. En het is bovendien onmogelijk dat het Vlaams Belang dit zou kunnen terugbrengen. Kortom, kies voor de toekomst en blijf niet hangen in dat mythische verleden.

Dit is best een aardig stuk analyse. Als het een kriebeleilandje in een Zuiderse oceaan zou betreffen, zouden we het misschien geloven, maar het gaat hier over een streek waar we zijn opgegroeid. Er was werkelijk een plaatselijke kruidenier met plaats voor een praatje. In het kroegje kende je iedereen. Wie nieuw was genoot van wat hij vrijwillig opzocht en probeerde niet meteen de boel naar zijn hand te zetten. De buurtcinema waar je je klassiekers leerde smaken zonder luidruchtig gesmak. Geen appartementsblokken vol ongewensten. We hielden van de Amerikaanse soul, jazz en blues én we hielden onbevooroordeeld van de zwarte artiesten die ons muzikaal merg deden ontvlammen. Roddelende buren en voetballende vriendjes; ze behoorden tot het bekende dat ons de moed verschafte om het onbekende op te zoeken. Op school bestond het vak abnormaliteiten nog niet. Via televisie huppelden educatie en ontspanning gezamenlijk ons open bewustzijn naar binnen. Ja, we leerden veel bij over de veranderende wereld maar de bekende omgeving veranderde op ons eigen ritme. Zoals in het populaire liedje ‘Ritme van de regen’ kwamen en gingen de dingen. De 4 seizoenen waren reëel. Vandaag vind je die enkel nog op een pizza quattro stagioni.

Niemand vraagt aan het Vlaams Belang om die tijd weer tevoorschijn te toveren. Niemand die wij kennen zou echter neen zeggen tegen een tijd waarin de eigenheid mocht bestaan zonder verdacht te zijn, beschimpt te worden of als onverdraagzaam te worden geëtiketteerd. Een teveel aan vreemdelingen vervreemdt ons van het veilige nestgevoel. Straf dat een woord als ‘omvolking’ (la grande remplacement) taboe dreigt te worden. Het is er gewoon over, is dat nu zo moeilijk te begrijpen? Als dieren opeengepakt op een kleiner wordend territorium moeten overleven, ontstaan overspringende virussen. Als ratten in een val belanden piekt hun agressiviteitsgehalte. Als mensen overspoeld worden door anderen schept dat onrust die uitmondt in ongenoegen wanneer het beleid het eerder voor die nieuwkomers opneemt. Is dat een reden om radicaal te stemmen? Damn sure! Het lijkt alsof de leidende elite haar werkelijkheidszin naar de kringloopwinkel heeft versast. Als bovendien de nieuwkomers de oorspronkelijke bevolking gaan beschuldigen, bedreigen en beroven van haar erfgoed is de cirkel rond. En dan mag in diezelfde Zeno wetenschapsjournaliste Angela Saini nog zoveel beweren als ze wil dat rassen niet bestaan, dan mag ze dat eens gaan uitleggen aan de gekleurde racisten die elkaar enkel cool vinden bij het bestrijden van ‘de’ blanken.

Ja, wij betreuren het verkleuren van Vlaanderen op deze wijze. De verrijking blijkt een verarming, de solidariteit verwordt tot een suïcide, vrienden worden vijanden door wisselende trouw. Geen soulsong die kan troosten bij zoveel teloorgang van een Vlaanderen dat echt wel heeft bestaan.

***

Foto: Fanfare in Leest, jaren 70

***