Enkel mannen kunnen verkrachten, zo luidt een Britse wet. U zag het al aankomen: plots ‘bekeren’ mannelijke verkrachters zich tot vrouwen. Jawel, de gendergekte als dekmantel om eens duchtig te dekken. Recent was er een seksuele onverlaat die in de gevangenis van West Yorkshire vastzat voor pedofilie en verkrachting. De piemel dragende man noemde zich ineens Karen, mocht naar de vrouwenafdeling en vergreep zich daar prompt aan enkele gedetineerden van de fraaie sekse.
The Telegraph rapporteerde dat op vier jaar tijd het aantal geslachtsomwisselingen bij criminelen verdubbeld is. Van de politiediensten hoorde men doorgaans niets tot de Freedom Information Act de pers toeliet achter de cijfers omtrent deze absurde evolutie te komen. Minister Suella Braverman strijdt vanuit haar bevoegdheid voor Binnenlandse Zaken al langer tegen deze al te makkelijke manier om een verkrachterscarrière ongehinderd verder te kunnen zetten.
Haar verzet tegen woke-uitwassen, cancel culture-dwingelandij en genderinflatie maakt haar tot een uithangbord voor wat de Conservatieven beloofden te doen, namelijk Groot-Brittannië normaliseren. Een ander voorbeeld is Justitieminster Alex Chalk, die recent een veroordeelde die dreigde vrij te komen, in zijn cel wist te houden. De kerel had zijn echtgenote 13 jaar geleden doodgeknuppeld en had daarvoor 26 jaar gevangenisstraf opgelopen. Na de helft van zijn tijd kon hij opnieuw in het wild losgelaten worden. Na smeekbedes en legale acties van de nabestaanden van de vermoorde vrouw werd hun ergste nachtmerrie nipt vermeden. Kijk, zo hoort het te gaan. Helaas zijn de Conservatieven aan de top vaak zo ‘abnormaal’ bezig dat er van een bredere Britse normalisering weinig in huis komt.
Tijdens de laatste Conservatieve partijconferentie ging er zelfs meer aandacht naar buitenstaander Nigel Farage met zijn kritiek op illegale immigratie dan naar de eigen kopstukken. Publicist James Frayne stelde het wel bijzonder plastisch: ‘Nigel weet nu eenmaal de clitoris van de publieke opinie te beroeren’. Nochtans kreeg na een monsterzege van Boris Johnson in december 2019 de partij zoveel sleutels in handen om bestuurlijke deuren te openen. Toch sputtert het Conservatieve verhaal.
In de driedelige BBC-documentaire ‘State of Chaos’ maakte Laura Kuenssberg de balans op: 5 premiers op 6 jaar tijd, dat is gewoon nefast. David Cameron georganiseerde het Brexit-referendum om voor eens en altijd komaf maken met het uitzichtloze geruzie binnen zijn partij over het lidmaatschap van de Europese Unie. Aangezien hij zelf tegen Brexit was, hield hij na de uitslag de eer aan zichzelf. Dan kwam Theresa May, een soort tante nonneke dat stroeve danspasjes maakte op feestjes, over haar woorden struikelde en verder kuisvrouw speelde in Downing Street 10. Na een onnavolgbare intrige-carrousel kon Boris haar dumpen. Zijn duistere spindoctor Dominic Cummings irriteerde iedereen het pand uit en bemoeide zich met de ministeriële kabinetten. De spilzucht van Boris’ geliefde Carrie Symonds, zijn overbodige lockdown die hijzelf niet respecteerde, zijn beate bescherming van zijn getrouwe mannen-betaster Chris Pincher (‘Pincher by name, pincher by game’) en zijn desinteresse in technische dossiers deden velen de regering verlaten. Quasi alleen in Downing Street trad Boris in juni 2023 duidelijk met tegenzin af.
Liz Truss haalde het nipt van Rishi Sunak (die Boris zou hebben ‘verraden’) met een radicaal-fiscale hervorming van de belastingen. Een vette kluif voor de hardcore Conservatieven, die door de markten niet werd gevolgd. Na minder dan 2 maanden verdween Truss naar niemandsland en moest Sunak het conservatieve alfabet weer op de juiste rij krijgen. Nu in oktober na 1 jaar premierschap lijkt Rishi Sunak het te gaan verliezen aan Labour-leider Sir Keir Starmer. Deze Meneer Proper wordt openlijk gesteund door de volgelingen van Tony Blair, wiens Irakbeleid vergeven blijkt. In wezen zullen dus de Britten vanuit een conservatieve reflex gek genoeg op de lauwe Labourversie van Starmer stemmen. Die is er op zijn beurt in geslaagd de neocommunistische periode onder (de inmiddels uit de partij verwijderde) Jeremy Corbyn te dimmen. Of hoe ego’s telkens kapot geregeerde partijen achterlaten.
**
**
