Nadat de gebroeders Lumière op het lumineuze idee gekomen waren om de film te doen ontstaan, hebben talrijke filmgenres het licht gezien. Er zijn westerns, komedies, maffiafilms, science fiction-films, thrillers, erotische films, homo-erotische films (komaan, Conner!), natuurfilms, avonturenfilms, documentaires, gangsterfilms (komaan Alexander), jeugdfilms, biografische films, rampenfilms (komaan Egbert), tekenfilms, cultfilms, noem maar op.
En sinds kort is er een nieuw filmgenre, met dank aan Lukas Dhont! Weer een reden om fier te zijn op het Belg zijn!
Het genre, met als voorlopige werktitel, “Verdorie, jongetjes in al hun glorie” kwam er – zo lieten we ons uit zéér onbetrouwbare bron vertellen – op vraag van anoniem gebleven mannenclubs, die in de duistere hoeken van het internet steeds radelozer op zoek zijn naar visueel vertier.
Om als film tot dit genre gerekend te kunnen worden zijn er, volgens het geheime charter van de onbekende Waalse filmkenners D. Utroux en M. Artin drie vereisten waaraan men moet voldoen. Primo: het scenario moet flinterdun zijn. Secundo: minimaal de helft van de beelden moeten bestaan uit close-ups van mooie jongetjes, die net niet in de puberteit beland zijn. Tertio: de regimepers moet op een fanatieke wijze de film de hemel in prijzen.
Om met dit laatste te beginnen, zowel “Girl” als “Close” werden bejubeld. Leest u bijvoorbeeld even mee wat Jeroen Struys (V/X/M) van De Standaard over deze florissante film schreef …“Een meesterwerk. Elk gebaar, elk geluid, elke kleur(!) in Close zit juist.”… of nog “Een film die je tot een beter mens maakt.”…. “Een meer dan perfecte film. Elke scène is juist.” Een recensie zoals men er géén meer gezien heeft, sinds Karl-Heinz Vonhintergenommen in de Völker Beobacher van 24 feburari 1942 de rede van Goebbels in het Berlijnse Sportpaleis beschreef als zijnde van shakespeariaanse schoonheid.
Nu is deze “chef film van De Standaard”, Jeroen Struys (V/M/X) een echte kenner, dat herinneren we ons van zijn voorspelling bij de Oscaruitreiking, enkele jaren terug… “Als Bohemian Rhapsody wint, dan eet ik mijn hoed op”, aldus Jeroen de Grote Filmkenner. De dag erna won deze film vier Oscars. Was dat lachen… Struys (X/X/X) is nog op zijn hoed aan het kauwen.
Wat het flinterdun scenario en de close-ups betreft: in “Girl” zien we er 34 van een jongetje dat een meisje wil worden, en zich met verregaande sierlijkheid in een tutu (teelballetjes nog net licht prangend zichtbaar, opkomende borstjes in het verschiet) gracieus heen en weer beweegt, met getuite lippen smekend naar aandacht en misschien naar nog meer. “Close” laat dan weer 26 keer een schattig koppel jonge jongetjes zien, hollend over een veld, fietsend over weggetjes, ronkend naast elkaar in hun bedje, spelletjes spelen… steevast geil naar elkaar kijkend zoals een socialist naar uw portemonnee. Het scenario is in beide gevallen inderdaad flinterdun. Bij “Girl”: jongetje wil zich laten castreren om meisje te worden, en twijfelt een hele spannende film lang, twee uur aan een stuk. Gaan de balletjes er apart af, of samen? Spannend! “Close” dan… Twee jongetjes zijn vriendjes, één jongetje ontdekt opstijgende energie in penisje, wil meer dan gewone vriendschap, wil vuile manieren spelen met ander jongetje dat hem echter afwijst. Foei, tweede jongetje, FOEI! Eerste jongetje pleegt zelfmoord. Oei. OEI! Ander jongetje héél verdrietig. Traantjes bij de vleet, van de wang tot in de reet. That’s all, folks!
David Hamilton had ook geen excuus om “Bilitis” en andere debiele films te maken, buiten het behagen van zijn specifieke mansvolk-publiek. Sommige mensen willen nu eenmaal erotisch geposeerde meiskes zien, die van alles met elkaar doen, en hij zorgde ervoor! Wilt men nu jongetjes bezig zien? Kan hoor! Kom naar de cinema! De Belgische film rukt uit (pun intended). Na Manneke Pis, nu bewegende beeldjes met Close, Girls, en tutti quanti!
Wij kijken uit naar het vervolg op “Close” en “Girls”. Hopelijk bekomt De Standaard van de uitslag van de European Film Award. Ze stonden jubelend klaar, giechelend van zenuwachtigheid, om te zien hoe Close (“Lukas Dhont en zijn hele ploeg zaten keurig in de zaal”) de trofeeën heupwiegend in ontvangst gingen nemen. Helaas, een Zweedse cineast, ene Ruben Ostlund, stoere bink, ging met alle prijzen lopen… hij scoorde met zijn satire “Triangle of Sadness”. Reden voor De Standaard om achteraf ineens deze competitie waar ze eerst zo enthousiast over waren (ze mochten mee! Ze waren erbij!) af te branden, want hun bewegende beelden hadden niets gewonnen (Thuisblijven | De Standaard). Slechte verliezers (zij/hen/haar) ginderachter.
Ondertussen kijken wij uit naar de volgende film van Lukas Dhont (X/V/M). Zou het weer iets autobiografisch worden? Er wordt gefluisterd dat het nu over drie jongetjes zal gaan, waarvan ééntje besneden, een tweede met donkere huidskleur en een derde met constante jeuk. Wat een combinatie… want wat willen jongetjes met jeuk?… Dat wordt smullen!
Of we er echt naar uitkijken? Neen, eerlijk gezegd niet. De Standaard zal ons wel informeren over de beste film sinds De Witte. En dat was inderdaad ook een lief jongetje.
