Toen de grappige actrice Rebel Wilson op de BAFTA-ceremonie (de Britse filmprijzen) de 5 mannen opsomde die waren genomineerd in de categorie Beste Regisseur, zei ze laconiek: ‘Wat die dit jaar gepresteerd hebben zou ik niet kunnen, hoor. Ik heb er gewoon de ballen niet voor!’.

**

Dit vermakelijk prikje naar de afwezigheid van vrouwelijke genomineerde regisseurs kriebelde de lachspieren. Toen diezelfde avond de bekroonde acteur Joaquin Phoenix voor zijn hoofdrol in The Joker kwam mekkeren over hoe hij zich toch schaamde als blanke tussen de blanken op het podium te staan en dat terwijl er zoveel talentvolle gekleurde en anders geaarde artiesten over het hoofd werden gezien, dan kwam dat ronduit zielig én irritant tegelijk over. Dat eeuwige gelebber over de kans-amputaties werkt danig op de zenuwen en bereikt meestal het tegenovergestelde resultaat.

Tenzij je natuurlijk inderdaad op den duur gaat hopen dat er niets dan vrouwen, zwarten, latino’s, homo’s, lesbo’s en twijfelaars in de prijzen vallen om toch maar van die blanke zagemannen verlost te zijn. Kreupele veganisten, klimaatvriendelijke scheefpoepers, dementerenden met een onvoltooid leven die graag met kale barbiepoppen spelen (want ‘kaal is ook een kapsel’), uitgewaaide maar strak gemotiveerde tegenwindfietsers, ze mogen voor ons part allemaal iets winnen. Zolang het maar geen zichzelf hatende bleekscheten zijn die hun schaamte schaamteloos komen etaleren.

Dit soort nepgedoe leidde er al toe dat er bij de Oscaruitreiking dit jaar geen presentator was, enkel een voice-over die de vedetten aankondigde. Diverse komieken waren het zat om op hun woorden te moeten letten. Ze wilden niet meemaken wat collega Kevin Hart had ondervonden nadat hij een grap over een homo had verteld. Hij werd geweigerd als presentator van de Oscarceremonie. Nadien kwamen ze erop terug maar toen hoefde het al niet meer voor deze geweldige zwarte komiek.

Nog een tragische klucht is de adoratie voor de melkchocoladen Meghan die zo afziet van de verzuurde rechtse blanke mannelijke Britse pers. Niet alleen zijn er meer actieve vrouwelijke (hoofd)redacteurs in de tabloidpers dan men denkt, maar ergeren veel linkse Britten zich net zozeer aan de rotverwende Hollywoodactrice die hun prins is komen kapen uit zijn vertrouwde habitat. Verblind door het snoetje en het snoepje gaat Harry tegen een prijskaartje mee van de wereld een betere plaats maken. Pathetisch hoe het Meghan-meiske moet worden beschermd én bejubeld omdat ze ondanks al dat rottende racisme hét toonbeeld blijft voor een diverse en tolerante jeugd. In De Morgen werd Piers Morgan, de presentator van Good Morning Britain en columnist bij The Daily Mail, op de korrel genomen voor zijn ongenadig inbeuken op het Meghan-model. Inderdaad, hij laat in zijn analyses pollepels vol bagger over het prinsenpaar uitgutsen, maar geef toe, een zin als ‘Pak ze hun titels af voordat deze graaiende en manipulerende wannabe-Kardashians de monarchie nog verder beschadigen’ proef je als een praline vol succulent sarcasme. Niemand kan om het ego heen van Piers Morgan maar in de huidige lawine aan meningen over meningen mag de zijne er zijn.

***