Zalig dat ook Herman Van Rompuy een loslippigheid weet te etaleren die niet in de vorm van een laatavond-haiku wordt gedebiteerd, maar vervat zit in een speklaag vol kluivige hatelijkheid.

Zo siste hij op een Pro Flandria-receptie aan wie het maar wou horen – en wie wou dat niet – dat zijn broer (jawel, Eric De Dommere) indertijd zo harteloos opzij was geduwd door toenmalig Minister-President Kris Peeters dat de Vlaamse regering het zomaar zonder Erics ministerieel talent moest stellen. Ronduit onvoorstelbaar ! Dat zouden de Vlaamse gebroeders Coen hem vroeger of later eens dik betaald zetten. Daarna moest Peeters in de federale regering Charles Michel laten voorgaan als premier omdat anders die Franstaligen nog harder zouden hebben gefoeterd. Gelukkig kwam er een post van Europees commissaris vrij, ware het niet dat de gebroeders Van Rompuy dan het kneusje Marianne Thyssen naar voren schoven, want het menske met de stengelnek had nog een en ander te goed van de o zo christelijke partij, toch ?

Zo zag knappe Kris zijn troostprijs opsmeulen in de heilige hypocrisie der tjeven. Was het Herman niet die ooit zei dat de hypocrisie een ware deugd was in de politiek ? Wie kon Kris nu op zijn beurt even jennen: Bart De Wever misschien ? Door op te komen als ‘would be’-burgemeester in de Scheldestad kon hij meteen alle aandacht op zich richten, De Wever een tijd hengsten, de CD&V zogezegd een plezier doen met zijn ‘offer’ om dan uiteindelijk te belanden waar hij al die tijd wou vertoeven, namelijk in het pluche van een Europees mandaat.

Subliem hoe de sfinx van Puurs zo puur kon zijn. Terugblikkend vertelde een vrouw ons onlangs dat Kris als student achter haar aan liep terwijl zij hem niet echt wilde. De striemende stalking die hij vervolgens ontvouwde doet alle hedendaagse hysterie omtrent de MeToo verbleken. Kris is weinig veranderd, zo horen we her en der. Hetzij langs links hetzij langs rechts, Kris pakt gewoon Europa.