Opnieuw is glashelder duidelijk geworden dat het Belgische model zich in een melaatse, terminale doodstrijd bevindt.

**

In een vrijwel leeg halfrond spaarde onafhankelijk Kamerlid Jean-Marie Dedecker de striemende karwats niet. Het ‘vunzige macabere machtsspel’ van de voorbije dagen dreigt de druppel te worden die nog meer Vlaamse kiezers voor Vlaanderen zal doen kiezen.

Wij zijn het gewend geraakt dat op een schaamteloze manier met een minimum aan politieke ethiek de vloer wordt aangeveegd. We kunnen iets leren van de politieke cultuur bij onze Nederlandse buren. De liberaal Bruno Bruins, minister voor medische zorg in het kabinet Rutte, diende bij hoogdringendheid ontslag uit al zijn functies te nemen, fysiek geveld en opgebrand door de slopende verantwoordelijkheden ten gevolge van de corona-crisis. U mag drie keer raden wie zijn opvolger wordt. Sociaaldemocraat en oppositielid Martin van Rijn, voormalig staatssecretaris van volksgezondheid. Volgens de regerende liberale premier Rutte een topper van formaat in wie hij ‘bijzonder veel vertrouwen’ heeft. Het is alsof premier in scheef lopende zaken Wilmès (MR) na de mysterieuze zelfontploffing van Maggie De Block (Open VLD) de stoïcijnse ouwelvreter Frank Vandenbroucke (SP.A) aan boord zou hijsen om haar te vervangen. Om geen andere reden dan dat Vandenbroucke de beste en snelst beschikbare man op het terrein is. Zijn partijpolitieke voorkeur doet nu even niets ter zake. De corona-crisis is te ernstig om over politieke kleur te bakkeleien, te strijden en te struikelen.

Olympische ippon

Wat een pijnlijk verschil met de Wetstraat-vaudeville van de voorbije dagen en vooral met het schaamteloze gedraai, leugenachtige gemarchandeer en stiekem gekonkel van PS-voorzitter Paul Magnette. Terecht ontbond Jean-Marie Dedecker al zijn duivels om de schaamteloze, anti-Vlaamse volksverlakkerij waar Magnette stilaan een patent op heeft met een gouden olympische ippon neer te sabelen. Het gefundeerde betoog van Dedecker was een geactualiseerde, striemende versie van Multatuli’s toespraak tot de hoofden van Lebak.

VIDEO: Jean Marie Dedecker- Vertrouwensstemming regeringsverklaring (Kamer 20 03 2020) – KLIK HIER

Ook nog niet vaak gezien of gehoord in het groene pluche van het Huis van Wantrouwen: Jean-Marie Dedecker begon zijn tussenkomst met een ootmoedig mea culpa. Hij bekende schuld de ernst van de corona-crisis te laat correct te hebben ingeschat en achteloos als een onschuldig griepje te hebben weggezet. De hysterie rond de Mexicaanse griep, een fypronil-eitje en de dioxinecrisis (‘die behalve de zelfmoord van een paar pluimveeboeren geen slachtoffers heeft gemaakt’) hebben hem waakzaam gemaakt wanneer de waan van de dag weer eens opflakkert.

Anti-Vlaamse lilliputterregering

Dedecker bracht in herinnering dat er wel degelijk een akkoord De Wever-Magnette was. Een akkoord om samen met de grootste partij van Vlaanderen en de grootste partij van Wallonië de strijd tegen corona én een batterij aan economische noodmaatregelen die daarop moet volgen, eensgezind, doortastend en breed gedragen aan te pakken. Maar Magnette is geen man van zijn woord, weet Dedecker. Zelfs Machiavelli kan van deze sluwe adder aan de Belgische borst nog iets leren. Liever dan in zee te gaan met de N-VA, draaide Magnette zijn schoofzak. Stiekem timmerde hij met alle verliezers van de verkiezingen van 26 mei 2019 een gammel steunplatform voor Wilmès II in mekaar. Een ondemocratische lilliputterregering, een anti-Vlaams ratjetoe, een onwelriekende stoofpot die overkookt van leugen, eigenbelang, lijfsbehoud, postjesverslaving, inkomensverzekering en – niet onbelangrijk – een nooit eerder schaamteloos geëtaleerde afkeer voor de meerderheid van de Vlaamse kiezers.

Kamervoorzitter Patrick Dewael begon ongemakkelijk op zijn democratische kansel te schuifelen toen JMD hem voor de voeten gooide dat de liberalen van de dioxinecrisis misbruik hebben gemaakt om ‘de 16’ te veroveren. En dat de noodregering Wilmès II over afzienbare tijd – met de zegen van Dewael – naadloos zal muteren tot een Vivaldi-coalitie. Dat socialisten en groenen applaudisseren voor een noodkabinet met een overgewicht aan liberale excellenties, gaat er bij JMD ook niet in.

Veelzeggend in dit verband is de tenen krullende, zelfgenoegzame, narcistische selfie waarop de liberale voorzitters Bouchez en Rutten zelfs de social distance die corona van elke burger eist, niet respecteren. U moet eens goed naar die dansende, rondtollende derwisj in de achtergrond kijken. Herkent u haar? Dat is Meyrem Almaci van Groen. Flirtend met de kiesdrempel maar om plat opportunistische redenen goede maatjes met de rabiate Vlamingenhaters van Ecolo. De cumulerende voorzitster maakt er zowaar een dansje bij: samen met alle Belgische restpartijen is het ons – voorbeeldige, warme, verdraagzame, inclusieve democraten – toch weer gelukt de N-VA van Bart De Wever in de sloot te rijden. De datum van de eerst volgende verkiezingen ligt nog niet vast. De uitslag vast wel.

***