Terwijl na zeven weken gedwongen isolement een paar miljoen Vlamingen op het van verveling kapot gekauwde tandvlees zit, lukt het een Belgisch kluwen elkaar voor de voeten lopende overheden, partijen, egotrippers, narcisten en virologen niet om met één heldere en verwachtingsvolle stem te spreken. Bouw je eigen exit-pakket!
De voorbije zeven weken hebben onze overheden zo’n 5,6 miljard euro opgehoest om de ergste corona-nood te lenigen. Ons begrotingsevenwicht en bodemloze staatsschuld staan er al zo goed voor. Vroeg of laat zal iemand dat geleende en tegenslagen verzachtende geld moeten terugbetalen. Uw ouders en grootouders niet. Uw kinderen en kleinkinderen wel. Eerder moesten we signaleren dat sommige werklozen beter af zijn met een uitkering vermeerderd met corona-toeslag dan diegenen die koppig blijven doorwerken. In het bijzonder vermelden we de zorg, genezing en herstel. Maar we moeten allemaal terug aan de slag. Het aantal OCMW-klanten neemt hand over hand toe. De noodnummers huiselijk geweld, suïcide, eenzaamheid, depressie en ander fysiek, geestelijk en emotioneel ongerief rinkelen roodgloeiend. Aan de andere kant van het spectrum lijk je een groep mensen te hebben die deze corona-ellende als een deugddoende bonus beschouwt. Ze hebben de mond vol over eindelijk tijd voor het gezin, lezen, tuinieren, koken, wandelen, bomen knuffelen en tantra-seks op een door de christelijke mutualiteit terugbetaalde yoga-mat. Hoewel vaak hoogopgeleid en financieel beter gebufferd, lijkt deze groep niet goed te beseffen dat we zonder een goed draaiende economie en maximale tewerkstelling onze welvaart en welbevinden niet kunnen blijven financieren.
Verwarrende tsunami
Toch dient het als een collectieve prestatie van formaat te worden beschouwd dat het meer dan zes miljoen Vlamingen is gelukt de ophokplicht te respecteren en naar de letter na te leven. Occasionele malloten, party-verslaafden, shisha-pijpers en een rondrijdende cafébaas niet te na gesproken. Voor deze met de karwats opgelegde gedragsverandering die vierkant botst met alles wat ons lief en dierbaar is, verdient de Vlaming van overheidswege een pluim, een medaille burgerlijke gehoorzaamheid, het Verdienstelijke Erekruis Koning Filip. Dat Verdienstelijke Erekruis Koning Filip komt de gevolmachtigde noodregering Wilmès in elk geval niet toe. Dagen, weken aan één stuk wordt een verwarrende tsunami aan maatregelen in de maak, bijna genomen maatregelen, mogelijke maatregelen, wenselijke maatregelen en gedroomde maatregelen op de tureluurse burger losgelaten. Een potpourri. Een hutsepot. Een onontwarbaar kluwen. Een omgevallen Lego-blokkendoos. Nog geen seconde is gezegd dat we een mondmasker moeten dragen of daar is blauwe Maggie al: dat zal het virus niet tegenhouden. Tsjeef van dienst Koen Geens: een sjaal is ook oké. Parlementen, regeringen, ministers, minister-presidenten, partijhoofdkwartieren, fractieleiders: ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Een bende aandachtzieke junks die het door vijf excellenties tegelijk bestelde maar nog niet uitgeleverde mondmasker door stevige tape van Albanese of Noord-Koreaanse makelij moet vervangen. Het lukt de verkozenen des volks niet meer zich te verplaatsen in de knellende schoenen van de ondernemer, de cafébaas, de podiumbouwer, de bakker, de winkelier, de roadie, de acteur, de dagloner en allen die in angstige onzekerheid op verlossing uit deze corona-ellende wachten.
Schuldig verzuim
De rest van het piepende Titanic-orkest doet er nog een schep verwarrend gekakel bovenop. En is uit het VRT Journaal, het VTM Nieuws, De Afspraak, Ter Zake, Voor De Dag, Na de Dag en ’t Is Tijd om te gaan Slapen met een koortsthermometer niet weg te branden. De gezondheidsgoeroes, de psychologen, de psychiaters, de topdokters, de somberaars en de onheilsprofeten. Allen veelverdieners in vergelijking met de alleenstaande, rekken vullende moeder die de grond onder haar voeten voelt wegzinken, met niemand kan praten, haar moeder niet mag zien, haar nieuw lief mist en ligt te woelen of ze de huur van haar sociale woning zal kunnen betalen. Vanzelfsprekend laten ook de vakbonden zich in dit debat niet onberoerd. Terwijl iedereen begrijpt dat de heropening der scholen minstens zo belangrijk is als de herstart van de economie, liggen de rooie en de groene hesjes weer lekker dwars. Over deze voor tienduizenden kinderen, leerkrachten en ouders slopende opdracht, zegt de Christelijke Onderwijsvakbond: ‘Met veiligheid en gezondheid ga je niet creatief om’. Vakbonden en hun leger vrijgestelden kunnen hoogst zelden op creativiteit worden betrapt. Ook in dit lastige verhaal blijven ze liever comfortabel vastzitten in hun heilige opdracht zich halsstarrig en voorspelbaar achter de barricaden van het eigen grote gelijk te verschansen. Dat de kwetsbaarste kleuters, kinderen en tieners de zwaarste klappen van deze veel te lange cesuur in hun schooljaar en opvoeding zullen moeten incasseren en uitzweten, lijkt de vakbonden geen moer te interesseren. Daar zijn twee woorden voor: schuldig verzuim.
***
