Hoe vermoeiend, al die van elkaar afgeschreven commentaren in de reguliere pers over Renaud Camus (77). Deze Franse auteur van reisverhalen, romans en poëzie bezocht zaterdag het Vlaams Parlement om er een lezing te geven over zijn internationaal succesboek ‘Le Grand Remplacement’.
Dat is voor alle duidelijkheid geen ‘extreemrechtse complottheorie’, maar een realistische visie op wat er zich in Europa al decennia afspeelt: een groeiend aantal niet-EU-migranten vervangt de autochtone bevolking. Aan deze vaststelling kleeft niets xenofoob; we horen zelfs de vertrouwde vreemdelingen klagen ‘dat er te veel vreemdelingen zijn’ om de boel leefbaar te houden. Sociaal, cultureel en politiek is er onmiskenbaar een vervanging gaande van dat wat was. Andere gewoonten qua kledij en culinaire voorkeuren vormen hierbij niet het pijnpunt. Gebrekkige taalkennis, collectieve verslapping van de onderwijskwaliteit, onrust in de openbare ruimte, drugtrafiek, asociaal gedrag in de sociale blokkendozen, overrompeling op de Spoeddienst, zelfschaamte voor de eigen spiritualiteit ten gunste van islamitische symboliek en een reëel gevoel van ontworteling zijn echter veel ernstiger.
Wereldvreemde justitie
Neen, dit alles werd niet opgelegd vanuit obscure achterkamertjes, maar er ontstond wel op bijna organische wijze een giftige mix van goed bedoelde naïviteit, ideologisch gekleurd beleid en hebzucht bij grootverdieners die via de import van moderne slaven hun globaal kapitaal zagen opspatten. Voeg daaraan een blinde berichtgeving en een wereldvreemde justitie toe en de poort voor een omvolking gaat open. De echte vijanden van onze traditionele waarden zijn dus de nihilistische collaborateurs van een losgeslagen multicultureel regime. Directe democratie erodeert tot salondemocratie.
De fijnbesnaarde intellectueel Renaud Camus nam ruim de tijd om het publiek een brede inkijk in zijn denken te verschaffen. Het betoog bracht de aanwezigen op historische paden en verlichtte de perfide mechanismen van de immer uitbreidende vervanging van onze leefwereld door een nieuw model. Camus is dus niet voor de imperialistische omvolking door een binnenvallende mogendheid. Integendeel, wat nazi’s, communisten en islamisten altijd deden en nog steeds doen is de veroverde gebieden kneden naar hun evenbeeld. Het Westen heeft zijn ‘gasten’ zelf uitgenodigd en past zich zelf aan de nieuwkomers aan. Het demografisch slinken leidt bovendien tot een vrijwillige volksuitdoving.
Ook Filip Dewinter, die Camus inleidde, trok net als hem van leer tegen de ontkenning van deze feiten. Wie door Brussel wandelt kan dat ‘proefondervindelijk’ vaststellen. Tenminste, als je er nog mag wandelen. Emir/burgemeester Kir van Sint-Joost-In-Nood had de ontdekkingstocht van Camus en Dewinter doodleuk verboden. Interdit aux non-Nord-Africains? Mocht het kiesvee misschien niet opgeschrikt worden? In het Vlaams Parlement kon de lezing gelukkig wel doorgaan. Voor de aanvang trachtte een half dozijn onbekenden de galerij te betreden, doch dat geraakte niet verder dan de strenge identiteitscontrole. Hun weerspannigheid werd netjes opgevouwen door de militaire politie.
Winterfeest
Intussen stelde Dewinter al op tientallen plaatsen doorheen Vlaanderen zijn vlot verkopende boek ‘Omvolking’ voor. Dat haalde alleen maar de media als er buiten een stel ontstemde stemverheffers protesteerde tegen een voor hen blijkbaar ondraaglijke waarheid. Het boek behandelt dan ook het laatste taboe: meer nog dan klimaat- en genderkwesties blijft het migratieprobleem steil overeind. De cijfers van een toenemende allochtone aanwezigheid in de grootsteden zijn onthutsend. Tenzij je als links denkende totaal lak hebt aan de afkalving van de eigen identiteit is het absurdistisch om het stijgende zeeniveau wel maar de stijgende buiten-Europese aanwezigheid niet te erkennen. Het blijft volgens Dewinter een politieke plicht om de eigen bevolking te verdedigen. Waartegen? Tegen een minderheidspositie in steden zoals Brussel en Antwerpen waar bestuurders met toegevingen en subsidies schaamteloos hengelen naar de islamitische stemmen. Doop de Kerstviering om in een Winterfeest en zorg er vooral voor dat het heelal halal smaakt. Het slachtofferdiscours van links en het zich wentelen in een modieus schuldbesef door academici tast de trots op de eigen cultuur aan.
Het is toch godgeklaagd dat een homoseksuele auteur met een links verleden zoals Renaud Camus op Wikipedia onkritisch wordt gecatalogeerd als extreemrechts omdat er ooit een Nieuw-Zeelandse terrorist een exemplaar van zijn boek had gelezen. Het is ook van een stalinistisch gehalte dat Camus’ lezing die op YouTube stond onder de titel ‘Renaud Camus, discours de Bruxelles au parlement Flamand’ na amper twee dagen zonder enige toelichting of reactie werd weg gecensureerd. Het bewijst dat Dewinter een punt heeft met zijn opmerking over het laatste taboe. Wordt Europa het museum van zelf veroorzaakte verbleking waarover latere volkeren zich zullen verbazen?
Sihame’s schoothondje
Laten we echter eindigen met een vrolijke noot: de getalenteerde parlementaire medewerker van Sihame ’Shameslees’ El Kaouakibi is Aimé Schrauwen. Zijn jeugdzonden: een Open VLD-verleden en privé naaktfoto’s waarmee hij werd gechanteerd. Deze schalkse ruiter bevond zich onder het publiek bij de Camus-lezing. Wellicht op zoek naar informatie en met wat geluk enkele rondslingerende ziektebriefjes. Hij was vergezeld van een sletterig uitziend vrouwspersoon. Bleek dat die uit Somalië afkomstig was. Aan enkele omstaanders lichtte deze bling-bling madame toe dat de vrouwen in het Westen onderdrukt worden ‘omdat ze make up en hoge hakken moeten dragen’. Inderdaad, dat zullen Somalische mannen hun vrouwen niet aandoen. Neen, die vragen hen hoogstens om hun clitoris af te geven in de vestiaire. Het bleef onduidelijk of dit creatuur haar genotsknots nog bezat. De rode wijn ging er wel degelijk vlotjes in zonder dat een van haar vele piercings in haar glas belandde. Een acrobate! Begrijpelijk dat mevrouw Sihame nog steeds te onwel blijkt om voltijds te presteren, wetende dat ze zulke exotische mensen moet aanmoedigen in hun politiek alpinisme.
**
Illustratie: Renaud Camus
**
**
